Κοιτάω γύρω μου
Σταματώ στα πρώτα δυο μάτια
Και τι να δω
Μόνο έναν κόσμο κενό
Στην χώρα του χαρούμενου καιρού
Βρίσκεται ο θλιμμένος κόσμος
Με προβληματίζει το κενό
Γιατί είναι σκοτεινό
Αλλά πώς γίνεται αυτό
Αφού εγώ είμαι εσύ
Και εσύ είσαι εγώ
Κατάλαβα λοιπόν
Πως μόνο ένας καθρέφτης είσαι
Που αντικατοπτρίζει τον δικό μου
Μαύρο ουρανό
Και πώς να βγω από εδώ;
Πώς να φτάσω στο φως;
Ποιος βρίσκεται στο κελί
Δυο ανώμαλοι και δυο Πακιστανοί,
Ή εγώ;
Τα δικά μας τα κελιά είναι χειρότερα
Γιατί όλα τα πλάσματα εκεί ζουνε μονάχα και χωριστά
Να είσαι σωστός και αποδοτικός
Γρήγορος μα και σταθερός
Να έχεις πολλά προνόμια
Αλλά μην μιλάς πολύ
Να φοβάσαι μην σε πούνε αδερφή
Να φοβάσαι τον κυρ Παντελή
Μην χάσεις την δουλειά σου, πού θα βρεις άλλη τόσο καλή;
Πάνε αυτά τώρα
Μεγαλώσαμε δεν κλαίμε
Το μαλλί μου άσπρισε
Και το πίσω βήμα με ζαλίζει
Αυτό ήταν η δικιά μου ιστορία
Σαν χθες θυμάμαι ήμουν 23
Τόσα χρόνια πέρασαν σε μια μόνο νύχτα
Και εσύ με την ελευθερία σου
Μια ζωή να υπηρετείς και να ζεις την δικιά σου φυλακή.
*Η φωτογραφία είναι έργο του φωτογράφου Αγγέλου Τασούλα, η οποία ονομάζεται “Πριν το φιλί”.
Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»