Και είναι στιγμές μοναδικές σαν αυτή, που σκέφτεσαι και ομολογείς στον εσωτερικό σου εαυτό: “Και τώρα τι θα γίνει;”. Αγωνία και φόβος για το τι θα ξημερώσει, για το ποια θα είναι η νέα πορεία που μέλλει να χαραχτεί.
Ο δικός μας Μίκης έφυγε. Ο άνθρωπος που τον κινούσε ολόκληρο ο ρυθμικός παλμός της ψυχής του, όταν δάμαζε με μια τρυφερή επαναστατικότητα τις νότες, θα συναντήσει τώρα τον Μάνο όλων μας και θα τραγουδήσουν μαζί ξανά την Αθανασία.
Ο Παρθενώνας σήμερα (2/9/2021) ραγίζει. Ο καιρός κλαίει.
“Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού”, απαγγέλλει ο ποιητής.
Και με τη συνθετική του πνοή ο μεγάλος Έλληνας φυσά την αιωνιότητά του, την αιωνιότητα όλης της Ελλάδας.
Ο δικός μας Μίκης, ο Μίκης όλων των ανθρώπων και όλων των λαών, έφτασε την Ελλάδα σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου, αυτής της γης.
Ο Μίκης της Ελλάδας εξορίστηκε.
Ο Μίκης μας βασανίστηκε, όμως ο Ήλιος της Δικαιοσύνης -το είπε και ο ποιητής, το έγραψε και ο συνθέτης- είναι νοητός.
Αν η Ελλάδα είχε φωνή θα ήταν του Μπιθικώτση και της Φαραντούρη.
Αν η Ελλάδα είχε ψυχή θα ήταν του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου. Κι αν η Ελλάδα είχε κάποτε έναν συνθέτη να δώσει πνοή στη ψυχή της και να εκπνεύσει μέσα της, να μετουσιώσει την ποίηση σε ύμνο, σε ζωή, αυτός ήταν ο Μίκης.
Ο Μίκης όλων μας, ο Μίκης όλου του κόσμου.
“Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!”
Η Ελλάδα είναι ο Μίκης.
Μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Τόση προίκα και μείναμε φτωχοί. Το αύριο θα ξημερώσει χωρίς τον δικό μας Μίκη.
Μα όταν θα θωρούμε τον Παρθενώνα, θα ακούμε τις Καρυάτιδες να μας τραγουδούν το Άξιον Εστί.
Σ’ αυτό το περιγιάλι το κρυφό, ο δικός μας Μίκης ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο αγωνιστής και συνάμα ο ερωτικός Ζορμπάς μας.
Σ’ ευχαριστούμε
που ήσουν Έλληνας,
που ήσουν άνθρωπος αυτού του κόσμου.
Άξιος εστί, δικέ μας Μίκη,
πατέρα όλων μας.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη το 1974 μετά την πτώση της Χούντας. Το άκουσμα και το θέαμα του λαού, της ενωμένης φωνής να συνοδεύει με ομοψυχία τον μεγάλο Έλληνα, είναι συγκλονιστικό. Αυτές τις στιγμές τις έζησε ο ελληνικός λαός.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!