Μυστήριες δολοφονίες θαλάσσιων θηλαστικών γεννούν πολλαπλά ερωτήματα για το τι συμβαίνει στο Αιγαίο, ακόμα και την περίοδο της καραντίνας. Το «Αρχιπέλαγος» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για κανονικούς μακελάρηδες που κυκλοφορούν στη θάλασσα. Η βία και ο τρόπος που τα θαλάσσια θηλαστικά δολοφονήθηκαν μόνο διαστροφικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Ποιοι και πώς, κατά την περίοδο της πανδημίας, βγήκαν στο Αιγαίο και τα άτυχα ζώα βρέθηκαν στο δρόμο τους; Πώς θα συλληφθούν ή θα κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας; Ένα είναι σίγουρο: όποιος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σε τέτοια πλάσματα μπορεί και να σκοτώσει έναν άνθρωπο.
Το θέμα αλίευσε ο συντάκτης μας Βαγγέλης Βαλαβάνης από το Διαδίκτυο, ενώ πολλές αναφορές έχουν γίνει και σε άλλες ιστοσελίδες (όπως η «Καθημερινή»).
Οι δολοφονίες θαλάσσιων θηλαστικών στο Αιγαίο δυστυχώς συνεχίζονται. Έπειτα από την πρόσφατη ανακοίνωση του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος για τις 7 Μεσογειακές φώκιες που εντοπίστηκαν νεκρές στο Αιγαίο τις ημέρες των περιορισμών, νέα περιστατικά εντείνουν την ανησυχία για την έκταση του προβλήματος.
Ακόμα μία νεαρή φώκια εντοπίστηκε νεκρή στα βόρεια Δωδεκάνησα, με ένα σχοινί δεμένο στο ουραίο πτερύγιό της, ενώ τρία νεκρά ζωνοδέλφινα εντοπίστηκαν σε διαφορετικές περιοχές του ΒΑ Αιγαίου και αυτά με εμφανή σημάδια δολοφονίας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα πτερύγια των δελφινιών είχαν κοπεί με μαχαίρι, δηλαδή είχαν πεταχτεί στη θάλασσα ζωντανά για να πνιγούν.
«Προσπαθώντας να προσδιορίσουμε ποιος θα μπορούσε να έχει διαπράξει αυτό το έγκλημα, μελετήσαμε τα θαλάσσια ρεύματα που επικρατούσαν στην περιοχή τις ημέρες πριν από τον εντοπισμό τους. Τα νεκρά ζωνοδέλφινα προέρχονται από μία πολυμελή ομάδα την οποία μελετάμε εδώ και 20 χρόνια στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Ικαρία, τη Χίο και τη Σάμο, τα οποία παραμένουν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους στο ανοιχτό πέλαγος, σε περιοχές με βαθιά νερά» αναφέρει ο οργανισμός «Αρχιπέλαγος» και προσθέτει σε ανάρτησή του:
Νεκρά δελφίνια
«Παρόλο που αυτό το είδος δελφινιού παλαιότερα δεν προσέγγιζε τα αλιευτικά εργαλεία, παρατηρούμε ότι τα τελευταία χρόνια, τα ζωνοδέλφινα προσεγγίζουν τις μηχανότρατες ολοένα και συχνότερα, λόγω της μείωσης της τροφής τους που έχει προκαλέσει η συνεχής υπεραλίευση. Εκτιμάμε λοιπόν ότι τα συγκεκριμένα δελφίνια (και ποιος ξέρει πόσα άλλα) εγκλωβίστηκαν την ώρα που οι σάκοι των μηχανοτρατών ανέβαιναν γεμάτοι με ψάρια κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας. Με βάση τα τραύματα τους είναι ξεκάθαρο ότι τα δελφίνια βγήκαν ζωντανά στο κατάστρωμα των σκαφών και τα πέταξαν ζωντανά στη θάλασσα με κομμένα τα πτερύγια για να μην μπορούν να κολυμπήσουν, έχοντας τελικά ένα βασανιστικό θάνατο. Δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί εάν αυτή η δολοφονία προκλήθηκε από ελληνικό ή τουρκικό αλιευτικό σκάφος, καθώς σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή δραστηριοποιούνται μηχανότρατες και από τις δύο χώρες.
Με όλα αυτά τα πραγματικά προβλήματα που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά, τη μυρωδιά από τα νεκρά θηλαστικά που προσπαθούμε να αποβάλουμε από πάνω μας, αλλά και τη ψυχολογική στήριξη που πρέπει να προσφέρουμε στους συνεργάτες μας που ανταποκρίνονται σε αυτά τα δραματικά περιστατικά στο πεδίο, θα περιμέναμε τουλάχιστον από όσους ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος, έστω και αυτή τη φορά να εκφράσουν την πραγματική τους ανησυχία.
Προς μεγάλη μας απογοήτευση, βλέπουμε για άλλη μία φορά ότι κάποιοι περιβαλλοντικοί φορείς που έχουν έδρα στις πόλεις και αυτό-αποκαλούνται εξειδικευμένοι, να σχολιάζουν αυτά τα τόσο σοβαρά περιστατικά με δημοσιεύματα στον τύπο δηλώνοντας ότι «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΣΎΝΤΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», χαρακτηρίζοντας τη δημοσιοποίηση από το Αρχιπέλαγος για τα δολοφονημένα θαλάσσια θηλαστικά, ως «οικολογίζουσα καταστροφολογία».
Πηγή: https://mesogeiostv.gr/
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.