Ένας ακόμη «Κεμάλ» (Για τον Βασίλη Δημάκη)

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας έχει ταξιδέψει με τη φωνή του. Η δική μας γενιά έχει περάσει χρόνια ευαίσθητα και ρομαντικά με τα τραγούδια του, ενώ η αυθεντικότητα του και η ζεστασιά του τον κάνουν αγαπητό και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που δεν είναι σαν όλους τους καλλιτέχνες (αυτοί που επαγγέλλονται «καλλιτέχναι», αλλά στην ουσία δεν είναι). Χαμογελούν στο κενό της κάμερας, με λεξιλόγιο το πολύ 10 λέξεων, «γκλαμουριές», αγνώμονες για σημαντικά ζητήματα (μόνο για τις διακοπές στη Μύκονο μπορούν να πουν), άχρωμοι, άοσμοι και με το αντίστοιχο πλασάρισμα από την «κυρίαρχη μόδα». Ο δικός μας Αλκίνοος δεν είναι έτσι. Μαζί με άλλους τραγουδιστές που αγαπάμε, έχει άποψη και την εκφράζει άφοβα και αληθινά, όπως ερμηνεύει και τα τραγούδια του.

Η πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελεί ένα αναφαίρετο πανανθρώπινο Δικαίωμα και ο αγώνας κάθε ανθρώπου για αυτό είναι ιερός. Ο Βασίλης Δημάκης είναι ένας άνθρωπος που το διεκδικεί αυτό έχοντας μόνο ως όπλα του το δίκιο του, απέναντι σε ένα Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο κάνει ό,τι μπορεί για να φιμώσει τη φωνή του. Μια τέτοια φωνή και η φωνή του κάθε ανθρώπου, ποτέ, δεν πρέπει να μας αφήνει ασυγκίνητους ή να της γυρνάμε την πλάτη… γιατί μπορεί μια μέρα να είμαστε εμείς αυτή η φωνή.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, πιστός στις ιδέες του «Κεμάλ» του λατρεμένου του Μάνου Χατζιδάκι, παίρνει θέση, μιλά για ένα ακόμα παιδί που με «αφοβιά» ξεκινά τον αγώνα του για μια ακόμη φορά απέναντι σε αυτούς που «με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά» θέλουν να του στερήσουν μια νέα ζωή. Αυτοί είναι οι μικροί «Κεμάλ» που μπορεί, αν και μικροί, αλλά πολλοί παντού, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Μην ξεχνάτε πως πάντα μέσα σας υπάρχει ένας τέτοιος Κεμάλ. Μια μικρή φωνή που νοιάζεται για τον διπλανό μας και δεν είναι τίποτα άλλο από την ανθρωπιά μας. Την ουσία της ύπαρξης μας.

Ο Αλκίνοος για τον Βασίλη Δημάκη (30 Απριλίου 2020):

«Ζούμε δύσκολες μέρες. Μέσα σε αυτή την κατάσταση της απομόνωσης και της ανησυχίας για το μέλλον, είναι εύκολο να βουλιάξει κανείς στα δικά του προβλήματα ξεχνώντας ότι ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Μαθαίνω για την απεργία πείνας και δίψας που κάνει ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που, μέσα στη φυλακή, αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια του νικώντας τους δαίμονές του μέσα από την Παιδεία. Έχω επισκεφθεί αρκετές φυλακές στη ζωή μου, εδώ και στο εξωτερικό. Ξέρω πως μέσα στην καθημερινότητα του εγκλεισμού, δύσκολα σκέφτεται κανείς τη μόρφωσή του. Και ακόμα πιο δύσκολα κάνει τη σκέψη απόφαση και την απόφαση πράξη.

Και όμως, ο Βασίλης Δημάκης τελείωσε με άριστα το νυχτερινό λύκειο μέσα από τη φυλακή, περνώντας μάλιστα δεύτερος από τους απόφοιτους νυχτερινού λυκείου στο Πολιτικό της Νομικής. Αυτό, από μόνο του, αποτελεί άθλο! Δεν έμεινε όμως σε αυτό. Το 2018, διεκδίκησε με απεργία πείνας και δίψας και κέρδισε τη φοίτησή του με «βραχιολάκι» στη Σχολή, που αποτελεί δικαίωμα των κρατουμένων φοιτητών. Παρά τις αντίξοες συνθήκες ζωής και φοίτησης, οι επιδόσεις του στα μαθήματα ήταν τέτοιες που τον κατέστησαν υπότροφο του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Διαβάζω τις ασυνήθιστα τιμητικές αναφορές των καθηγητών του, ακαδημαϊκών που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους, καθώς και την αγωνία τους για τις πρόσφατες εξελίξεις στην υπόθεσή του.

Πρόσφατα, στις 14 του μηνός, ο Βασίλης Δημάκης διεκδίκησε ειρηνικά μαζί με τους συγκρατούμενούς του στον Κορυδαλλό, συνθήκες υγιεινής, ασφάλειας και αποσυμφόρησης λόγω πανδημίας. Ο ίδιος μπήκε μπροστά στον αγώνα αυτό, ίσως ως πιο «διαβασμένος», διεκδικώντας εκ μέρους όλων τα όσα υποστηρίζουν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ο Συνήγορος του Πολίτη, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Δύο μέρες μετά, στις 16/4, σύρθηκε αιφνιδιαστικά και εξευτελιστικά από το κελί του «με μια παντόφλα στο ένα πόδι κι ένα παπούτσι στο άλλο» για να μεταφερθεί στις φυλακές Γρεβενών, από όπου δεν θα μπορεί να έχει αυτοπρόσωπη παρουσία στις παραδόσεις των μαθημάτων, γεγονός που του στερεί και την υποτροφία του ΙΚΥ. Ο ίδιος δήλωσε «Δεν θα σας επιτρέψω να με ξανακάνετε αυτό που ήμουν»! Και ξεκίνησε για άλλη μια φορά απεργία πείνας και δίψας, διεκδικώντας την εκ νέου μεταγωγή του στην Αθήνα και τη συνέχεια των σπουδών του.

Ο πρόσφατος θάνατος στην Τουρκία της ακτιβίστριας μουσικού Helin Bölek, που πέθανε από απεργία πείνας στις 3/4 διεκδικώντας το δικαίωμα όλων μας να ζούμε και να τραγουδάμε ελεύθεροι, όπως και ο δεύτερος θάνατος απεργού πείνας μέσα σε ένα μήνα, του Mustafa Koçak, που διεκδικούσε την κατάργηση των τουρκικών ειδικών δικαστηρίων, την τιμωρία των βασανιστών αστυνομικών και μια δίκαιη δίκη, δεν μπορεί να βρουν εδώ το αντίστοιχό τους στην περίπτωση ενός ανθρώπου που διακινδυνεύει τη ζωή του για το δικαίωμα στη μόρφωση!

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που, αντί το κράτος να ωθεί και να στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο τους κρατούμενους στις προσπάθειές τους, συμπεριφέρεται εκδικητικά, τιμωρώντας παραδειγματικά κάποιον που αγωνίστηκε για το δικαίωμά του στην παιδεία και για τη θεμελίωση ενός νέου, χρήσιμου τρόπου ύπαρξης και λειτουργίας μέσα στην κοινωνία.

Ζητώ να παρασχεθεί στον Βασίλη Δημάκη κάθε νόμιμη διευκόλυνση ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του. Εύχομαι αυτή η υπόθεση να λήξει άμεσα, χωρίς συνέπειες στην υγεία του. Συντάσσομαι στο πλευρό του σε όλη αυτή την προσπάθεια και του εύχομαι επιτυχία στον αγώνα που κάνει ώστε να κερδίσει πίσω τη ζωή του.»