“Είναι ορισμένες στιγμές που καλείσαι να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις. Που καλείσαι να σταθείς απέναντι στην ιστορία, απένατι σε όσους πορεύτηκες μαζί, απέναντι σε όσους σε πίστεψαν και στήριξαν προσδοκίες σε εσένα, απέναντι στον εαυτό σου”.
Με αυτά τα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και δήλωσε ότι δεν θα διεκδικήσει ξανά την ηγεσία του κόμματος. Μια ιστορική στιγμή για το κόμμα αλλά και για το ελληνικό κράτος, καθότι ο Τσίπρας διετέλεσε πρωθυπουργός του από το 2015 και το 2019. Μια παραίτηση που αφήνει ”πικρή γεύση” σε χιλιάδες Έλληνες πολίτες που πιστέψαν στο όραμα ενός νέου πολιτικού, στο τέλος της πολιτικής οικογενειοκρατίας και του κατεστημένου.
Και όμως τα ”συστήματα” αποδείχθηκαν πιο σκληρά από τον κύριο Τσίπρα. Η Ευρώπη αποδείχθηκε πολύ σκληρή για να πεθάνει και η τρύπα που είχε ήδη ολισθήσει η Ελλάδα ήταν τόσο βαθιά, που δεν μπορούσε να μας βγάλει από αυτήν. Γιατί κατηγορήθηκε όμως; Γιατί έφτασε να θεωρείται από κάποιους μέχρι και πολιτικά ανεπαρκής;
Πολύ απλά, γιατί η παρουσία του σημάδεψε την τελευταία ελπίδα του Έλληνα ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει σε αυτόν τον τόπο. Ότι κάτι μπορεί να αλλάξει πραγματικά και ότι ίσως πραγματικά μπορεί να αναγγενηθεί η ελληνική πολιτεία, δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες της. Και όταν δεν έγινε αυτό, το ίδιο πρόσωπο που αγαπήθηκε τόσο πολύ, ξαφνικά έγινε ”κόκκινο πανί” για τους ίδιους ανθρώπους που τον εξυμνούσαν.
Κατά την γνώμη μου ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι κακός πολιτικός. Ήταν και είναι όντως από αυτούς που ξεχώρισαν από την γενιά του. Ένας ”ανατέλλοντας αστήρ” που έσβησε άραγε; Θα το δείξει η Ιστορία. Δυστυχώς όμως δεν είχε το ανθρωπινό δυναμικό να στηρίξει λελογισμένα και μικρά βήματα προς την ανατροπή. Δεν είχε τους σωστούς ανθρώπους για να του δώσουν τις κατάλληλες συμβουλές. Και όπως στα πάντα στην ζωή, το περιβάλλον διαδραματίζει τον πλέον σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις που θα πάρουμε (σε συνδυασμό φυσικά με την προσωπικότητά μας).
Ας γυρίσουμε όμως πάλι στο όραμα που έφερε. Στο όραμα για μια νέα Ελλάδα, μακριά από χρέη, ρουσφέτια και δολοπλοκίες. Υπάρχει τελικά αυτή η Ελλάδα; Μέσα μου δεν έχει ξεκαθαρίσει τελικά αυτό το ερώτημα. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, αλλά θεωρώ ότι αν αλλάξει κάτι, θα αλλάξει με πολύ αργούς ρυθμούς. Την μέρα που θα πατάει διερχόμενος πεζός στο δρόμο και το αυτοκίνητο θα σταματάει για να του παραχωρήσει προτεραιότητα, εκείνη θα είναι η κατάλληλη μέρα και εποχή για να έρθει ο επόμενος Τσίπρας. Και επιτέλους να κάνει αυτό που πρέπει.
Μέχρι τότε… απλώς θα ευχόμαστε.
Πάντως η αποχώρηση του Αλέξη αφήνει αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, γιατί είναι σαν ένα ”δικό μας παιδί” να μην τα κατάφερε. Σαν ένας φίλος ή γνωστός μας που είχε όλα τα προσόντα να γίνει κάτι σπουδαίο και όμως αυτός έφαγε τα λεφτά και το χρόνο του στα μπαρ, αφήνοντάς μας με το ”πώς θα ήταν αν”.
ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΦΕ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ; Θα βγαίναμε στους δρόμους να αδειάσουμε τα ράφια του σούπερ μάρκετ ή θα ανέκαμπτε η οικονομία;
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΦΕ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ; Θα το είχε κάνει ο επόμενος ή ακόμα θα διαπραγματευόμασταν το όνομα; Και σε τι ποσοστά θα βρισκόταν τώρα το κόμμα του;
Επειδή όμως με τα αν δεν γράφεται η ιστορία, κύριε Τσίπρα δεν τα καταφέρατε. Και μαζί σας κουβαλήσατε μια γενιά που έχασε την πρώτη μάχη. Μένει να δούμε αν θα κερδίσει τον πόλεμο…
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος και είμαι τεταρτοετής φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Στην προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος ψάχνω συνεπιβάτες σε ένα ταξίδι με προορισμό την προσωπική και συλλογική βελτίωση.
Μετά το Ράδιο Πάντειον ο επόμενος σταθμός γράφει Φοιτητικός Κόσμος και ως συντάκτης του πλέον θα γράφω κείμενα αυτοβελτίωσης και όχι μόνο.
