Προτού προβώ στην ανάλυση του συλλογισμού μου, οφείλω να πω πως τόσο το project «Αντιπολεμική συναυλία» όσο και οι συμμετοχές, όπερ σημαίνει οι καλλιτέχνες, φρόντισαν να μας προσφέρουν ένα πολύ όμορφο βράδυ με αυθεντικά συναισθήματα, πολύ όμορφα τραγούδια και μια γενικότερη νότα αισιοδοξίας. Μια νότα αισιοδοξίας, ένα αίσθημα ευφημίας. Όλα αυτά έδωσαν τη δυνατότητα στο ακροατήριο να γυρίσει την πλάτη του στη ζοφερή πραγματικότητα που ζει, καθώς και τις δεισιδαιμονίες που μαστίζουν την κοινωνία του 21ου αιώνα.
Από την άλλη θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο. Όσον αφορά τον κόσμο που έδωσε το παρών, όπως και το τι αντιπροσωπεύει αυτός ο κόσμος. Βλέπετε, παρότι ο χαρακτήρας της συναυλίας ήταν καθαρά αντιπολεμικός και είχε και μία νότα συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας κατά των πολιτικών της κυβέρνησης στο ζήτημα της ρωσικής εισβολής, το γεγονός πως στη λίστα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών βρισκόντουσαν και πολλά γνωστά ονόματα της καλλιτεχνικής (και όχι μόνο) σκηνής, έδωσε τη δυνατότητα σε ένα πλήθος κόσμου που δεν ασχολείται καθόλου με τα πολιτικοκοινωνικά τεκταινόμενα να δώσει το παρών στο event.
Και αυτό είναι απογοητευτικό, καθότι χάθηκε η πραγματική χροιά του εγχειρήματος. Διότι η συνολική προσπάθεια να γίνει πράξη αυτή η μεγάλη αντιπολεμική συναυλία δεν νομίζω να αποσκοπούσε στο να υπάρχει ένα πλήθος κόσμου από κάτω να ζητωκραυγάζει και να αποθεώνει κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες αυτό καθαυτό. Ούτε επιδίωκε να δοθεί η ευκαιρία σε άτομα, τα οποία δεν ενστερνίζονται παρόμοιες αντιλήψεις περί της ρωσικής εισβολής, να δώσουν το παρών ελέω της συμμετοχής ενός αγαπημένου τους καλλιτέχνη μόνο και μόνο, λες και πρόκειται περί μιας ακόμα κλασικής συναυλίας.
Προσωπικά, θεωρώ ανεκδιήγητη την συμμετοχή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ως θεατή. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε τον ενεργό του ρόλο στον βομβαρδισμό διαφόρων χωρών της Μέσης Ανατολής μέσω της Σούδας και της Συμμαχίας της Ελλάδος με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος που εξόπλισε τη βάση στην Αλεξανδρούπολη κατόπιν εντολής των ΗΠΑ, ώστε να έχουν ένα καλό πάτημα στην περιοχή σε περίπτωση αποσταθεροποίησης, είναι κατά της εισβολής και του πολέμου. Τραγική ειρωνεία, θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος.
Για να μην περιττολογώ, ακόμα και με αυτό το τροχοπέδη, θεωρώ πως το πρόσημο της συναυλίας ήταν θετικό. Γιατί πάντα υπάρχει η περίπτωση αυτός ο κόσμος που υπάγεται στο φάσμα του «φασαιϊσμού», να μπει στην διαδικασία να αναλογιστεί πρόσωπα, συνθήκες και καταστάσεις. Παραταύτα, είναι έκδηλο πως αρκετός κόσμος, για πρώτη φορά, απογοητεύτηκε όχι από τους διοργανωτές αλλά από το ακροατήριο. Διότι το κοστούμι της ευαισθησίας, δια μέσω της υποκρισίας, είναι φθηνό και ευκολοφόρετο.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
