Λίγο-πολύ, μετά το χαμένο-με ένα πολύ σκληρό τρόπο-Wimbledon του 2019, μέσα από τα χέρια του και την νίκη που του “έκλεψε” ο Τζόκοβιτς, εγώ ο ίδιος αλλά και μεγάλο ποσοστό του τεννιστικού κοινού είχαμε πιστέψει ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τον μεγάλο Ρότζερ. Ωστόσο, αυτός δεν τα παράτησε εκεί. Ήθελε να αποχωρήσει με 9 και όχι 8 Wimbledon, να φύγει στο αγαπημένο του τουρνουά με το τρόπαιο στα χέρια του, στην αγαπημένη του επιφάνεια. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Πάλεψε το 2020 και το 2021 και έπαιξε όσο μπορούσε στην grass seazon, αλλά πλέον το σώμα του ήταν προφανές ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει το μυαλό.
Ο Φέντερερ δεν γνωρίζω αν είναι ο κορυφαίος τεννίστας στην ιστορία του αθλήματος. Στατιστικά, τα άλλα δύο μέλη της Big-3, Ναδάλ και Τζόκοβιτς, τον έχουν ήδη ξεπεράσει, οι οποίοι ακόμα έχουν 1-2 χρόνια ακόμα σε πρωταγωνιστικό επίπεδο. Το σίγουρο είναι, ωστόσο, ότι ο Ρότζερ είναι η προσωποποίηση του τέννις. Πριν 24 χρόνια, ακόμα ένα κακομαθημένο παιδάκι ήταν από πλούσιους γόνους που προσπαθούσε να κάνει μία καριέρα πραγματικότητα. Στην εποχή που μεσουρανούσαν οι Roddick, Agassi, Sampras (το είδωλό του) και Hewwit, αυτό το 17χρονο παλικάρι θα ξεκινούσε, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, να “διαλύει” όλη εκείνη την γενιά. Με νεύρα πολλά στα πρώτα χρόνια του, με σπασμένες ρακέτες, αλλά με τρομερό ταλέντο. Από τότε χόρευε πίσω από την baseline με το τρομερό footwork του και έβγαζε winners από θέσεις που κανείς μέχρι τότε δεν είχε φανταστεί στο άθλημα. Ήταν ο κύριος λόγος που το τέννις μετέβη από ένα baseline & volley παιχνίδι σε αυστηρό baseline παιχνίδι, με την διάρκεια κάθε πόντου να μεγαλώνει και τα rallies να είναι όλο και πιο πολλά σε κάθε αγώνα.
Ο “Μαέστρος” πραγματικά δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι στο παιχνίδι του από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό που μπορεί να μην τον έφτασε στην επιτυχία που αντιστοιχούσε το τεννιστικό του επίπεδο ήταν το πνευματικό κομμάτι, το οποίο παίζει ύψιστο ρόλο σε κάθε άθλημα, πόσο μάλλον σε ένα ατομικό άθλημα. Μα και όταν έχανε, συνήθως αυτός έβγαινε νικητής στα μάτια του κόσμου, κέρδιζε τις εντυπώσεις του με την ηρεμία του, την ταπεινότητά του, την δημιουργικότητά του. Το καλύτερο σερβίς της ιστορίας: flat, kick, slice serve. Είτε σε δύναμη, είτε σε τοποθέτηση, άριστα, προσαρμόζοντάς τα αναλόγως τον αντίπαλο. Το μπάκχαντ στην ευθεία του είχε κερδίσει πάρα πολλούς πόντους από θέση άμυνας, ενώ με το φόρχαντ μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά τα πάντα στο γήπεδο. Όταν ανέβαινε στο φιλέ σπάνια έχανε πόντο, αφού τα βολέ του, έχοντας ξεκινήσει και την καριέρα του και στην εποχή του serve & volley, ήταν πάντα επιτυχημένα, δυνατά και εκεί που ήθελε. Το slice του δυσκόλευε πάρα πολύ τον οποιονδήποτε να συνεχίσει να του επιτίθεται, ενώ τα dropshot του συνήθως ήταν χάρμα οφθαλμών και κούραζαν σωματικά και πνευματικά τον αντίπαλο. Μα αυτό που διέκρινε πάντα τον Ρότζερ ήταν ο τρόπος που κινούνταν στο γήπεδο: πάντα με ένα βλέμμα ήρεμο, με αέρινη κίνηση των ποδιών.
Το 2005, η άφιξη ενός μικρού παλικαριού από την Ισπανία στο τουρ, την στιγμή που ο Φέντερερ είχε ήδη καταξιωθεί ως ένας από τους κορυφαίους τεννίστες του κόσμου, με πολλούς τίτλους ATP και 7 γκραν σλαμ, θα άλλαζε κατά πολύ τον ρου της καριέρας του, αλλά και της ίδιας της ιστορίας της επαγγελματικής αντισφαίρισης. Ο Ραφαέλ Ναδάλ έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι θα γινόταν το αντίπαλο δαιμόνιο του “Βασιλιά”. Γρήγορος, baseliner, δυνατές άμυνες, ακούραστος. Το “Fedal”, όπως έχει ονομαστεί το αντίπαλο ζευγάρι, μονομάχησαν πάρα πολλές φορές, στέρησαν πάρα πολλές χαρές ο ένας από τον άλλον, αλλά στην τελική πίεσαν ο ένας τον άλλον να παίξουν τέννις σε ένα επίπεδο που δεν είχε ξαναπαρατηρηθεί. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν θα ξαναπαιχθεί ποτέ παρόμοιο επίπεδο τέννις με αυτό που παρήγαγαν αυτοί οι 2 στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν το 2017. Ευτυχώς, στην τελευταία σκηνή της παράστασης του Ρότζερθα τους δούμε μαζί, στο Laver Cup 23-25 Σεπτεμβρίου, να παίζουν διπλά-δίπλα και θα τους απολαύσουμε με συγκίνηση.
Ίσως ο Φέντερερ να μην είναι στην κορυφή στατιστικά, είναι ωστόσο το απαράμιλλο στυλ και ο τρόπος που άλλαξε το παιχνίδι σε ένα πιο baseline και παράλληλα επιθετικό παιχνίδι από τις γραμμές. Και σε μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνος για τα αγωνιστικά και πνευματικά “τέρατα” που έγιναν ο Ράφα και ο Νόβακ, υποχρεωμένοι να ανεβάσουν επίπεδο απέναντι σε έναν αθλητή που βρισκόταν σε κάθε τελικό, σε κάθε μεγάλο τουρνουά. Η παρουσία του θα συνεχίσει να λείπει, καθώς και τα τελευταία χρόνια δεν τον άφηναν οι τραυματισμοί να εμφανίζεται συχνά σε αγώνες. Τώρα, μπορεί ελεύθερα να κάτσει να απολαύσει την οικογένειά του και όταν ξεκουραστεί να τον καλέσει -γιατί όχι;- ο Στέφανος Τσιτσιπάς για προπονητή, μήπως και καταφέρει να φτάσει περάσει στο επίπεδο της ελίτ των ελίτ των τεννιστών.
Και για να θυμόμαστε και τα πεπραγμένα του, ορίστε λίγα από τα μαγικά του στο ATP Tour:
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
