Ένας φιλόσοφος δια της Τέχνης

Ένας φιλόσοφος δια της Τέχνης

Αν έλεγες στον Τζιμάκο ότι έγραψες αφιέρωμα στο όνομά του και στο έργο του δύο μέρες μετά την επέτειο του θανάτου του, μάλλον θα απαντούσε «δεν βαριέσαι, ένα άχρηστο σύμβολο είναι οι επέτειοι». Αφού έκαιγε στην πυρά το παρόν άρθρο, καθώς η ταπεινότητά του και η καλοσύνη του δεν δεχόντουσαν υπέρμετρες κολακείες και εξυμνήσεις. Ήταν και ο ίδιος ένας απλός, λαϊκός άνθρωπος, δίπλα στον κόσμο, μα και ιδιαίτερα ευφυής ώστε να μην μπορέσει να ξεχωρίζει, χρησιμοποιώντας αυτό το θαυμάσιο μυαλό υπηρετώντας την τέχνη της μουσικής με την ιδιαίτερη φωνή του και παράλληλα τον χώρο της κωμικής σάτιρας, στον οποίο υπήρξε ασυναγώνιστος και πρωτοπόρος.

Ένας καλός φίλος μου είπε προσφάτως ότι ο Πανούσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ο κωμικός Σωκράτης της σύγχρονης εποχής». Πολύ επεξεργασμένη στη σκέψη παρομοίωση, με την οποία συμφώνησα χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος. Ο Τζίμης σίγουρα δεν υιοθέτησε ποτέ την διαλεκτική προσέγγιση του μεγάλου φιλόσοφου, μα σε ένα πράγμα συνέπιπταν τελικά: στην δια βίου προσπάθειά τους -ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με το δικό του μέσο, με κοινό σημείο τον  προφορικό λόγο- να φανερώσουν την άγνοια που κυριαρχεί στον κόσμο και την επικινδυνότητα αυτής, και την διαδικασία στρέψης του λαού προς την απαράμιλλη αλήθεια. Ίσως υπερβάλλω για την περίπτωση του Τζίμη, άλλα βέβαιο και αδιαμφισβήτητο είναι ότι με τα τραγούδια του, τις φάρσες του και τον δημόσιο λόγο του άσκησε βαθιά επιρροή σε πολλούς ομοεθνείς, με τις πλήρεις και πολλαπλές κριτικές του για το πολιτικό και το κοινωνικό κατεστημένο της χώρας αλλά και του διεθνούς χώρου, με ιδιαίτερη έμφαση στον διεφθαρμένο και απαθή χαρακτήρα του «Νεοέλληνα».

Αν και στιγματισμένος για αντισημιτικές δηλώσεις το 2009 αναφορικά με τη σύρραξη Ισραήλ-Παλαιστίνης, νομίζω ότι ο Πανούσης αγαπούσε χωρίς περιορισμούς τον απλό κόσμο και γι’ αυτό και προσπαθούσε να τον μορφώσει εν μέρει με το έργο του, ως τραγουδιστής (κυρίως), ραδιοφωνικός παραγωγός, ηθοποιός, stand up κωμικός και διάφορες άλλες ασχολίες. Κατέκραζε τους πλούσιους και την πολιτική ελίτ της χώρας, ενώ εξευτέλιζε και την Δεξιά και την Αριστερά για τον δηθενισμό τους, μολονότι ο χαρακτηρισμός του ως αναρχικός συνάδει και δεν συνάδει. Όπως και να ‘χει, ο Τζίμης δεν θα ενδιαφερόταν για καμία ταμπέλα και καμία μικροπολιτική σκοπιμότητα. Με Μουσικές Ταξιαρχίες ή χωρίς, με Μάλαμα ή χωρίς, διαλύοντας τα ταμπού και δη τα ερωτικά στον βαθμό που ήταν δυνατόν, επηρέασε ως καλλιτέχνης όλες τις γενιές σε πολλά επίπεδα, με αφετηρία την γενιά του 60’, στην οποία και υπάγεται. Αντί να προσκυνάμε σώβρακα και φανέλες, λοιπόν, καλό θα ήταν να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τον Τζίμη και να προβληματιζόμαστε για τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου και αυτής της χώρας, βιώνοντας την ζωή στο έπακρο.

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.