Ένα επίκαιρο Χόλυγουντ

Ένα επίκαιρο Χόλυγουντ

Μιας και ο συνάδελφος Δημήτρης έκανε μία -αρκετά πετυχημένη- συμβολική αναφορά στο πρόσφατο μα παγκοσμίως γνωστό ήδη έργο με την χθεσινή όραση των εντυπωσιακών μα χρυσοπληρωμένων Ραφάλ, θυμήθηκα την εντύπωση που μου προκάλεσε το περίφημο “Don’t Look Up” όταν το είδα μέσα στις γιορτές μαζί με την μάνα και τον αδελφό μου.

Χωρίς να προσπαθώ να σποϊλάρω (γιατί σας ενθαρρύνω να την δείτε), η ταινία έχει λάβει μία δόση μυθοποίησης από το ευρύ αδιάβαστο κοινό αλλά και από τους κριτικούς. Με έκπληξη (πάλι) είδα μεγάλο αριθμό κειμένων από προοδευτικές σελίδες ενημέρωσης να την εξυμνούν για την πολύ δυνατή και έμμεση κριτική της στο καπιταλιστικό σύστημα και την παρομοίωση της υπόθεσης με την κατάσταση που ζούμε, την αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας για κοινωνική πρόνοια σε στιγμές μεγάλων καταστροφών και ανθρώπινων απωλειών και την αποκλειστική σύνδεσή της με το κεφάλαιο και τα συμφέροντα της αστικής ελίτ. Διαφωνώ με το πρώτο σκέλος, ενώ συμφωνώ πλήρως με το δεύτερο.

Ήμουν περίεργος που υπήρξαν τόσες αναλύσεις για το έργο που το παρουσίαζαν αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό και τα σχετικά, καθώς εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο. Ναι μεν διακωμωδείται έμμεσα ο καπιταλισμός και ειδικά η σημερινή του μορφή, εκπίπτουσα γι’ αυτό και μανιασμένη να παράξει κεφάλαιο από το οτιδήποτε, ακόμα και από μία επικείμενη καταστροφή του πλανήτη (!) αλλά αυτό ακριβώς γίνεται μονάχα: διακωμωδείται, άρα του ασκείται μία ιλαρή κριτική. Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι παράχθηκε στο Χόλυγουντ με 300εκ. μπάτζετ παραγωγής και έκανε πρεμιέρα στο Netflix, την νούμερο ένα σε κέρδη πλατφόρμα παρακολούθησης ταινιών-σειρών στον κόσμο… δεν υπάρχει κάποια συστημικά ανατρεπτική διάθεση στο έργο.

Η δεύτερη θεματική και αυτή που θέλει και ο σκηνοθέτης (Άνταμ ΜακΚέι) να προβάλλει με την ίδια την υπόθεση της ταινίας, την καταστροφή του κόσμου, είναι η αδιάφορη/χαλαρή αντιμετώπιση των κλιματικών και υγειονομικών κρίσεων από τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου και των νουθετήσεων των πανταχού κρατικών και μη επιστημόνων που προειδοποιούν και απήχηση δεν βρίσκουν. Η οικονομική ισχύ των μεγαλοεπιχειρηματιών και η επιρροή που έχουν στις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας αλλά και την περίοδο των εκλογών μετατρέπει τις κυβερνήσεις σε υπόλογούς τους.

Το “Don’t Look Up” αποτελεί ένα προϊόν του Χόλυγουντ που πράγματι έχει να προσφέρει στον θεατή. Μέσα από την (καμία φορά ενοχλητική) διακωμώδηση των πάντων αφήνει να εννοηθεί πόσο αδιάφορος έχει γίνει και ο ίδιος ο λαός για την καταστροφή του ίδιου και του περιβάλλοντός του, καθώς έχει μετατραπεί σε έναν καταναλωτικό δέκτη που απλώς απορροφά τις πιο πρόσφατες trend δημοσιεύσεις στα σόσιαλ μίντια, φιλτραρισμένες από τους αλγορίθμους τους για να παρουσιάζονται όλα ευχάριστα και αισιόδοξα. Η ίδια διακωμώδηση, βέβαια, δεν του επιτρέπει να ασκήσει μία πιο σοβαρή κριτική σε ένα σύστημα που δημιουργεί όλη αυτήν την αδιάφορη χαλαρότητα και την αισχροκέρδεια σε βάρος άλλων. Δεν επιδιώκει κάτι τέτοιο ο σκηνοθέτης, εξάλλου.

ΥΓ. Συνιστώ ιδιαίτερα την ταινία σε όλους όσους ζουν μέσα στην ελληνική επικράτεια, υπό το ελληνικό Σύνταγμα και Κυβέρνηση, καθώς η ομοιότητα της ταινίας με την ελληνική επικαιρότητα σε σχέση με το βήμα που (δεν) δίνεται σε περιόδους κρίσεων στους επιστήμονες για να προστατευτεί το κοινό καλό από τις κυβερνήσεις είναι τρομερή.

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.