Του Μανώλη Θεοχάρη, πρώην συντάκτη μας
6 Δεκεμβρίου σήμερα, ο συγκεκριμένος τίτλος παραπέμπει στο θέμα του κειμένου το οποίο δεν είναι άλλο από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Για εμάς που είμαστε σήμερα φοιτητές, η δολοφονία του νεαρού συνέβη όταν ήμασταν παιδάκια. Παιδάκια που μπορεί να μην είχαν την ίδια συνείδηση με τώρα, ωστόσο παιδάκια στα οποία έμειναν γραμμένες κάποιες αναμνήσεις από εκείνες τις μέρες. Προσωπικά, εμένα μου έχει μείνει μία εικόνα όπου ντυνόμουν να βγω έξω με τους γονείς μου βλέποντας παράλληλα στην τηλεόραση την Αθήνα να καίγεται.
Τον Αλέξη προφανώς και δεν τον ήξερα, άρα δεν μπορώ να σχολιάσω τον χαρακτήρα του. Γνωρίζω μόνο τι έκανε. Ήταν ένα βράδυ στα Εξάρχεια, και καλά έκανε, γιατί τα σχόλια του τύπου «τι κάνει ένα δεκαπεντάχρονο παιδί στα Εξάρχεια» τα βρίσκω γελοία. Τα Εξάρχεια είναι μια χαρά περιοχή, ανεξάρτητα από το πώς θέλει ο κάθε πολιτικός, για τους δικούς του λόγους, να την παρουσιάζει. Τι άλλο έκανε; Πέταξε κάποια αντικείμενα κατά αστυνομικών. Για να προλάβω ερωτήσεις του τύπου «και τι τώρα, αυτό το ξεχνάμε; Είναι καλό;» θα πω ότι ναι, και εγώ το κατακρίνω, δεν θεωρώ σωστή την πράξη του αυτή. Όπως εμείς δεν δεχόμαστε την αστυνομική βία, δεν πρέπει και από την πλευρά μας να επιτιθόμαστε στους αστυνομικούς αναίτια. Σε μία κοινωνία, ο ένας πολίτης πρέπει να σέβεται τον άλλο και αυτό το επικαλούμαι σκόπιμα, καθότι είναι βασικό συστατικό της αναρχικής ιδεολογίας, της ουσιαστικής αναρχίας και όχι αυτής που μας παρουσιάζουν με τη μορφή των μπαχαλάκηδων.
Άρα, λοιπόν, «επιτέθηκε» σε αστυνομικούς με τη ρίψη κάποιων αντικειμένων (μπουκάλια και τέτοια, όχι μολότοφ) στο περιπολικό τους. Δεχόμαστε ότι ενδεχομένως πρέπει να υπάρξει κάποια τιμωρία. Κορκονέα, αφού πρέπει να υπάρξει τιμωρία, συνέλαβέ τον. Είναι ένας άοπλος δεκαπεντάχρονος και είσαι ένας εκπαιδευμένος και οπλισμένος αστυνομικός, δίπλα υπήρχε διμοιρία των Μ.Α.Τ. να σε προστατεύσει αν κινδύνευες τόσο. Αντάλλαξες μερικές βρισιές με τα παιδιά και πυροβόλησες. Γιατί να πυροβολήσεις; Γιατί; Ποιος λύνει τις διαφορές του σήμερα τραβώντας πιστόλι, πόσο μάλλον όταν ο άλλος βρίσκεται άοπλος.
Χίλιες φορές να είχε συλληφθεί ο Αλέξης. Αν είχε συλληφθεί θα ήταν εδώ μαζί μας, η μάνα του και ο πατέρας του ακόμα θα είχαν τη ζωή τους. Τώρα, πλέον, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να αγωνιζόμαστε τιμώντας αυτό το γεγονός. Τόσο για τους εμπλεκόμενους όσο και για να μην ξανασυμβεί σε καμία μάνα, σε κανένα πατέρα και σε κανένα παιδί.
Φέτος, μπορεί να μην υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες με πέρυσι, αλλά πρέπει στοιχειωδώς να τιμηθεί η μνήμη του παιδιού. Μπορεί φέτος να μην έχουμε τις περσινές μαζικότατες πορείες, αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα πρέπει να διαδηλώσουν, εκπρόσωποι. Εκπρόσωποι όλων εμάς που θα θέλαμε αλλά δεν μπορούμε να είμαστε εκεί φέτος. Άνθρωποι να αφήσουν λουλούδια στο μέρος της δολοφονίας του, ένα μέρος το οποίο κουβαλάει τόσο κακές αναμνήσεις, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί ένα μέρος πραγματικά αγαπητό. Προσωπικά, το αγαπάω γιατί πηγαίνω εκεί με την παρέα μου, αλλά και γιατί δε με αφήνει να ξεχάσω, να ξεχάσω τι συνέβη την 6η Δεκεμβρίου του 2008…
