Παγκοσμίως, αλλά πολύ περισσότερο στη χώρα μας, το επάγγελμα της δημοσιογραφίας δεν προκαλεί κάποιο ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο άκουσμά του. Αν ρωτήσεις ένα παιδί και σου απαντήσει ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος, μάλλον θα προσπαθήσεις να του αλλάξεις γνώμη ή θα το θεωρήσεις “βολεμένο” ήδη από το οικογενειακό του περιβάλλον. Γιατί; Μπορώ να δικαιολογήσω τις προηγούμενες περιόδους της παραγράφου με ένα ονοματεπώνυμο: Άρης Πορτοσάλτε.
Γενικά, οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα τείνουν να χαρακτηρίζονται όχι και με τόσο ευγενικούς όρους, όπως το “Α.Ρ.Δ.” που λέει και ένας συνάδελφος συχνά. Στρατιωτάκια, κομματικοποιημένοι, ανούσια σοφιστικέ και πάντα με το δάχτυλο έτοιμο να δείξει αλλού, χωρίς να τηρούν αυτό που με όρκο υποσχέθηκαν να κάνουν: να υπερασπίζονται το δικαίωμα του πολίτη στην ελεύθερη και μη κατευθυνόμενη (χωρίς προπαγάνδα) πληροφόρηση και να αγωνίζονται για έναν ελεύθερο τύπο, ο οποίος θα πληροί τον πρώτο στόχο.
Ο Άρης μετουσιώνει εξ ολοκλήρου τους κακούς χαρακτηρισμούς που έδωσα στην προηγούμενη παράγραφο για το τυπικό διεφθαρμένο δημοσιογράφο στην Ελλάδα. Αποτελεί, ωστόσο, το ύψιστο παράδειγμα προσκυνήματος στα μεγάλα συμφέροντα για “ένα κομμάτι ψωμί”, την ύψιστη μορφή γλοιώδης αηδίας.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπαίνουν στις ανούσιες και απάνθρωπες διαδικασίες της εξαπόλυσης “ευχών” για άλλους. Βέβαια, κάποια στιγμή ο Άρης μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση… Και αν σκέφτομαι εγώ έτσι, σίγουρα άλλοι θα θέλουν να του κάνουν πολλά χειρότερα.
Πρόσφατα, διεγράφη και από το Σωματείο της ΕΣΗΕΑ καθώς εργάστηκε ενώ οι δημοσιογράφοι απεργούσαν… Περίεργο που ο Άρης άνηκε σε οποιοδήποτε σωματείο με τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που κουβαλάει, αλλά κυρίως με όσα τελείως απάνθρωπα και ανήκουστα λέει, με γνώμονα πάντα το κέρδος αντί του ανθρώπου. Ο Άρης που πάντα ξεκινάει τις προτάσεις του με ένα “ναι, αλλά…” που τόσο καχύποπτο είναι σε οποιαδήποτε περίσταση.
Μην γίνεις σαν τον Άρη γενικότερα, μην είσαι ρουφιάνος, δοσίλογος και απάνθρωπος. Ένας άνθρωπος που συνέχεια δαχτυλοδείχνει με ένα ύφος και ένα στυλ διανοούμενου, ενώ μία ζωή τα περνάει με βρώμικα λεφτά. Σε μία σοβαρή χώρα που το δημοσιογραφικό λειτούργημα είναι ιερό για το λαό της, κάποιος σαν τον Άρη θα είχε κλειστεί τώρα στην φυλακή. Και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα προς αποφυγή για πολλούς από εμάς που ενδέχεται να ασχοληθούμε με τον κλάδο.
ΥΓ. Ποια είναι η θέση του ΣΚΑΪ για τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο; Πότε θα εμφανιστεί ένας εισαγγελέας για όλες αυτές τις απειλές και τις ύβρεις που εξαπολύει χωρίς να κινδυνεύει, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών;
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
