Σαν σήμερα έφυγε ο Παύλος Φύσσας. Δεν θα μπορούσαμε να μην γράψουμε έστω και κάτι μικρό για αυτή τη μέρα. Την ημέρα όπου ως δια μαγείας αυτοί που τους αποκαλούσαν «ακραίους πατριώτες» αποκάλυψαν τις σβάστικες που έκρυβαν στα μπράτσα και το μίσος τα μυαλά τους. Το νέο τραγούδι του Δημήτρη Μυστακίδη είναι αυτό που πρέπει για τη σημερινή μέρα. Ο Παύλος, ο Ζακ και άλλοι τόσοι που έφυγαν γιατί κάποιοι δεν μίλησαν. Στις 7 Οκτωβρίου, 7 χρόνια μετά τη δολοφονία και 5 χρόνια από την έναρξη της δίκης θα ανακοινωθεί η απόφαση για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Δεν πρόκειται για μια απλή απόφαση, αλλά για την τιμή της Δημοκρατίας στη χώρα που την γέννησε. Κανένας αθώος. Κανένα ελαφρυντικό σε όσους αναπνέουν μίσος και εκπνέουν φασισμό.
Ο Παύλος Φύσσας ζει. Ισόβια στους Ναζί.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.