Το αποτύπωμα μιας κοινωνίας δεν φαίνεται μονάχα από άμεσες κοινωνικές μεταβλητές όπως το εισόδημα ή το ΑΕΠ ή κάθε λογής παρόμοιο συντελεστής. Τουναντίον, εκφράζεται και από διάφορα άλλα μέτωπα, κοινωνικού όμως χαρακτήρα. Ένα τέτοιο είναι η ομαλή ενσωμάτωση των νεαρών στον κόσμο των ενηλίκων.
Είναι γνωστό πως η υποχρεωτική εκπαίδευση περιλαμβάνει τις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου, δίνοντας στο παιδί την δυνατότητα στην ηλικία των 15 ετών να ακολουθήσει μια διαφορετική σταδιοδρομία, που το ίδιο επιθυμεί, μακριά από τα σχολικά έδρανα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ενασχόληση με ένα επάγγελμα, είτε βγαίνοντας στην αγορά εργασίας είτε βοηθώντας σε μια ενδεχόμενη οικογενειακή επιχείρηση.
Τα αποτελέσματα της έρευνας της OECD για το 2020 σε διάφορες χώρες αναδεικνύουν ένα πρόβλημα το οποίο μπορεί να αποτυπώσει δύο άμεσα συμπεράσματα. Αφενός, όσον αφορά την Ελλάδα, υπάρχει ένα αέναο και μεγάλο ζήτημα σχετιζόμενο με την αδήλωτη εργασία. Βλέπετε, για να τον εκάστοτε εργοδότη, είναι πολύ πιο εύκολο να «εκμεταλλευθεί» οικονομικά και εργασιακά έναν νεαρό εργαζόμενο, παρά έναν έμπειρο με χρόνια ενασχόλησης με τον κλάδο.
Η δεύτερη ανάγνωση του αποτελέσματος της εν λόγω έρευνας, η οποία δείχνει ότι το 20% των ανθρώπων από τα 15 έως τα 29 ούτε βρίσκονται σε καθεστώς εργασίας, ούτε σε συνθήκες εκπαίδευσης ή πρακτικής εξάσκησης, είναι πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν ολότελα χαμένο κόσμο. Διότι χαμένος κόσμος για τις κρατικές αρχές σημαίνει μηδαμινά επιδόματα, σημαίνει μηδαμινή ασφαλιστική κάλυψη, σημαίνει μηδαμινά ένσημα. Ένας στους πέντε δηλαδή στην συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία, στην ουσία δεν δύναται να απολαύσει σχεδόν κανένα δικαίωμα όπου υπάρχει κρατική αρωγή. Φαντάζεστε μια γενιά που μελλοντικά να μην μπορεί να βγει σε σύνταξη, επειδή δεν ήταν δηλωμένοι για ένα εύλογο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους;
Προσπαθήστε να κατανοήσετε το μαρτύριο αυτών των ανθρώπων κατά την περίοδο του κόβιντ, όπου, όντας αδήλωτοι, δεν εξέλαβαν ποτέ καμία κρατική συνεισφορά όσο τα καταστήματα ήταν υποχρεωτικά κλειστά, όντας αφημένοι στο έλεος των συνθηκών.
Για αυτές τις συνθήκες δεν αρκεί να κατηγορηθεί καμία κρατική ή δημόσια αρχή και καμία κυβερνητική αρχή. Μοναδικός υπαίτιος είναι η δομή του πολιτικού συστήματος. Διότι το πολιτικό σύστημα, αντιμετωπίζει από μόνο του την εκπαίδευση ως στείρα μετάδοση τεχνοκρατικών γνώσεων, διαχωρίζοντας μάλιστα αυτές σε αναγκαίες και μη αναγκαίες μέσω του καθεστώτος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Και αφότου το πολιτικό σύστημα αφήνει παρατημένους τους νεαρούς με την λήξη αυτής της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, δεν φροντίζει ούτε για την εξασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων μέσω ελεγκτικών θεσμών, κάνοντας και σε αυτό το κομμάτι τα στραβά μάτια.
Υ.Γ.: Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο πως στις 5 πρώτες θέσεις του πίνακα δεσπόζουν 4 χώρες της Μεσογείου. Διότι πάντα, όσο μεγάλο πρόβλημα υπάρχει δομικά, άλλο τόσο υπάρχει στις συνειδήσεις και στις ιδιοσυγκρασίες του κόσμου.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
