Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Όλα τα παιδιά μεγαλώνοντας ονειρεύονται ένα και μόνο πράγμα, να αλλάξουν τον κόσμο! Και εσύ ήσουν ένα τέτοιο παιδί, παραδέξου το. Έβλεπες την αδικία και σε έπνιγε. Το παιδικό αλλά τόσο κοφτερό και αγνό μυαλό σου έψαχνε τρόπους για να βοηθήσει. Φώναζες και έλεγες: “κάτι πρέπει να κάνω”!
Ε λοιπόν ναι, και εγώ ήμουν ένα τέτοιο παιδί, το να ονειρεύομαι την αλλαγή ήταν κάτι που με έκανε να χαμογελάω και ένιωθα τεράστια δύναμη σκαρφίζοντας ιδέες για να τα καταφέρω. Θεωρούσα πως χρειάζομαι ένα μεγάλο σχέδιο, για να φέρω τα πάνω-κάτω.
Και εκεί που δεν το περίμενα, ένα απόγευμα κάπου στην εφηβεία ,βρήκα έναν τρόπο για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα!
Έγινα πρόσκοπος! Και εκεί κατάλαβα ότι με απλές καθημερινές πράξεις όλοι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο. Μέσα από τον προσκοπισμό πήρα και συνεχίζω να παίρνω πολλά. Γνώρισα διαφορετικές προσωπικότητες, έμαθα να συνυπάρχω μαζί τους, χάρηκα, νευρίασα, γέλασα, προβληματίστηκα, συγκινήθηκα με ανθρώπους και με συμπεριφορές, μα πάνω από όλα μπορούσα πλέον έμπρακτα “να βοηθάω κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση”, όπως λέμε στην υπόσχεσή μας. Φορώντας το μπλε μαντήλι ένιωθα την ευθύνη να τηρώ το νόμο του προσκόπου, στον οποίο, όπως μου είχε πει ένας φίλος μου, περιγράφονται οι αρετές του “τέλειου” ανθρώπου.
Χαρακτηριστικά, ο πρόσκοπος λέει την αλήθεια, είναι ευγενικός, σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, είναι εύθυμος, αποφασιστικός κ.ά.
Βέβαια, το καλύτερο το κράταγα για το τέλος! Μέσα από τον προσκοπισμό ανακάλυψα το μαγικό συστατικό για να φέρουμε την αλλαγή και την ελπίδα σε αυτό τον κόσμο!
Φυσικά, αυτό δεν είναι άλλο από τα ίδια τα παιδιά. Μέσα από το παιχνίδι, το τραγούδι, το γέλιο, τις εκδρομές, τα παιδιά ανοίγονται, κάνουν φίλους, ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που δεν ήξεραν και λαμβάνουν εφόδια για να γίνουν οι ίδιοι η αλλαγή που χρειαζόμαστε.
Ακόμα και ο ενήλικας που ασχολείται με το προσκοπικό πρόγραμμα για να περάσουν καλά τα παιδιά και αφιερώνει χρόνο από την καθημερινότητά του για να το καταφέρει, με ένα και μόνο χαμόγελο ενός παιδιού παίρνει τη δύναμη να συνεχίσει, όσο δύσκολη και αν ήταν η άχαρη μέρα του στη ζωή των μεγάλων!
Αυτό είναι το όμορφο, όλοι βγαίνουν κερδισμένοι μέσα από το προσκοπικό παιχνίδι ,κανείς δε χάνει.
Άλλωστε, όπως είπε και στους στίχους του ο Παύλος Σιδηρόπουλος:”Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!”.
Έτσι, παίζοντας με τα παιδιά, τραγουδώντας και προσφέροντας στους συνανθρώπους μας βρήκα τρόπους να παλεύω για εκείνη την αλλαγή που όλοι θέλουμε αλλά κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα.
Όμως και εσύ άκου τη συμβουλή του Robert Baden-Powell (ιδρυτή του παγκόσμιου Προσκοπισμού) και… “Προσπάθησε να αφήσεις τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκες”.
