Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
«Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου δεν είχα χρόνο».
Με αυτή τη φράση ξεκινούν οι διηγήσεις και τα γράμματα ενός αγοριού με παραλήπτη το Θεό. Νοσηλευόμενος με καρκίνο σε παιδικό νοσοκομείο, μετά από μια αποτυχημένη μεταμόσχευση και χημειοθεραπεία, αναζητά από τους πάντες την πραγματική απάντηση, για την οποία ο ίδιος έχει γνώση. Συντροφιά του σε όλο αυτό το ταξίδι μια γλυκιά ηλικιωμένη κυρία, μάλλον εθελόντρια του νοσοκομείου, ή «Θεία Ροζ», όπως προτιμά να την αποκαλεί, η οποία τον προτρέπει να ξεκινήσει αυτό το γράψιμο. Λίγο καιρό πριν το τέλος του Δεκέμβρη, οπότε και ξεκινά το βιβλίο, η θεία Ροζ προτείνει στον Όσκαρ να παίξουν το εξής παιχνίδι: κάθε ημέρα που θα περνά μέχρι να φτάσει στο τέλος της η χρονιά θα αντιστοιχεί σε μια δεκαετία για το νεαρό αγόρι. Και κάπως έτσι, ο Όσκαρ ξεκινά να ζει τη ζωή του μέσα στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα που του δίνεται, από τη γέννηση στην εφηβεία και στην ενηλικίωση, ανακαλύπτοντας και τις ανάλογες εκπλήξεις κάθε περιόδου. Ιδιαίτερο βιβλίο που, αν και γνωρίζεις από την αρχή το τέλος του, σε κάνει σε πολλά σημεία να γελάς, να θυμάσαι προηγούμενα στάδια της ζωής σου, ενώ σε προετοιμάζει για αυτά που έρχονται.
