Του κ. Λάμπρου Μπαλάφα, δημοσιογράφου της CosmoteTV
Μια περιγραφή δεν αρκεί, μια εικόνα δίνει απλά την πρώτη αίσθηση, μακρινή σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος. Πρέπει να το ζήσεις από κοντά, να το βάλεις μέσα σου, να μπολιαστείς με το… μικρόβιο. ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ όπως είναι…
Μπαρτσελόνα δεν γίναμε για τους τίτλους, λένε με καμάρι οι πιστοί των «μπλαουγκράνα», στην πορεία όμως, οι τίτλοι ήταν αυτοί που εκτόξευσαν την ομάδα… σύμβολο της Καταλονίας.
Το «Mes que un club» (=κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος) ταξίδεψε σε κάθε σημείο της γης. «Λαμπαδηδρόμοι» υπήρξαν πολλοί, ένας όμως ήταν αυτός που γέμισε τα σχολεία του κόσμου με φανέλες στα χρώματα της ομάδας. Ναι, η συντριπτική πλειοψηφία, είχε στο πίσω μέρος το νούμερο 10 αφιερωμένο στον παγκόσμιο… κοντό. Πιτσιρίκια διαφορετικού χρώματος, γλώσσας, κουλτούρας, βρήκαν κάτι να τα ενώνει, κάτι για το οποίο θα έδιναν τα πάντα να του μοιάσουν. Κι αν τα παιδιά είναι πιο εύκολο να τα… μαγέψεις, ο Λιονέλ Μέσι, το πέτυχε και με τους μεγαλύτερους. Έβαλαν το χεράκι τους κι ο Κρόιφ κι ο Ροναλντίνιο κι ο Πεπ κι ο Τσάβι κι ο Ινιέστα, αναμφίβολα, αλλά μην γελιόμαστε, ο Αργεντίνος, εδώ και 15 χρόνια διαφημίζει όσο κανείς άλλος την Μπαρτσελόνα σε όλη την υφήλιο. Και δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Για κάθε ανολοκλήρωτη ποδοσφαιρική δράση, τα πρώτα λόγια δικαιολογίας είναι αφοπλιστικά: «δεν γίναμε και Μπαρτσελόνα για τους τίτλους». Αυτό δεν αγοράζεται, δεν είναι μετρήσιμο κύριε… Μπαρτομέου.
Αυτό ήταν ένα δώρο θεού για όλους όσοι παθιαζόμαστε με το ποδόσφαιρο. Και θα το ζήσουμε, μέχρι εκεί που θέλει η ίδια η Ιστορία. Αδιαπραγμάτευτα. Πέρα από κάθε πολιτική, πέρα από κάθε προσπάθεια χειραγώγησης.
Ο πρώην πλέον πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, προσπάθησε να βάλει εαυτόν, πάνω από το σύλλογο και φυσικά τον Μέσι. Ανέκδοτο από μόνο του, αλλά επί της ουσίας, προκάλεσε τεράστια ζημιά, εξώθησε τον Αργεντινό σε φυγή, άσχετα αν τα συμβόλαια αποδείχθηκαν ισχυρά. Ο… έρωτας Μέσι-Μπαρτσελόνα ξεκίνησε από μία χαρτοπετσέτα, πάνω σε ένα τέτοιο κομμάτι χαρτιού έβαλε στις 14 Δεκεμβρίου του 2000 την πρώτη του υπογραφή ο τότε 13χρονος άσσος. Αγνή αγάπη…
Από τότε που έπαψε Μπαρτσελόνα να θυμίζει την παλιά ομάδα και ο Μπαρτομέου εφάρμοσε τη δική του πολιτική, άρχισε και η φθορά. Τα θεμέλια αρχικά ανταποκρίθηκαν, αλλά στην πορεία, οι κλονισμοί μεγάλωσαν.
Η… χιονοστιβάδα κάποια στιγμή παρέσυρε και τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Για πολλούς, η αποπομπή του, θεωρείται το μεγαλύτερο σφάλμα των τελευταίων ετών. Οι αποκλεισμοί από Νάπολι και Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ και κυρίως ο τρόπος που έγιναν, τον έθεσαν εκτός ομάδας. Δύο κακές βραδιές, τις χρεώθηκε ο «Τσιγκούρι», ξεχάστηκαν όλα όσα προηγήθηκαν, και οι τίτλοι και οι μεγάλες νίκες. «Η τύχη των προπονητών» θα πουν πολλοί, αλλά εν προκειμένω ήταν βολική. Το… φάγωμα του Βαλβέρδε, τράβηξε το ενδιαφέρον μακριά από την πραγματική πηγή κινδύνων, αλλά η ομάδα έπρεπε να προχωρήσει και είχε ανάγκη από γενναίες αποφάσεις, για την ακρίβεια από σωστές επιλογές.
Οι νέες επιλογές, είχαν λίγη ζωή, όπως λίγη ακόμη ζωή, είχε η προεδρία του Ζοζέπ Μαρία Μπαρτομέου. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει, τα λάθη πολλά και κυρίως πολύς χαμένος χρόνος. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς. Όταν ακολουθείς τους ρυθμούς, πρωταγωνιστείς, όταν τους… κυνηγάς, το παιχνίδι σε ξεπερνά, βρίσκεσαι μονίμως πίσω, έρχεσαι δεύτερος.
Και αυτό ακριβώς το μοτίβο είναι που δεν αντέχει ούτε ο οργανισμός του Μέσι, ούτε βεβαίως ο οργανισμός της Μπαρτσελόνα.
Κάθε μεγάλο καράβι θέλει έναν ικανό καπετάνιο. Αγωνιστικά οι μπλαουγκράνα έχουν τέτοιο, αυτός που τους λείπει είναι ο τεχνοκράτης που θα οδηγήσει το σύλλογο έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Οι εκλογές του Δεκεμβρίου, είναι οι σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών. Θα κρίνουν -οριστικά τούτη τη φορά- αν ο Μέσι θα συνεχίσει να φοράει τη φανέλα της ομάδας, με την οποία κέρδισε τα πάντα. Σαφώς και πλησιάζει η στιγμή που βιολογικά δεν θα είναι ο ίδιος και θα πρέπει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, αλλά αυτό θα το αποφασίσει μόνο αυτός και η μετάβαση πρέπει να γίνει ομαλά. Όχι μόνο για το καλό της Μπαρτσελόνα, αλλά για το καλό όλων των φίλων του ποδοσφαίρου.
