Σίγουρα όλοι θα έχουμε αντικρίσει τις απόψεις ορισμένων συμπολιτών μας στα social media, σχετικά με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην καθημερινότητά μας. Ενδεικτικά, μερικά από αυτά τα σχόλια που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας λένε “όλα είναι ψέματα”, “δεν υπάρχει κορονοϊός αλλά κοροδοϊός”, “θέλουν με το εμβόλιο να μας περάσουν τσιπάκι”, “δημιούργησαν τον ιό για να μας καταστρέψουν οικονομικά και ψυχολογικά”, “θέλουν να αλλάξουν το ελληνικό μας DNA”, “ο Bill gates και ο George Soros κρύβονται από πίσω” και άλλες πολλές ομορφιές που μόνο οι αγαπημένοι, πλέον, σε όλους ψεκασμένοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν.
Μέχρι και πριν αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση πίστευα πως αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν ιδεολογικά εξ ολοκλήρου στον χώρο της ακροδεξιάς. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές κατά τις οποίες πολιτικοί που στοχεύουν σε αυτό τον κόσμο αφουγκράζονται παρόμοιες αντιλήψεις. Τι γίνεται όμως, όταν αυτό το ρεύμα ανθρώπων που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, εισέρχονται στον κόσμο της Αριστεράς, ουσιαστικά απροσκάλεστοι; Τι συμβαίνει όταν οι απόψεις και οι ιδέες αυτών των ανθρώπων, καταπατούν τις πραγματικές αξίες του κινήματος και δημιουργούν λανθασμένες εικόνες προς τα έξω;
Διότι, αγαπητέ φίλε που ανήκεις στον ιδεολογικό χώρο της Αριστεράς, θα έπρεπε να σε απασχολεί πως θα πιέσεις την κυβέρνηση να θωρακίσει το ΕΣΥ και να προστατέψει τους οικονομικά ασθενέστερους. Θα έπρεπε να σε απασχολεί πώς τα κόμματα που πηγάζουν από την ίδια δεξαμενή με σένα μπορούν να κάνουν γόνιμη και ουσιαστική αντιπολίτευση, εκμεταλλευόμενα τις κυβερνητικές παλινωδίες. Θα έπρεπε να έχεις την προστασία της ανθρώπινης ζωής ως νούμερο 1 προτεραιότητα. Διότι, το να ενστερνίζεσαι απόψεις πως η κατάσταση που βιώνουμε είναι ένα ψέμα έτσι ώστε να γίνει πράξη η φτωχοποίηση του λαού ή να εξυπηρετήσει η κυβέρνηση τα συμφέροντα των μεγαλοαστών, δεν προσφέρει κάτι στον δημόσιο διάλογο. Και για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και η εξουσία θα απολαύσει τα οφέλη που της παρέχονται από τον εγκλεισμό μας, αλλά σε καμία περίπτωση η σοβαρότητα των εποχών που ζούμε δεν αμφισβητείται. Για να μην περιττολογώ, στις ιδιαιτέρως κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε, χρειάζεται από όλους να υιοθετήσουμε την όσο πιο δυνατόν υπεύθυνη στάση γίνεται. Και προσέξτε, δεν εννοώ την έλλειψη κριτικής, αλλά την ύπαρξή της πάνω σε ορισμένους υπαρκτούς άξονες. Να πιέσουμε για παραπάνω τεστ, να πιέσουμε για περαιτέρω οικονομική στήριξη στους πληγέντες, να πιέσουμε για την καταπολέμηση της κρατικής αυθαιρεσίας, να πιέσουμε για ένα πιο δυνατό Εθνικό Σύστημα Υγείας μετά το πέρας της πανδημίας. Και να πιέσουμε ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση είτε στην κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είτε και στο ίδιο το εμβόλιο.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
