6 Δεκεμβρίου 2022 – 6 Δεκεμβρίου 2008. Έχε το νου σου στο παιδί. Κλείσε την πόρτα με κλειδί. Ψέματα λένε. Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα! Άλλη μια φράση του τραγουδιού… «Θα σε πουλήσουν». Ίσως πια να μην υπάρχει ελπίδα. Ίσως το κερί να έσβησε στην καταιγίδα. Όχι όχι! Δεν μπορεί! Ελπίδα υπάρχει! Λίγο πιο κάτω ένας στίχος… «Υπερασπίσου το παιδί! ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!».
Ναι, ξέρω πολύ καλά ποια είναι η ελπίδα! Όχι γνωρίζω, ξέρω! Είμαι σίγουρη για αυτό! Εγώ, εσύ, μαζί. Μαζί. Με ακούς; Μαζί! Ας υπερασπιστούμε το παιδί! Γιατί το παιδί αυτό, το αγόρι ετούτο υπάρχει και ζει ανάμεσά μας. Ες αεί. Το λέει και το τραγούδι. Δες πιο βαθιά! Αλέξης. Άλεξ. Αλέξανδρος. Όπως θέλεις μπορείς να τον έχεις στο μυαλό σου, στην καρδιά σου. Γρηγορόπουλος. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Με κόκκινα γράμματα. Και πίσω από αυτό το όνομα, μια λέξη μόνο κρυμμένη. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Με ταμπούρλα και σημαίες. Σώπα, όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες! Ο ήλιος θα ανατείλει! Μα… πώς; Μα… μαζί! Στον αγώνα αυτό για μια δίκαιη, για μια ανθρώπινη κοινωνία είμαστε μαζί. Πιάσε το χέρι μου! Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας! Μπορώ, να ξέρεις, και ακούω τις καμπάνες. Ντιν νταν. Χτυπούν! Το νιώθεις; Όσο μου κρατάς το χέρι, έτσι δυνατά, και περπατάμε στο δρόμο, σε εκείνο το δρόμο στα Εξάρχεια. Εγώ θα τον λέω «Οδός Δικαιοσύνης», «Δρόμος Αγώνα». Το τραγούδι το ακούς; Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει, σώπα. Αν λεγόμαστε άνθρωποι, θα πρέπει και να είμαστε. Ναι, θα ανατείλει ο Ήλιος! Αλέξανδρε, θα ανατείλει!
Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ! Δεν θα κλάψουμε άλλο για κανέναν άλλο, γιατί δεν θα υπάρξει κανένα άλλο θύμα! Είμαι άνθρωπος και δεν θα το επιτρέψω! Όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα, θα βάλουν φωτιά από ψηλά οι αετοί! Ναι, θα κοιτάξω τα αστέρια και θα κάνω όνειρα τρελά! Όχι άλλες πια κατάρες, αλυσίδες και βλασφημίες. “Αλέξανδρε, ζηλεύουμε τα αδέσμευτα φτερά σου” είπε ο Φύσσας. Ψηλά στην κορυφή είσαι και εμείς από εδώ παλεύουμε να κάνουμε τον ήλιο να ανατείλει. Και θα ανατείλει!
Είμαι στο θάλαμο 9, για το καλό μου. Αλλά δες με! Βγαίνω έξω! Όχι πια άλλα κομμένα δέντρα. Με καλοσύνη και στοργή, άλλο πια ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝΕ! Για το καλό μου το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές! Ναι, την οργή του λαού πάντα να τη φοβάσαι. Όσους θαλάμους και εάν χτίσεις, για το καλό μου, θα τους διαλύσω! Το υπόσχομαι! Δεν θα ξανά δω τη μάνα μου και το γέρο μου επάνω σε σακιά να κλαίνε και να φεύγουν. Δεν θα πω το ποίημα! Για το καλό μου. Για το καλό μου. Ώσπου, δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου!
Άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα! Δεν θα είμαστε σκλάβοι δέκα τυπάκων που κρεμάνε τον πλανήτη σαν μπρελόκ. Δεν θα είμαστε ζητιάνοι με ρουσφέτια. Το χρωστάμε στον Αλέξη της καρδιάς μας. Τη φαντασία μου χορεύω στο κενό. Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρεεεε ακούγεται το τραγούδι από τα ηχεία της γειτονιάς μου. Κι έτσι πλανιέμαι κι έτσι ξεχνιέμαι. Η κιθάρα σου τραγουδά για εκείνο το παιδί. Πλέον όλα και όλοι μιλάνε για ‘σένα Αλέξανδρε.
Πλέον όλα τα τραγούδια μιλάνε για ‘σένα, για το παιδί μας.
Για τον Αλέξανδρο.
Όσες φράσεις είναι με πλάγια γράμματα, αποτελούν αυτοτελή αποσπάσματα από τραγούδια.
Τα τραγούδια που επέλεξα είναι τα παρακάτω:
Γεια χαρά! Είμαι η Σοφία Σιμέλα και είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα της Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ. Εξειδικεύομαι στον τομέα της ΜΝΕΦ, πράγμα που ήταν μονόδρομος, εάν αναλογιστώ την τεραστίων διαστάσεων αγάπη μου για τη Λογοτεχνία! Λατρεύω να διαβάζω
κοινωνικά βιβλία στο μπαλκόνι μου παρέα με ένα γεμάτο ποτήρι με κρύο τσάι ροδάκινο και να απολαμβάνω τον ήλιο. Μεγάλες μου αγάπες είναι το σκάκι, η συγγραφή βιβλίων, η αρθρογραφία, η θάλασσα, ο εθελοντισμός και… το γέλιο! Πιστεύω με όλη μου την καρδιά
στην μεγάλη νίκη του γέλιου έναντι του φόβου και στην αξία του εθελοντισμού ως τρόπου κοινωνικής συνείδησης και βελτίωσης του κόσμου εν γένει!
