Θυμάμαι, όταν ήμασταν μικρά παιδιά στο δημοτικό, μας έβαζαν για άσκηση να γράψουμε γράμμα στο δήμαρχο της πόλης μας για να οργανώσουμε αναδασώσεις ή περισυλλογή σκουπιδιών. (Πιστεύαμε θα αλλάξουμε τον κόσμο!).
Θυμάμαι και μετά στο γυμνάσιο που γράφαμε επιστολές, και στο λύκειο εκθέσεις ιδεών, σε αρχηγούς κρατών μιλώντας για ειρήνη. (Πιστεύαμε θα αλλάζαμε τον κόσμο…).
Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν παιδί, πίστευα πως η δασκάλα μου θα ταχυδρομούσε την έκθεση μου. Θα την διάβαζε ο δήμαρχος και… (Θα άλλαζε τον κόσμο!).
Στα δεκαπέντε ήμουν πεπεισμένη ότι, αν κατάφερνα με κάποιο τρόπο να στείλω ένα μήνυμα στους «Μεγάλους τη Γης», θα συγκινούνταν και θα σταματούσαν τον πόλεμο. (Θα άλλαζα τον κόσμο!).
Τώρα…. Τώρα είμαι είκοσι χρονών και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν τους. Νομίζω ότι εκείνο το παιδί τους κρατάει μούτρα. Και καλά τους κάνει! (Δεν το άφησαν να αλλάξει τον κόσμο…).
Εγώ στους υπαίτιους 1ου βαθμού δε θα ξανά απευθυνθώ, είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Θα φωνάζω όμως στον καθρέφτη αλλά και σε όλους εσάς, γιατί όλοι υπαγόμαστε στον 2ο βαθμό ευθύνης. Το μικρό τους κόλπο είναι πως κατάφεραν να μας πείσουν ότι ένα χελιδόνι δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη και πως σκότωσαν όλα τα χελιδόνια στα μπαλκόνια μας. Ίσως να νομίζουν τα κατάφεραν και τώρα σαν άλλοι Καίσαρες να τραγουδούν χαιρέκακα Veni Vidi Vici.
Εγώ όμως ξέρω ένα μεγάλο μυστικό, μου το είχαν πει σαν παραμύθι, όταν ήμουν μικρή και πίστευα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. «Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό αρκεί μια χαραμάδα ήλιο, για να γεμίσει φως και αυτό το φως το έλεγαν ελπίδα». Αν συγκεντρώσουμε όλοι τις χαραμάδες ελπίδας μας, νομίζω πως θα τυφλώσουμε όλους τους «Μεγάλους της Γης».
Θα με βοηθήσετε να έχει happy end το παραμύθι μου;
Γεια παιδιάαα! Ονομάζομαι Μαρία Αθανασοπούλου, είμαι 19 χρονών, γεννηθείσα στις 27/09/2002 (ναι, ζυγός είμαι) και σπουδάζω στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία στην Πάτρα. Αγαπώ πολύ το γράψιμο και χαίρομαι που πλέον έχω ένα βήμα για να εκφράσω τις σκέψεις μου δημόσια.
Σκέψη άκρως συνειρμική, μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, να πίνω ούζο με πορτοκαλάδα και να παίζω κιθάρα. Για μένα η συγγραφή είναι μια μορφή τέχνης και η Τέχνη -αντίθετα με αυτό που πολλοί πιστεύουν- δεν πρέπει να ’ναι όμορφη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να σε κάνει να αισθανθείς κάτι.
