Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
Όταν ήμουν μικρή και πήγαινα σχολείο, θυμάμαι πάντα να με εκνευρίζει το μικρό διάλειμμα των πέντε λεπτών. Μέχρι να βγω από την τάξη, να κατέβω στο προαύλιο, να μιλήσω λίγο με τις φίλες μου, χτυπούσε το κουδούνι κι άντε πάλι πάνω. Αν δε μας κρατούσε κι ο καθηγητής λίγο παραπάνω εκεί πια… Μου φαινόταν τόσος λίγος εκείνος ο χρόνος, ίσως κι αμελητέος. Ούτε που μπορούσα τότε να φανταστώ πως, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, μπορεί να σωθεί μια ζωή, ίσως και παραπάνω, με τη διάθεση αυτού του ελάχιστου χρόνου σε κάποιο νοσοκομείο και μιας μικρής ποσότητας από το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύστηκαν από ανθρώπους που έτρεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη και στήθηκαν στην ουρά για να δώσουν αίμα για τον πλησίον τους. Το παράδειγμα, που ίσως θυμόμαστε όλοι, είναι οι επόμενες ημέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής, όπου οι κλινικές γέμισαν από τόσα πολλά άτομα, τα οποία περίμεναν πρόθυμα αρκετές ώρες ως εθελοντές αιμοδότες, στο σημείο που οι ίδιοι οι γιατροί έβγαιναν κι έλεγαν στον κόσμο να προσφέρει κάποια άλλη φορά, καθώς η προσέλευση ήταν τεράστια. Οι δηλώσεις του ιατρικού προσωπικού ήταν δικαιολογημένες, καθώς το αίμα διατηρείται για 35-42 μέρες, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος η τεράστια ποσότητα που θα συσσωρευόταν να μην ήταν χρήσιμη μετά το πέρας αυτού του χρονικού ορίου. Ακόμη και σήμερα όμως, τις δύσκολες ημέρες του κορωνοϊού και της καραντίνας, οι Δήμοι ανακοινώνουν, κάτω από τις απαραίτητες προφυλάξεις, εθελοντική αιμοδοσία σε κτήρια που πληρούν τις προϋποθέσεις των αποστάσεων ή κατόπιν ραντεβού προς αποφυγή συνωστισμού. Μετά το τέλος τέτοιων ζόρικων περιόδων, βλέπουμε πάλι σε σελίδες, όπως το Facebook και το Instagram, να κατακλύζονται από δημοσιεύσεις ατόμων, με τις οποίες κάνουν έκκληση για αίμα για συγγενείς και φίλους τους, γιατί τα αποθέματα των κλινικών δεν αρκούν. Κι αυτό δε συμβαίνει λόγω ύπαρξης αδιαφορίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται από όσα έχουν παραταθεί έως τώρα, αλλά εξαιτίας της έλλειψης ενημέρωσης γύρω από τη δωρεά αίματος. Μια τόσο απλή διαδικασία που διαρκεί μόνο πέντε λεπτά και μπορεί καθημερινά να σώσει χιλιάδες ζωές, αντί να προωθείται σε συχνή βάση και να παρέχονται όλες οι αναγκαίες πληροφορίες για αυτή, ώστε να ενημερώνεται το κοινό, παραμερίζεται και στη θέση της προεδρεύουν καθημερινά ζητήματα άνευ αξιόλογης σημασίας, τα οποία δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι το ουσιώδες στην πραγματικότητα.
Έχει τύχει να μεταβώ αρκετές φορές σε νοσοκομεία, αλλά πάντα θα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να γίνω δότρια για συγγενή μιας γνωστής μου. Δεν κατάφερα να τη συναντήσω προσωπικά εκείνη την ημέρα για να την ενημερώσω ότι είχε βρεθεί μια από τις πολλές μπουκάλες αίματος που μπορεί να χρειάζονταν, αλλά φάνηκε από τον τρόπο που μου απάντησε στο μήνυμα που της έστειλα, πώς μια τόσο απλή διαδικασία πέντε λεπτών υπήρξε αρκετή για να της χαρίσει ένα χαμόγελο. Μια διαφορετική προσφορά, η οποία μπορεί όμως να δώσει χαρά στον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που πράττουν οι υπόλοιπες γνωστές δωρεές παντός είδους…
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εθελοντική αιμοδοσία μπορείτε να βρείτε παρακάτω:
