Ας μην αφήσουμε τους νεκρούς να «ξαναπεθάνουν»

Ας μην αφήσουμε τους νεκρούς να «ξαναπεθάνουν»

Του Κωνσταντίνου Σερπεζή, φοιτητή του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας)

Το ιστορικό Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπισή του στη σημερινή «αγωνιστική» πραγματικότητα. Το σύνθημα της Ελευθερίας δεν είχε και ούτε έχει ουδεμία σχέση με την πολιτικο-κομματική τοποθέτηση. Το Πολυτεχνείο ζει, όχι μέσα από τα κόμματα και το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και αντίστροφα. Τα κόμματα δηλαδή, κυρίως τα πιο αγωνιστικά-ριζοσπαστικά, κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τα Αριστερά, δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούν σαν σύμβολο του δικού τους αγώνα, ήρωες που αγωνίστηκαν πραγματικά σε πεδίο μάχης, πίσω από κλειστά κάγκελα και με την ελληνική σημαία προταγμένη, χωρίς καμία όμως «πράσινη, μπλε, κόκκινη». Το Πολυτεχνείο δεν είναι, ή καλύτερα δεν θα έπρεπε να είναι, αποκλειστικότητα της Αριστεράς. Το Πολυτεχνείο είναι εθνική αγωνιστική κληρονομιά.

Και δεν θα μπορούσε να μπαίνει περισσότερο στο παρασκήνιο το ίδιο το σύνθημα που αντιτάχθηκε στο τανκ που έσπασε την πόρτα, όταν στη σύγχρονη «πορεία» κανείς δεν βλέπει αδερφό τον απέναντι, αλλά μάλιστα πολέμιο. Και εκεί χάνεται σήμερα το περίφημο «Φαντάροι, αδέλφια μας, μη μας χτυπάτε. Είμαστε όλοι αδέλφια». Ο σύγχρονος αγώνας θα έπρεπε ακριβώς να είναι μια συμφιλίωση αμφότερων πλευρών για να τιμηθούν οι νεκροί και οι βασανισμένοι, οι μάρτυρες και οι αγωνιστές καθ΄όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Είμαστε όλοι λοιπόν αδέρφια, γιατί πρώτα-πρώτα είμαστε στην πορεία, στη διαδήλωση, έξω από το Πολυτεχνείο για να τιμήσουμε τον χώρο που τόσο μεγάλο σύμβολο έγινε κατά της απολυταρχίας στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία.

Στα μνημεία μας, και έχουμε πολλά σαν λαός, πρέπει αν μη τι άλλο να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό, όχι να τα κατακρεουργούμε και να τα ορίζουμε συνώνυμα του φόβου, της «πορείας». Πόσες επετείους της 17 Νοέμβρη έχετε ακούσει να λέγεται «δεν πατάς στο κέντρο σήμερα, έχει διαδήλωση, θα γίνουν επεισόδια, είναι από παντού κλειστά». Γιατί πρέπει ένα μνημόσυνο να γίνεται πεδίο μάχης εκ νέου; Έτσι δεν τιμάς τους ήρωες, όχι καθόλου έτσι δεν τους μνημονεύεις και δεν συνεχίζεις τον αγώνα τους. Οι ήρωες θέλουν να τους θυμόμαστε κάθε μέρα, να συνεχίζουμε την δημοκρατική τους παρακαταθήκη, δεν θέλουν ούτε στεφάνια, ούτε πορείες σε αμερικανικές πρεσβείες.

«Οι σκιές στολές φοράνε»… Και συνήθως κρύβουν πολύ σκοτάδι μέσα τους…Πηγή: lifo.gr

Αν εμείς είμαστε ανίκανοι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους, ας πάψουμε καλύτερα και να τον εκμηδενίζουμε, να γινόμαστε τετριμμένα πιόνια στην πολιτική σκακιέρα κομματικών σκοπιμοτήτων, κομματικής κουλτούρας, μιας «κόντρας» που καλά κρατεί. Ο λαός παρακινεί τα κόμματα, όχι το αντίθετο. Τα κόμματα, όλα τα κόμματα, δεν έχουν καμία σχέση με τις εθνικές επετείους, τα μνημόσυνα αυτά της ηρωικής κληρονομιάς του λαού μας. Εμείς οι ίδιοι έχουμε όμως και οφείλουμε να τους συμπεριφερόμαστε αν μη τι άλλο με σεβασμό στο παρελθόν και στο ίδιο μας τα αίμα. Να μη αφήνουμε κανέναν άλλον, καμία αφηρημένη έννοια, καμία ομάδα να οικειοποιείται το αίμα μας, το ηρωικό μας παρελθόν. Κι αν ποτέ οι νεκροί, οι ήρωες θελήσουν να ξαναζήσουν, να ξαναπολεμήσουν, ας είμαστε εμείς αυτοί που θα φιλοξενήσουμε στη σάρκα μας την αγωνιστική τους ψυχή. Όχι με στεφάνια, όχι με βία, όχι με πέτρες και με σπασμένα κράσπεδα. Με την βουβή μας παρουσία. Γιατί η μνήμη είναι βουβή κι άμα τη φωνάζεις γίνεται προσποιητή.

+ posts