Τυχαίνει πολλές φορές εμείς οι νέοι να ακούμε τα χείριστα από τους μεγαλύτερους, ειδικά τα αγόρια, που στην μεγάλη πλειοψηφία μας αρέσει να ασχολούμαστε με αυτά, με τα βίαια βιντεοπαιχνίδια και τα αντίστοιχα online games. Μας προειδοποιούν συνεχώς για τον κίνδυνο να μην ξεχωρίζουμε, σε ένα σενάριο πλήρης αποχαύνωσης, το εικονικό από το πραγματικό, και συνεχώς παπαγαλίζουν την σίγουρη επίπτωση -στο μυαλό τους- ότι γινόμαστε πιο βίαιοι με το να ασχολούμαστε με αυτά τα παιχνίδια.
Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, και επιβεβαιώνεται και από τους πολέμους που γίνονται ακόμα και τον 21ο αιώνα, είναι ότι οι μεγάλοι αρέσκονται στο να διεξάγουν ακόμα συρράξεις για να αποκομίσουν συμφέρονται και κέρδος, να σκοτώνουν για να αποκτούν υλικά αγαθά, ενώ εμείς οι μικροί χρησιμοποιούμε αυτές τις σκηνές βίας των παιχνιδιών για να εκτονώνουμε εκεί τον βίαιο χαρακτήρα που όλοι κρύβουμε, και όχι σε πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικές περιουσίες και σπάνιες πολιτιστικές κληρονομιές.
Εξάλλου, τα περισσότερα από αυτά τα παιχνίδια συνδυάζουν την αγριότητα και την βία με στρατηγικό gameplay και ανάγκη κατατρόπωσης του αντιπάλου, CPU ή online παίχτη, παίζοντας πιο έξυπνα από αυτόν. Εξασκείς, δηλαδή, το μυαλό σου, όπως κάνεις και με ένα sudoku ή μία παρτίδα σκάκι (προφανώς, το καθένα προσφέρει σε διαφορετικό βαθμό). Αυτά τα παιχνίδια απαιτούν γρήγορη αντίληψη σε συνδυασμό με στρατηγική σκέψη, ώστε να μπορέσεις να ξεπεράσεις το κάθε στάδιο ή τον κάθε αντίπαλο, και έτσι αποτελεί μία δοκιμασία για την ευφυΐα του κάθε ανθρώπου.
Με λίγα λόγια, αυτά τα games που τόσο έχουν κατακριθεί από γονείς και δήθεν καταξιωμένους ειδικούς (χρηματοδοτημένων πιθανώς από εταιρείες που παράγουν άλλου είδους παιχνίδια) εξασκούν το μυαλό, ενώ η χρήση της βίας, που είναι ΕΙΚΟΝΙΚΗ, εκτονώνει τον χρήστη, ο οποίος δεν θα νιώσει σε μία κακή του στιγμή την ανάγκη να χτυπήσει κάποιον φίλο του ή, ακόμα χειρότερα, κάποιον άγνωστό του. Σε αντίθεση με τους “μεγάλους” του κόσμου, οι οποίοι αρέσκονται στο να σκοτώνουν πραγματικό κόσμο και όχι κακά τέρατα, προκειμένου να αποκτήσουν παραπάνω χρήμα, δόξα, εδάφη. Ας μην κάνετε τους ανώτερους, λοιπόν…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
