Στην ελληνική Δικαιοσύνη δύσκολα εμπιστεύεσαι τις κατηγορίες και τις καταδίκες, ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις δικαίου που άπτονται κοινωνικών ζητημάτων, όπως αυτό της έμφυλης βίας και του διαχωρισμού των φύλων. Την προηγούμενη εβδομάδα υπήρχε άλλο ένα περιστατικό έμφυλης βίας, αλλά αυτή την βδομάδα -απ’ ό,τι φαίνεται- δεν ακολούθησε την συνηθισμένη πορεία: ο θύτης ήταν γυναίκα και το θύμα άντρας (απ’ όσα δείχνουν οι μαρτυρίες, οι καταθέσεις και η προφυλάκιση της Αλβανίδας, πάντα).
Μα όσο και αν δεν εμπιστεύεται κάποιος την δικαστική εξουσία στη χώρα μας, δεν γίνεται να προλαμβάνει πράγματα πριν τις τελεσίδικες αποφάσεις. Έτσι, προφανώς και δεν μπορώ να αναλύσω και ούτε έχω εγώ την αρμοδιότητα να πάρω θέση σε μία υπόθεση που οι γραμμές υπεράσπισης αποκλίνουν τελείως. Εκεί που θα δώσω βάση είναι οι λεπτές ευθείες που τέμνονται ανάμεσα στην ανδροκρατία, την ισότητα των φύλων και την γυναικοκρατία.
Ο κόσμος από τότε που ο άνθρωπος δημιούργησε αυτό που αποκαλούμε “κοινωνία” -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και πολιτισμών- υπήρξε ανδροκρατούμενος. Αυτό εύκολα φαίνεται και στην συγκεκριμένη υπόθεση, όπου από την πλευρά του 68χρονου οφθαλμίατρου υπάρχει το κύρος του επαγγέλματος και του σωστού οικογενειάρχη που προστατεύει το παιδί από την “θεότρελη” μάνα, την “ψυχικά ασταθής” (ενδέχεται να ισχύει) που προσπαθούσε με την βία να αρπάξει το παιδί από τα καλά, σταθερά και με ασφαλές μέλλον χέρια του πατέρα και να το βάλει στα δικά της παλαβά σχέδια.
Υπάρχει και η φεμινιστική -και άρα αγωνιστική- ανάγνωση της υπόθεσης, όπου ο ισχυρός και προστατευμένος από κάθε ασυδοσία πατέρας έλαβε με τεχνάσματα και με πλάνη, εκμεταλλευόμενος την σημερινή μορφή του οικογενειακού δικαίου, την πλήρη επιμέλεια του 12χρονου παιδιού τους, στερώντας από έναν άνθρωπο την επικοινωνία με τον γόνο του, οδηγώντας τον -πιθανώς- σε ακραίες συμπεριφορές εφόσον πρόκειται για το ίδιο το παιδί της που στερείται να το δει η μάνα, εκείνη που στην τελική το έφερε εν ζωή.
Φεμινιστικές σελίδες που ακολουθώ στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης λόγω της πολιτικής μου θέσης με έφεραν πάλι σε έκπληξη, καθώς έτειναν να δικαιολογήσουν εντελώς την εμπλεκόμενη γυναίκα στην προσπάθειά τους να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του φεμινισμού και να προβάλλουν και τις πολλαπλές γυναικοκτονίες που έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο. Έκπληξη, λοιπόν, γιατί οι φεμινιστικές σελίδες, οργανώσεις και συλλογικότητες είναι αριστερές κατά βάσει, και ο αριστερός (ανεξαρτήτων τάσεων) είναι πρώτα άνθρωπος και μετά οτιδήποτε άλλο.
Αυτό που πολλές φορές αγνοείται είναι, εν κατακλείδι, το πραγματικό νόημα του φεμινισμού. Ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα που γεννήθηκε φυσικά και δικαιωματικά, κόντρα σε ένα σύστημα που ο άνδρας έχει τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων και η γυναίκα έχει δευτερεύοντα ρόλο (της αναπαραγωγής, της ανατροφής, του νοικοκυριού, του σεξουαλικού εργαλείου, της μικρότερης, ελάχιστης ή μηδενικής κοινωνικής ανέλιξης μέσω του επαγγέλματός της…) και ενσωματώθηκε στις τάξεις της Αριστεράς και των κινηματικών διαδικασιών. Σκοπός του είναι η ισότητα των δύο φύλων, η ισοτιμία τους ανάλογα με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός.
Άρα, ο φεμινισμός πολεμάει για έναν ίσο και καλύτερο κόσμο, και όχι για να αντιστραφεί πλήρως η κατάσταση και οι εκμεταλλευτικές σχέσεις. Αυτός είναι ο πραγματικός φεμινισμός. Ζητάει την λύση του έμφυλου ζητήματος και όχι την διαιώνισή του με άλλο κυρίαρχο. Ας μην κάνουμε τα στραβά μάτια.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
