Αστυνομικές αυθαιρεσίες

Εν μέσω νέου κύματος πανδημίας, εν μέσω μιας τεταμένης πολιτικής και δημοσιονομικής περιόδου, εν μέσω μιας φάσης ανασφάλειας και αστάθειας σε κάθε επίπεδο, ακόμη ένα περιστατικό αστυνομικής «υπερκαταστολής» δημιούργησε σάλο στα ΜΜΕ πριν από λίγες μέρες. Μια αφαίρεση ζωής που έρχεται να συμπληρώσει την μαύρη λίστα των θυμάτων οργάνου της τάξης, ξεκινώντας απο τον απάνθρωπο φόνο του George Floyd τον περασμένο Μάιο.

Το θύμα, Walter Wallace, φαίνεται σε βίντεο μάρτυρα να κινείται προς τις αρχές κρατώντας ένα μαχαίρι, με τους αστυνομικούς να τον σημαδεύουν με τα όπλα τους και να τον προστάζουν να το αφήσει. Μετά απο επανειλημμένες προσπάθειες οι αστυνομικοί ανοίγουν πολλές φορές πυρ στον άνδρα, σκοτώνοντάς τον. Η αυθεντικότητα του βίντεο διερευνάται και οι πολλές φήμες που ακούγονται γύρω από το συμβάν είναι αμφιβόλου αξιοπιστίας, ειδικά για έναν άνθρωπο που ενημερώνεται για αυτό μέσα από ακτιβιστές του Instagram και επιπόλαια άρθρα που πασχίζουν να προλάβουν την επικαιρότητα.

Δεν μπορώ να μιλήσω για λεπτομέρειες και γεγονότα που δεν γνωρίζω. Αν όμως μπορεί να αντληθεί κάτι απο αυτό το ολιγόλεπτο αμφιλεγόμενο βίντεο είναι, κατά την άποψή μου, η καταφανής θρασυδειλία ορισμένων οργάνων της πολιτείας, που εκδηλώνεται με την ουσιαστικά ΑΠΟΛΥΤΗ αδιαφορία τους για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Κάθε προσβολή εντός της προσωπικής σφαίρας του καθενός κρίνεται (ή, μάλλον, θα έπρεπε να κρίνεται) με βάση την αρχή της αναλογικότητας: την αρχή, σύμφωνα με την οποία η κρατική καταστολή πρέπει να εφαρμόζεται με πράξεις κατάλληλες, αναγκαίες και αναλογικές με βάση το προς καταπάτηση αγαθό. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Πως εάν δυο εύσωμοι, εκπαιδευμένοι, ένοπλοι αστυνομικοί πρέπει να καταστείλουν εναν σχετικά πιο μικρόσωμο άνδρα με μαχαίρι, τότε προφανώς υπερβαίνουν τα όρια της καταστολής αφαιρώντας του τη ζωή, τη στιγμή που θα μπορούσαν εύκολα, ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ τοποτηρητές της δημόσιας τάξης, να τον ακινητοποιήσουν και στην συνέχεια να τον συλλάβουν.

Βλέποντας δυο αστυνομικά όργανα να τρέμουν στην θέα ενός μαχαιριού, στο μυαλό των οποίων η χρήση θανατηφόρου όπλου ήταν στην συγκεκριμένη συγκυρία ο μοναδικός τρόπος να αποφευγχθεί ο κίνδυνος σου δημιουργείται πραγματικά ανασφάλεια. Όχι για την ικανότητα των οργάνων να σε προστατεύσουν απο ενδεχόμενες απειλές της ζωής σου, αλλά πολύ περισσότερο για την ικανότητά σου να προφυλαχτείς από τους κινδύνους που προέρχονται απο την συγκεχυμένη αντίληψη ορισμένων αστυνομικών, για το «ποια είναι τα όρια της καταστολής». Αν αποδεχθούμε ότι τα όργανα προστασίας μπορούν ανα πάσα στιγμή να λήξουν μια ζωή με βάση το ένστικτό τους, χωρίς οποιοδήποτε μέτρο στάθμισης της υφιστάμενης κατάστασης, τότε -σε έναν βαθμό- νομιμοποιούμε σαν κοινωνία ορισμένους δολοφόνους. Δολοφόνοι που, με βάση την υποκειμενική τους αντίληψη για το σωστό και το λάθος, καταχράζονται την δύναμη που τους παρέχεται και περνούν ατιμώρητοι.

Το παρατηρούμε παντού γύρω μας, σε μαθητές που δέχονται δακρυγόνα και γκλοπ επειδή τολμούν να διαδηλώσουν. Σε φωτογραφίες παιδιών που βρίσκονται στο χώμα επειδή απείλησαν «πετώντας ένα μπουκάλι», στον λαιμό του George Floyd, στο κρεβάτι της Brianna Taylor. Τόσα και τόσα περιστατικά στα οποία η αστυνομία είναι τελικά ο καταστροφέας των αδίκων και όχι ο προστάτης της δικαιοσύνης. Κάποτε οι κρατικοί και νομοθετικοί φορείς θα πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους πως οι αστυνομικοί δεν συνιστούν πολίτες. Αποτελούν όργανα με αρμοδιότητες και υποχρεώσεις. Και σε ένα όργανο στο οποίο έχει δωθεί η δύναμη να καθορίζει το πότε κάποιος ζει και πότε πεθαίνει, τότε εκτός αν η αφαίρεση  ζωής δεν είναι με κανέναν τρόπο αποφευκτή, θα πρέπει να του αναγνωρίζονται ελάχιστα -αν όχι καθόλου- ελαφρυντικά.