Ο Φλόυντ δικαιώθηκε, ο Σόβιν καταδικάστηκε, ο ρατσισμός ακμάζει

Ο Φλόυντ δικαιώθηκε, ο Σόβιν καταδικάστηκε, ο ρατσισμός ακμάζει

Την Τρίτη 20 Απριλίου κρίνεται δικαστικά ένοχος ο πρώην αστυνομικός, Ντέρεκ Σόβιν, ο οποίος δολοφόνησε τον 46χρονο Αφροαμερικανό, Τζορτζ Φλόυντ, πέρυσι στη Μινεάπολις, στερώντας του κυριολεκτικά το οξυγόνο. Η ανατριχιαστική του φράση: “I CAN’T BREATHE” ηχεί στα αυτιά όλων μας ακόμη και σήμερα, έναν χρόνο μετά. Ο βίαιος και απάνθρωπος θάνατος του Φλόυντ πυροδότησε κύμα αντιδράσεων, με κορυφαίο το κίνημα του “BLACK LIVES MATTER”. Σχεδόν κάθε μέρα από την στιγμή της δολοφονίας, καθημερινοί πολίτες διαδηλώνουν ακατάπαυστα στους δρόμους, διεκδικώντας την ισότητα και την απονομή της δικαιοσύνης. Κορυφαία στιγμή της συλλογικής αυτής κινητοποίησης ήταν, αναμφίβολα, όταν οι παίκτες των Milwaukee Bucks με αυτόβουλη πρωτοβουλία (αλλά και τη συμμετοχή των υπόλοιπων ομάδων του NBA), μποϋκόταραν για μερικές μέρες τη διεξαγωγή των play-off.

Ο Τζορτζ Φλόυντ δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν ο άνθρωπος που είδαμε να καταγράφεται ο θάνατός του από τον αστυνομικό που είχε τα χέρια του στις τσέπες, την ώρα που του αφαιρούσε τη ζωή. Ένα σύμβολο, λοιπόν, του Black Lives Matter και της διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτός είναι ο Τζορτζ Φλόυντ. Το “I can’ t breathe” έφτασε στα αυτιά κάθε ανθρώπου αυτής της γης. Ο 46χρονος -και όχι μόνο αυτός- το έτος 2020 βίωσε τον θάνατο που του επιβλήθηκε από την ίδια την εξουσία, επειδή ήταν μαύρος; Η απάντηση είναι “ναι”. Μια μερική δικαίωση στην οικογένεια του αδικοχαμένου αυτού ανθρώπου ήταν η απόφαση του δικαστηρίου την Τρίτη 20 Απριλίου 2020.

Ο Τζορτζ Φλόυντ δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Υπάγεται σε τρεις παράγοντες στις ΗΠΑ: Πρώτα, τον συστημικό ρατσισμό, ένα είδος φασισμού δηλαδή που συμπλέει ή καταδικάζεται από τον καπιταλισμό, αναλόγως των συνθηκών (χαρακτηριστικό παράδειγμα το γονάτισμα στο έδαφος ως αντιρατσιστικό σύμβολο, το οποίο έγινε προϊόν εκμετάλλευσης για διαφημιστικές εταιρείες, επιχειρήσεις και αθλητικές ομάδες μετέπειτα). Πάντα, βέβαια, οφείλει να υπάρχει, γι’ αυτό και δεν θα εξαλειφθεί ποτέ θεσμικά. Δεύτερον, την ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική ιστορία της κυρίαρχης χώρας του πλανήτη, την οποία σφετερίστηκαν οι άποικοι της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Μ.Βρετανίας, εκδιώχνοντας τους αυτόχθονες από τις περιοχές που “ευδοκιμούσε” ο ορυκτός πλούτος. Σε περίπτωση αντίστασης, θανατώνονταν ή γινόντουσαν αιχμάλωτοι σκλάβοι. Το φυλετικό μίσος αυτό καλλιεργήθηκε στους αιώνες παρά τα πολλαπλά κινήματα χειραφέτησης, με αποτέλεσμα οι Αφροαμερικάνοι, οι ιθαγενείς, οι ισπανόφωνοι κ.ά. να αντιμετωπίζοντα συχνά περιοριστικά. Τρίτον, τον μηχανισμό καταστολής του Κράτους κατά Αλτουσέρ, τον οποίο ενσαρκώνει ο θεσμός της Αστυνομίας και στοχεύει κυρίως (με κάποια μέριμνα για την πραγματική ασφάλεια των πολιτών και την διατήρηση του κοινωνικού ιστού) στην διαιώνιση της ταξικής πάλης.

Χαρακτηριστικό δείγμα του συνεχιζόμενου ρατσισμού και της αστυνομικής αυθαιρεσίας -μεταξύ άλλων θυμάτων, όπως ο Τζέικομπ Μπλέικ, ο 13χρονος Άνταμ Τολέντο, η Μπριόνα Τέιλορ (deutsche welle)- αποτέλεσε άλλη μία δολοφονία από χέρι μέλους σώματος ασφαλείας, την στιγμή που διεξαγόταν η δίκη του Σόβιν και λίγα λεπτά προτού ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου! Συγκεκριμένα, η 16χρονη Μακάι Μπράιαντ πυροβολήθηκε πολλαπλές φορές μετά από δικό της τηλεφώνημα για παρέμβαση στις Αρχές, καθώς φαίνεται ότι κρατούσε μαχαίρι και στεκόταν απέναντι σε άλλα δύο κορίτσια. Ωστόσο, από το ντοκουμέντο της κάμερας του αστυνομικού, δεν φανερώνεται κάποια επιθετική κίνηση την στιγμή που πέφτει η πρώτη σφαίρα (και οι πολλές υπόλοιπες).

Ο Ντέρεκ Σόβιν καταδικάστηκε πανηγυρικά. Δολοφονία δεύτερου και τρίτου βαθμού και ανθρωποκτονία, με την ποινή φυλάκισης να κυμαίνεται από 25 χρόνια εώς και ισόβια. Ωστόσο, αυτή είναι μία πολύ μικρή νίκη σε έναν κοινωνικό και θεσμικό ιστό που έχει μολυνθεί από τον ρατσισμό, παγκοσμίως. Μόνο που αν αυτή η μάχη κερδηθεί στις ΗΠΑ, την χώρα-πρότυπο της παγκοσμιοποίησης, θα λάβουν την σκυτάλη και οι υπόλοιποι. Με αληθινή παιδεία, αλληλλεγγύη, και λαϊκό αγώνα. Γιατί οι παράγοντες της εξουσίας λίγο ενδιαφέρονται να βοηθήσουν, όπως αυτό απεδείχθη περίτρανα και από την αλλαγή προεδρίας Τραμπ-Μπάιντεν…

+ posts

Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.