Αυτή η μικρή μας χημεία

Μετά τους αναγνώστες μας κι εμείς στην Συντακτική Ομάδα του Φ.Κ. είπαμε να πάρουμε τη σκυτάλη. Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι προβληματισμοί, τα συναισθήματα σε αυτά τα φοιτητικά χρόνια (τα καλύτερα μας χρόνια) που αισθανόμαστε είναι μοναδικά. Για αυτό και επιθυμούμε κι εσείς να μας στείλετε τα δικά σας στιχάκια, ποιήματα, ιστορίες και μυθιστορήματα. Περάσαμε ώρες αγκαλιά σε ένα μικρό παγκάκι και ανυπομονώ φέτος το καλοκαίρι να κολυμπήσουμε αγκαλιά στα νερά του Αιγαίου. Το παρακάτω στιχάκι είναι ιδιαίτερα αφιερωμένο σε δυο μικρά μάτια που αγαπώ.

Και κάπου εκεί να σε αναζητώ…

Στις ατέρμονες συζητήσεις μας και στα γλυκά μας χάδια…

Στις βραδιές μας με τα παιδιά και τα γέλια…

Και να σε βρίσκω άλλοτε όταν κοιτώ τον καθρέφτη…

Σε εκείνα τα σημάδια που μου κάνεις στο λαιμό…

Όταν σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν όλο και πιο μακριά…

Εμείς να στροβιλιζόμαστε στα φιλιά…

Kρυμμένοι κάτω από τα δέντρα…

Περιτριγυρισμένοι από μια περίεργη εποχή…

Και αλλόκοτοι άνθρωποι να μας περιβάλλουν…

Όλα αυτά και άλλα πολλά…

Ηλιοβασιλέματα, γέλια, θάλασσες κι εσύ…

Δίχως καμιά δεύτερη σκέψη και αναμονή…

Στων ματιών σου το ηλιοβασίλεμα να χαθώ…

Πάνω από τα άγρια βουνά της καρδιάς μου να πετάξεις…

Δίχως κανέναν φόβο…

Να φτιάξουμε έναν δικό μας κόσμο…

Γεννημένο από τα μάτια μας και πλασμένο από τα χείλη μας…

Αρκεί να είμαστε Εσύ κι Εγώ…

Το ξέρω πως και οι δυο έχουμε βρει σε πολλές ξέρες…

Σε ρηχά νερά και ρηχούς ανθρώπους…

Ποιος ο λόγος άραγε να ασχολείσαι με τον πάτο…

Αν μόνο προς το σκοτάδι σε σέρνει…

Και πάνω που νομίζεις πως απλά θα βλέπεις τη ζωή από εκεί…

Να ξαφνικά ένα πεφταστέρι που θα σε τραβήξει από τα ρηχά…

Και ο Ουρανός ορθάνοιχτος, ο δρόμος δικός σου…

Σαν τα χέρια μας όταν κρατιούνται σφικτά…

Κάπως έτσι κι εμείς ανοίξαμε φτερά αγάπη μου…

Σε εκείνο το μικρό παγκάκι…

Να αγγίζεις γλυκά και να μου ανακατεύεις τα μαλλιά…

Να κλείνω τα μάτια και να νιώθω το βαθύ σου χτυποκάρδι…

Να βουτάμε μες στων σωμάτων μας την άγρια έλξη…

Μια ατελείωτη περιπέτεια…

Στα δικά σου έρημα βουνά…

Και τις απέραντες άγριες θάλασσες της…

Τα νήματα γίνονται ένα…

Το άρωμα σου αιώνια να ανάσαινα…

Χάδια γλυκά…

Φιλιά ονειρεμένα…

Σαν εσένα…

+ posts

Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.