Αυτοχειρία ή Ανθρωποκτονία;

Έγραψα αυτό το άρθρο εμπνευσμένος από τη σειρά των ηχητικών ντοκουμέντων “Μέχρι Θανάτου”, που μπορείτε να βρείτε στην πλατφόρμα του Spotify.

Στο τελευταίο διαθέσιμο επεισόδιο αυτής της σειράς γίνεται αναφορά στην υπόθεση του Θανάση Νικολάου. Ο Θανάσης, με καταγωγή από την Κύπρο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην  Αυστραλία. Το έτος 2005, στα 26 του χρόνια, επέστρεψε στο νησί, για να ζήσει μόνιμα και να υπηρετήσει την θητεία του.

Και εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης του. Ο Θανάσης ήταν ένας βαθιά θρησκευόμενος και ευαίσθητος άνθρωπος.  Μεγαλωμένος με αρχές και αξίες, όπως η ευγένεια και η καλοσύνη, τις προσέφερε απλόχερα σε όποιον συναντούσε στο διάβα του. Έχοντας εκπαιδευτεί και αναπτυχθεί στο ήρεμο περιβάλλον της Μελβούρνης, δημιούργησε έναν υποδειγματικό χαρακτήρα, που δεν παρουσίαζε προβλήματα σε κανέναν. 

Ωστόσο, αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του εκμεταλλεύτηκαν τέσσερις θρασύδειλοι συνφάνταροι του Θανάση, για να ασκήσουν συστηματικά σωματικό και λεκτικό εκφοβισμό εναντίον του. Χαρακτηριστικά, όταν έσκυβε για να δέσει τα κορδόνια του, του πατούσαν το κεφάλι και του βάζανε χαρτί ανάμεσα στα πόδια στο οποίο βάζανε φωτιά. Πολλές ακόμα αποτρόπαιες πράξεις λάμβαναν χώρα στο στρατόπεδο “Λοχία Ευμένιου Παναγιώτου” στην Λεμεσό, βάζοντας εμπόδια στην ομαλή στρατιωτική θητεία του Θανάση, δημιουργώντας εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες για τον ίδιο στην καθημερινότητα εντός του στρατοπέδου. 

Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω ότι για τα περιστατικά κακοποίησης είχαν ενημερωθεί από το ίδιο το θύμα ο διοικητής του στρατοπέδου κι ο επιτελάρχης. Η μόνη «αντίδραση» ήρθε από τον επιτελάρχη, ο οποίος διαβεβαίωσε τον Θανάση ότι πάντα η πόρτα του γραφείου του θα είναι ανοιχτή για αυτόν. Πέραν τούτου όμως ουδείς τιμωρήθηκε για το περιστατικό και κανένας δεν μεταφέρθηκε σε άλλη μονάδα. Ελλιπής αντίδραση κατά την γνώμη μου, από τους γνωστούς ανεύθυνους σε θέσεις κατά τα άλλα ευθύνης. Ωραία και τα γαλόνια αλλά πάνω από όλα είναι ο άνθρωπος και οι πράξεις του. Και όταν δεν μπορείς να κρίνεις ορθολογικά, δίκαια και να πάρεις πρωτοβουλίες, δεν αξίζεις την θέση που σου δόθηκε σε οποιονδήποτε θεσμό.

Μέχρι που φτάνουμε στην αποφράδα ημέρα της 29ης Σεπτεμβρίου του 2005, κατά την οποία ο Θανάσης δεν εμφανίστηκε ποτέ στην μονάδα του και στις έρευνες που ακολούθησαν βρέθηκε νεκρός κάτω από την γέφυρα της Άλασσας.

Οι Κυπριακές αρχές παρουσίασαν το γεγονός αυτό ως αυτοχειρία, προβαίνοντας σε μια σειρά από παραλείψεις και προχειρότητες κατά την διάρκεια των ερευνών. Η μητέρα όμως του Θανάση, η κυρία Ανδριάνα, δεν πείστηκε ποτέ για το ενδεχόμενο της αυτοχειρίας και, αφού εξάντλησε τα περιθώρια απονομής δικαιοσύνης στο νησί, απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο ανέδειξε τις κραυγαλέες παραλείψεις της ανακριτικής διαδικασίας στο νησί.

Πέρα από αυτή την προσφυγή, η οικογένεια Νικολάου κατέφυγε σε ανεξάρτητους ανακριτές και ιατροδικαστές, οι οποίοι ανέδειξαν καθαρά ότι ο θάνατος του Θανάση οφείλεται σε στραγγαλισμό. Οι ένοχοι ακόμα δεν έχουν βρεθεί, οι φήμες όμως μιλούν για εκτεταμένη χρήση και διακίνηση ναρκωτικών εντός του στρατοπέδου την οποία ο Θανάσης γνώριζε. Μήπως κάποιοι εξασφάλισαν το ενδεχόμενο να σιωπήσει ο Θανάσης, αφαιρώντας του το πολυτιμότερο αγαθό που κατείχε, την ίδια του την ζωή;

Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω στο θέμα. Το έργο έχουν αναλάβει οι αρμόδιες αρχές, από τις οποίες αναμένεται σε μικρό χρονικό διάστημα το τελικό πόρισμα της υπόθεσης. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ και αυτό που επιδιώκω με το παρόν άρθρο είναι η φωνή του Θανάση και κάθε παιδιού που βίωσε τον εφιάλτη της κακοποίησης να μην μείνει πίσω ούτε να ξεχαστεί. Αλλά πάνω από όλα, να μην συγκαλυφθεί κανένα έγκλημα και κάθε μάνα να βρει το δίκιο της για το σκοτωμένο παιδί της.