Γράφει ο εξωτερικός μας συνεργάτης Ανδρέας-Γεώργιος Σκίννερ
Ήταν 7 Οκτώβρη όταν η Αλεξάνδρας γέμισε με δεκάδες χιλιάδων δημοκρατών. Ήταν 7 Οκτώβρη όταν πήγα σε διαδήλωση με την Ε.. Ήταν 7 Οκτώβρη όταν η Ε. και τόσοι άλλοι βγήκαν στον δρόμο για πρώτη φορά. Ήταν 7 Οκτώβρη όταν δικάστηκε η Χρυσή Αυγή.
Το σημαντικότερο της 7ης Οκτωβρίου ήταν η ανάγκη να μην αναπαυθεί ο λαός στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να μη θεωρήσει την ήττα της φασιστικής οργάνωσης ως ήττα του φασισμού. Οι φασίστες και ο φασισμός είναι ακόμα ελεύθεροι. Οι συνειδητοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι ελεύθεροι. Ο πάλαι ποτέ σύντροφος του Μιχαλολιάκου, ο Μαυρουδής Βορίδης, είναι ελεύθερος. Οι σύντροφοι αυτού στο ΛΑΟΣ, Άδωνις Γεωργιάδης και Κυριάκος Βελόπουλος, είναι ελεύθεροι. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ελεύθερος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι επίσης ελεύθεροι. Ελεύθεροι να διασπείρουν το μίσος με κάθε πρόταση που αρθρώνουν, ελεύθεροι να ψηφίζουν το μίσος μέσα στη Βουλή (εκτός του Υπουργού ΠΡΟΠΟ), ελεύθεροι να εφαρμόζουν το μίσος ως κυβερνητική πολιτική (εκτός από τον «Χειρόγραφες επιστολές του Ιησού»). Ελεύθερη είναι και η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Φασίστας γαρ δεν είναι ο αυταρχικός και λίγο απόλυτος, δεν είναι αυτός που θέλει να επιβάλει την άποψή του – άλλωστε, στην ανταλλαγή απόψεων το νόημα είναι ακριβώς η μία να επιβληθεί στην άλλη, ή να αλληλοεπιβληθούν συνθέτοντας κάτι νέο, εις αναζήτησιν της Αληθείας. Φασίστας είναι αυτός που ασπάζεται τον φασισμό, μία ιδεολογία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένη ρητορεία, συγκεκριμένη πρακτική. Ο Μουσολίνι δεν θα ήταν Ντούτσε, αν ήταν απλώς αυστηρός, και ο Χίτλερ δεν θα ήταν Φύρερ.
Αυτό που ξεχωρίζει εύκολα τον φασισμό είναι μεν ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός, αλλά δεν είναι αυτά που κάνουν τον φασισμό, φασισμό. Φασισμό τον κάνει η ίδια η ιδέα του Φάσκες: το έθνος σαν μία δέσμη ράβδων – ο καθένας εύθραυστος, όλοι μαζί γεροί. Ο φασισμός συνιστά μία ιδεολογία που βλέπει το έθνος σαν ένα σύνολο, στο οποίο το άτομο πρέπει να υποταχθεί (σε αντίθεση με τον Μαρξισμό όπου το σύνολο, η συλλογικότητα, η κοινωνία απελευθερώνει το άτομο), και για αυτό αντιτίθεται θεωρητικά σε ό,τι διαιρεί το σύνολο: στον φιλελευθερισμό, ως την αποθέωση του ατόμου, στον συντηρητισμό, ως αντιλαϊκό και αντιδραστικό, αλλά και στον σοσιαλισμό, ως αντεθνικό.
Προβάλλεται σαν μία τρίτη θέση, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Στην πράξη, βεβαίως, έχει αποδειχθεί κυρίως αντικομμουνιστική ιδεολογία, ενώ ξανά και ξανά συνεργάζεται με την αστική τάξη και τις ιδεολογίες της. Ο φασισμός καταλήγει πάντοτε να εκφράζεται ως η τελική κατάσταση του καπιταλισμού, όπως είπε ο Ράτζανι Πάλμε Ντουτ, «ο φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε αποσύνθεση». Άλλωστε, για αυτό και θεωρείται ακροδεξιά ιδεολογία: ο σοσιαλισμός και η αριστερά γενικότερα αναγνωρίζουν την πάλη των τάξεων, όπως την όρισε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, και τείνουν στην επίλυσή της, είτε με ανατροπή της άρχουσας τάξης και μετάβαση σε αταξική κοινωνία, είτε, στην περίπτωση της σοσιαλδημοκρατίας, με φιλεργασιακά μέτρα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αντιθέτως, ο φασισμός θεωρεί πως η επίλυση της ταξικής πάλης έρχεται από τη συνεργασία των τάξεων, την αποδοχή των διαστάσεων μεταξύ τους και την επιβολή τους, καθώς βλέπει την εξουσία και τις ιεραρχίες ως μέρος της ανθρώπινης φύσης. Εμπνευσμένος από τον Ματσίνι, ο Μουσολίνι έγραφε ότι ο φασισμός «επιβεβαιώνει την αθεράπευτη, εύφορη και αγαθή ανισότητα των ανθρώπων».
Ο Μουσολίνι επιχείρησε να εφαρμόσει αυτήν την θέαση της κοινωνίας και στην οικονομία, επιβάλλοντας υποχρεωτικό συνδικαλισμό και των εργαζομένων και των εργοδοτών και τη σύνδεσή τους, επιβάλλοντας σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ομάδες την συνύπαρξη. Και οι απεργίες αλλά και το λοκ-άουτ απαγορεύτηκαν, καθώς έμπαιναν εμπόδιο στη συνεργασία των τάξεων και την εθνική ενότητα. Ο στόχος ήταν όλα τα μέλη της κοινωνίας να αποδεχθούν τον ρόλο τους και τη θέση τους, είτε ισχυρή, είτε ανίσχυρη, ώστε συνολικά η κοινωνία να λειτουργεί ως ένα σώμα. Η πρακτική αυτή ονομάστηκε κορπορατισμός. Όλα τα μέλη της κοινωνίας θα συμμετείχαν στη διοίκηση του κράτους (συνδικαλισμένοι εργοδότες, συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι και γραφειοκράτες) ώστε να εξασφαλίζονται τα συμφέροντα όλων και όχι μόνο της πλειοψηφίας, όπως ισχύει στη δημοκρατία.
Αυτή η εκ διαμέτρου αντίθετη θέση φασισμού-σοσιαλισμού τονίζεται και από το γεγονός ότι ο όρος «ιδιωτικοποίηση» εφευρέθηκε για να περιγράψει την οικονομική πολιτική του Χίτλερ.
Ήδη, λοιπόν, έχουμε δει κάποιες φασιστικές θέσεις που έχουν κανονικοποιηθεί: συνεργασία και εθνική ενότητα, όχι στις απεργίες, όχι στη δεξιά και την αριστερά, όχι στους πολιτικούς γενικότερα, αλλά κυρίως όχι στους κομμουνιστές. Τα στρατόπεδα εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ είχαν, εκτός από τους Εβραίους, Σλάβους, Ρομά, και ΑΜΕΑ, πολιτικούς κρατούμενους: σοσιαλιστές και κομμουνιστές. Ο «Ιουδαιομπολσεβικισμός» ήταν, για τον Χίτλερ, συνωμοσία για να καταπιεστεί η Γερμανία. Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, δε, απέρριπταν τον Μαρξισμό και έβλεπαν ότι η πάλη είναι μεταξύ εθνών, ότι τα έθνη τους αποτελούσαν Προλετάρια Έθνη, τα οποία καταπιέζονταν από άλλα έθνη. Και για τον Χίτλερ, καταπιέζονταν από τους Εβραίους. Και η αλτ-δεξιά, η αμερικανική ακροδεξιά της δεκαετίας του 2010, βλέπει τον «Πολιτιστικό Μαρξισμό» ως συνωμοσία για να πέσει ο αμερικανικός πολιτισμός· και βέβαια, «Πολιτιστικός Μαρξισμός» είναι οι Εβραίοι.
Και από εκεί φτάνουμε ξανά στην Αφροδίτη Λατινοπούλου. Από τον αντικομμουνισμό της μόνο δε συμπεραίνει κανείς αμέσως ότι το μυαλό της βρομάει φασισμό, αλλά σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες δηλώσεις της;
«Καταστρέφεται η κοσμοθεωρία μας, η κοινωνία μας» δήλωσε. Από ποιον; Από την αριστερά, βέβαια, και όποιος το αρνηθεί, εθελοτυφλεί. Και έτσι η αριστερά απειλεί την κοινωνία μας. Και έτσι η Λατινοπούλου είπε κάτι φασιστικό. «Μία νοσηρή μειοψηφία», «διαχρονικά μεγαλύτερη πληγή», αυτή τη φορά ρητά η αριστερά. Και έτσι, η Λατινοπούλου είπε κάτι φασιστικό. Νοσηρή μειοψηφία, ήτοι μειοψηφούσα νόσος, ήτοι μειοψηφία που πρέπει να ιαθεί και από την οποία πρέπει να ιαθεί η κοινωνία. Και έτσι η Λατινοπούλου είπε κάτι φασιστικό.
Το ενδιαφέρον είναι ότι από το «καταστρέφεται η κοινωνία μας» μόνο του, αποστειρωμένο, χωρίς συμφραζόμενα, πάλι ξεκινά μία σκέψη φασιστική. Η παρακμή και επικείμενη κατάρρευση της κοινωνίας είναι κύριο πρόταγμα του φασισμού προς τον κόσμο, ότι είτε οι φιλελεύθεροι, είτε οι σοσιαλιστές ευθύνονται για αυτό, γιατί απορρίπτουν τα παραδοσιακά ήθη κι έθιμα, γιατί απορρίπτουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και γιατί απορρίπτουν το έθνος (ο φιλελεύθερος προτιμά το άτομο, ο σοσιαλιστής την κοινωνία συνάμα). «Γεμίζουμε φεμινίστριες, γκέι, μετανάστες, εγκληματίες, μας παίρνουν την χώρα μας, πολεμούν το έθνος μας.» (Να σου πάλι η πάλη μεταξύ εθνών.).
Και πώς αντιστρέφεται αυτή η παρακμή, αυτή η κατάρρευση; «Εμπρός πίσω.». Αν το παρόν παρακμάζει, σημαίνει ότι το παρελθόν άκμασε, και ο μόνος τρόπος να ακμάσει το μέλλον, είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Και έτσι προκύπτει ένας θεμελιώδης μύθος κάθε φασιστικού καθεστώτος: η Εθνική Παλιγγενεσία. Τρίτη Ρώμη, Τρίτο Ράιχ, Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός: σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός γνωρίζει την τρίτη του ακμή όταν υιοθετεί χαρακτηριστικά των δύο προηγούμενων ακμών και απορρίπτει χαρακτηριστικά που δε συμβαδίζουν με αυτές (υποτίθεται). Και τι δε συμβαδίζει με τις «παλιές, καλές εποχές» (υποτίθεται); Ο φεμινισμός, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητος, οι μη-λευκοί, οι εγκληματίες, οι κομμουνιστές, γενικά οι μη αγαθοί, μη ιδανικοί άνθρωποι (υποτίθεται). Για αυτό πρέπει να «απορρίψουμε τη μοντερνικότητα», να «αγκαλιάσουμε την παράδοση». Πρέπει όλος ο ακτιβισμός να αντιστραφεί. Καμία φεμινίστρια, κανένας γκέι, κανένας μετανάστης, κανένας κομμουνιστής (από αυτά θα προκύψει το “κανένας εγκληματίας”). Ο καθένας στον ρόλο που είχε, έχει και πρέπει να έχει. Η γυναίκα ως εμπόρευμα (βλ. Μέρος 2ο Λατινοπούλου) ο μετανάστης στη χώρα του, ο γκέι βασανισμένος και ο κομμουνιστής νεκρός. Και έτσι θα προστατέψουμε την κοσμοθεωρία μας, την κοινωνία μας και όλα όσα έχουμε μάθει.
Η Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι φασίστρια. Και δεν είναι η μόνη. Και η κοινωνία πρέπει να προστατευτεί από τον καρκίνο που λέγεται φασισμός, από την πραγματική νοσηρή μειοψηφία. Και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι η απομόνωση του κάθε φασίστα και του πολιτικού του χώρου. Η Νέα Δημοκρατία έχει φασίστες.
Λευτεριά στον λαό.
Θάνατος στον φασισμό.
Υ.Γ. «Δεδομένου ότι ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας του σοσιαλισμού, του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, αυτό δε σημαίνει ότι ο 20ός αιώνας πρέπει επίσης να είναι ο αιώνας τους σοσιαλισμού, του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας. Τα πολιτικά δόγματα φεύγουν· τα έθνη μένουν. Είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο αιώνας της εξουσίας, ένας αιώνας που τείνει στα “δεξιά”, ένας Φασιστικός αιώνας. Εάν ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας του ατόμου (ο φιλελευθερισμός υπονοεί τον ατομικισμό), αυτός (σ.σ. ο 20ος αιώνας) είναι ένας “συλλογικός” αιώνας, και εξού ο αιώνας του κράτους.» – Μπενίτο Μουσσολίνι, «Το Δόγμα του Φασισμού»
