Με την εισβολή της Ρωσίας στην γειτονική της Ουκρανία να προχωράει κανονικά, ένα ζήτημα που προέκυψε αναπόφευκτα ήταν και η αντιμετώπιση της «Ρωσικής αντιπροσωπείας» στον χώρο του Ευρωπαϊκού Αθλητισμού. Για παράδειγμα, ιδιοκτήτης της αγγλικής Chelsea είναι ο Ρώσος μεγιστάνας Αμπράμοβιτς, ή η γερμανική Schalke που μέχρι πρότινος είχε ως βασικό της χορηγό τον Ρωσικό τιτάνα στην μεταφορά φυσικού αερίου, Gazprom. Μην ξεχνάμε πως ο τελικός του Champions League, για το 2022, ήταν προγραμματισμένος να πραγματοποιηθεί στην Αγία Πετρούπολη.
Έτσι, λοιπόν, ήταν επόμενο να υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις στον ευρωπαϊκό αθλητισμό, στο πλαίσιο συμβολικών αντιποίνων. Ο Γεωργιανός Σενεγκέλια αποχώρησε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η τοποθεσία του τελικού άλλαξε και μεταφέρθηκε για το Παρίσι, ενώ ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς, για προσωρινό χρονικό διάστημα, έδωσε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα της Chelsea την διοίκηση του συλλόγου. Βέβαια, όλα αυτά φαντάζουν από μικρά έως μηδαμινά συγκριτικά με αυτό που έκανε η ΑΕΚ το Πάσχα του 1999.
Από τις 24 Μαρτίου έως και τις 10 Ιουνίου, το ΝΑΤΟ προέβη σε αεροπορικές επιδρομές εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, με κύριους στόχους την Σερβία και το Μαυροβούνιο. Επί 77 ολόκληρες ημέρες, τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα βομβάρδιζαν αυτές τις περιοχές. Και λέω 77 και όχι 78, διότι για 1 και μόνο μέρα, καμία βόμβα δεν έπεσε και καμία ρουκέτα δεν εκτοξεύτηκε. Η προσφυγική ΑΕΚ, που γνωρίζει τι εστί πόλεμος και ξεριζωμός, με πρωτοβουλία του διοικητικού της ηγέτη Δημήτρη Μελισσανίδη, παίρνει την απόφαση να μεταβεί στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι και να παίξει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με την τοπική Παρτιζάν.
Έτσι, την 7η του Απρίλη, ήτοι Μεγάλη Τετάρτη στην Ελλάδα, η ΑΕΚ θα δώσει αυτό τον μεγάλο και ιστορικό αγώνα. Στο μεταξύ, έχει κατορθώσει να γεμίσει 5 λεωφορεία στο ταξίδι της μέσω Βουδαπέστης, με σημαντικές προσωπικότητες να την ακολουθούν σε αυτό το ταυτοχρόνως ιστορικό αλλά και επικίνδυνο εγχείρημα (Μανώλης Γλέζος, Γιώργος Κατσιφάρας, Νικήτας Κακλαμάνης, Γιάννης Βούρος, Αλέξης Κούγιας και άλλοι). Επίσης, αξίζει να τονιστεί πως ουδείς από το αθλητικό τμήμα της ομάδας, παίκτες ή προπονητές ή βοηθοί, αρνήθηκε να μεταβεί στο Βελιγράδι, παρά τις συνθήκες που επικρατούσαν.
Η υποδοχή από τους Σέρβους οπαδούς στο γήπεδο ήταν ενθουσιώδης. Ελληνικές σημαίες κυμάτιζαν σε όλο το μήκος των εξεδρών, συνθήματα-ύμνοι στην ειρήνη, ήταν μονάχα μερικά από τα κομμάτια του παζλ αυτής της ξεχωριστής βραδιάς. Στην έναρξη του αγώνα, οι δύο ομάδες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με ένα τεράστιο πανό που έγραφε: «ΝΑΤΟ σταμάτησε τον πόλεμο – Σταμάτησε τους βομβαρδισμούς».
Στο γήπεδο βρέθηκαν περίπου 15 χιλιάδες οπαδοί, παρότι ο αγώνας ήταν sold out, ελέω των πολεμικών συνθηκών. Στο 61ο λεπτό και με το σκορ στο 1-1 μεταξύ των δύο ομάδων, οι οπαδοί της Παρτιζάν προέβησαν σε μια « ειρηνική εισβολή» στον αγωνιστικό χώρο όπου και αγκάλιασαν τα μέλη της ελληνικής αποστολής. Στην συνέχεια, οι οπαδοί γρήγορα κατευθύνθηκαν στα καταφύγιά τους, διότι τα ΝΑΤΟϊκά μαχητικά συνήθιζαν να λαμβάνουν δράση τις νυχτερινές ώρες. Έτσι, η 7η Ιουλίου ήταν η μοναδική μέρα κατά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας όπου το ΝΑΤΟ δεν εξαπέλυσε επίθεση.
Κάπως έτσι, μια ομάδα νίκησε, έστω και προσωρινά, τον πόλεμο, στέλνοντας ένα δυνατό μήνυμα ειρήνης. Και αυτό το έκανε, πηγαίνοντας στο πεδίο της μάχης. Ούτε με hashtag, ούτε με απομάκρυνση χορηγών, ούτε με σημαίες.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
