Τις προάλλες μιλήσαμε για τον Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος έχει όλες τις προοπτικές να γίνει για μία μεγάλη περίοδο το Νο1 του επαγγελματικού τέννις. Ωστόσο, εφόσον ο ίδιος δεν αφοσιωθεί πλήρως στο άθλημα και δεν κάνει μία αναβάθμιση στο τεχνικό τιμ του, έτσι ώστε να μην κάνει underperform σε σημεία όπου κρίνεται to legacy που αφήνουν κορυφαίοι παίκτες, δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό που τόσο έντονα κυνηγάει.
Ας αντιστρέψουμε λίγο τα δεδομένα αυτήν την φορά. Σε μία διαφορετική περίπτωση, παρακολουθούμε έναν παίκτη ο οποίος έχει δηλώσει ότι το τέννις δεν αποτελεί το μόνο κομμάτι της ζωής του, ότι το βλέπει ως το χόμπι που κατάφερε να μετατρέψει σε επάγγελμα. Πράγμα ζηλευτό από τον καθένα μας, γι’ αυτό και μάλλον κατακριτέο από πολλούς, ιδιαίτερα Έλληνες, εξαιτίας της ελληνικής καταγωγής του αθλητή και του απαξιωτικού χαρακτήρα πολλών από εμάς για τις επιτυχίες άλλων. Ο λόγος, φυσικά, για τον υπερβολικά ταλαντούχο και αρκετά θρασύ Νικ Κύργιο.
Ο Νικ έχει κάνει πολλά ευτράπελα, ενώ έχει πληρώσει ένα σεβαστό ποσό στην ATP σε μορφή προστίμων, λόγω της ιδιάζουσας συμπεριφοράς και προσωπικότητάς του. Έχει μετατραπεί -σε βάθος χρόνου- από το τεννιστικό κοινό στον «villain» της παγκόσμιας αντισφαίρισης, σαν εκείνον που προκαλεί την διαφθορά και την πτώση της ποιότητας του αθλήματος, επιχειρήματα τα οποία λίγο-πολύ στηρίζονται στην απλοϊκή φράση ότι «παίζει για την πάρτη του».
Παίζει για την πάρτη του. Μάλιστα. Και ποιο ακριβώς είναι το τόσο κακό που προκαλείται από αυτό, εφόσον η δική του διασκέδαση μετατρέπεται σε άπλετο θέαμα για τον θεατή, και ταυτόχρονα σε εκρήξεις οργής, όταν τον βλέπει να παρατάει ένα παιχνίδι λόγω της έλλειψης κινήτρου και όρεξης; Εκείνοι που λυπούνται και τον επικρίνουν επειδή πιστεύουν ότι αδικεί τον εαυτό του και το ταλέντο του, δεν σφάλλουν. Οι… υπόλοιποι είναι το πρόβλημα: Κάθονται και κράζουν τον Κύργιο (και τον κάθε Κύργιο), σε μία προσπάθεια πλήρους εκμηδενισμού του ανθρώπου. Λες και δεν δούλεψε καθόλου για να φτάσει στην θέση που βρίσκεται, λες και δεν θυσίασε πολλά πράγματα από την προσωπική του ζωή για το τέννις.
Απλά, κοιτάει το παιχνίδι από μία διαφορετική ματιά. Σαν τον εργαζόμενο σε ένα γραφείο που δεν κοιτάει την ώρα να τελειώσει συνήθως, αν και κάποιες μέρες μπορεί να βρίσκει απολαυστική την δουλειά του. Εκείνος, βέβαια, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει τα σχόλια χιλιάδων ατόμων στα media και διαδικτυακές απειλές και εξυβρισμούς. Ένα φαινόμενο που επανεμφάνισε τα παρελθοντικά καταθλιπτικά συμπτώματα του Νικ Κύργιου, ο οποίος παράλληλα βρίσκεται σε κατάσταση ανάρρωσης από συνεχείς μικροτραυματισμούς. Και όσοι έχουν αμφιβολίες και άγνοια για το ποιόν του χαρακτήρα του, υπενθυμίζεται ότι έχει προσωπικό φιλανθρωπικό ίδρυμα (με λιγότερο ιδιοτελείς σκοπούς από άλλους… υπερτιμημένους για τον χαρακτήρα τους αθλητές) και είναι από τους πρώτους τεννίστες που κατέκριναν δημόσια την ATP για διαφθορά και για την ανάγκη μεταβολής του συστήματος του τουρ, το οποίο δεν αφήνει τους παίκτες να ξεκουραστούν και να μένουν για λίγο στον τόπο τους, πέρα από τους 2-3 μήνες διακοπής, μέχρι την επόμενη σεζόν.
Η δημόσια κατακραυγή που τρώει αυτός ο παίχτης, οφείλει να μας προβληματίσει περί της ιεράρχησης του βίου μας και πόσο ψηλά τοποθετούμε τον παράγοντα «δουλειά και κέρδος» έναντι όλων των υπολοίπων.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
