Από μικρή ηλικία, έχουμε μάθει να τοποθετούμε την ταμπέλα του “αντικοινωνικού” σε μια πληθώρα από άτομα. Στο παιδάκι στο σχολείο που δεν έχαιρε επικοινωνιακών δεξιοτήτων. Τον απομονωμένο γείτονα, τον οποίο βλέπαμε σπάνια και δεν ανταλλάσσαμε ούτε βλέμμα. Τον γνωστό μας που δεν είχε κατορθώσει να χτίσει φιλίες. Τους ανθρώπους που δεν ήταν σε θέση να εκφράσουν (ή απλά δεν ήθελαν) τον εσωτερικό τους κόσμο, τις σκέψεις τους και τις κοσμοθεωρίες τους ή όσους δεν μπορούσαν να εκδηλώσουν τα ερωτικά τους συναισθήματα.
Από την άλλη, βρισκόμασταν εμείς οι διόλου συναισθηματικά απογυμνωμένοι, όπου αναλωνόμασταν στην μέχρι πρωίας διασκέδαση και έκδηλη αναπαραγωγή της στα social media, που είχαμε επαφές με πολλά άτομα για να είμαστε δημοφιλείς. Που οι 1000 ακόλουθοι στις εκάστοτε διαδικτυακές πλατφόρμες αποτελούσε, για εμάς, ένα σημαντικό παράσημο του κοινωνικού μας βίου. Γενικότερα, εμείς που ασχολούμασταν με ζητήματα πιο ρηχά και από τις παραλίες της Ζακύνθου, είχαμε το θράσος να περιθωριοποιούμε κόσμο που δεν αντιλαμβανόταν τις δικές μας στάσεις ζωής.
Αλλά το εν λόγω πρόβλημα πηγάζει από την λανθασμένη ερμηνεία της λέξης «αντικοινωνικός». Βλέπετε, αντικοινωνικός δεν είναι κάποιος άνθρωπος χαμηλών τόνων ή το εκάστοτε παιδάκι που δεν κοινωνικοποιείται. Είναι ο έλλογος άνθρωπος, που εν έτει 2022 και με την ύπαρξη ενός εν ενεργεία δολοφονικού ιού, θεώρησε πως είναι καλή ιδέα, ενώ τα μαγαζιά της διασκέδασης όλο τον χρόνο είναι ανοικτά, να μεταβεί στην Πάτρα για να εορτάσει έξαλλα τον θεσμό του Καρναβαλιού, αδιαφορώντας πλήρως για τις μετέπειτα υγειονομικές επιπτώσεις όχι μόνο του ίδιου αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου.
Αντικοινωνικός είναι, επί του ίδιου θέματος, ο εκάστοτε αντιεμβολιαστής, διότι στην ιεραρχική του κλίμακα τοποθετεί πιο ψηλά την τυφλή υπακοή στα «πιστεύω» του παρά το όφελος των διπλανών του.
Εξίσου αντικοινωνικά όντα είναι τα παλικάρια που, αδιαφορώντας για τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεων τους, αντιμετωπίζουν τους δρόμους σαν πίστες ή τα στενά σαν δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και τους εαυτούς τους σαν κασκαντέρ. Εθελοτυφλούν, μην αναγνωρίζοντας πως το ενδεχόμενο να πάρουν κάποιον άτυχο στον λαιμό τους είναι πολύ πιθανό.
Βλέπετε, πίσω από κάθε τέτοιου είδους αντικοινωνική στάση, ενδόμυχα υποβόσκει μια αποστροφή προς οτιδήποτε στρέφεται γύρω από το συμφέρον του μείζονος κοινωνικού συνόλου και όχι του εαυτούλη τους. Διότι, αγαπητέ/ή νεαρέ/νεαρή, είναι βαθιά αντικοινωνικό, για παράδειγμα, την εποχή των 20.000 κρουσμάτων και των 60 θανάτων την ημέρα, να θεωρείς πως έχεις ανάγκη το ξεφάντωμα του Καρναβαλιού, λες και είσαι μαντρωμένος τις υπόλοιπες μέρες. Απλά δεν ενδιαφέρεσαι για την ομαλή λειτουργία και την συνέχεια των κοινωνικών θεσμών και αυτό σε κάνει βαθιά αντικοινωνικό.
Έτσι, λοιπόν, την επόμενη φορά που κάποιος από εμάς θα ενστερνιστεί χαρακτηρισμούς του τύπου «αντικοινωνικός/ή» για τα άτομα που προανέφερα στην 1η παράγραφο, ας αναλογιστεί λιγάκι τι σημαίνει πραγματικά αυτή η λέξη και ποιες είναι οι πραγματικές προεκτάσεις. Μπορεί η φράση «αντικοινωνική κοινωνία» να φαντάζει υπερβολική ή νοηματικά ασύνδετη, αλλά πρόκειται περί μιας πετυχημένης και ορθής απεικόνισης της κοινωνίας μας.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
