Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Τον Οκτώβριο του 2021 μια ομάδα ανθρώπων κάπου στην Πελοπόννησο αποπειράθηκε μετά από δύο σχεδόν χρόνια απραξίας και περιορισμών να σπάσει την αδράνεια. Έτσι, αποφάσισε να κάνει κάτι ανακουφιστικό για τα μέλη της αλλά και για άλλους ανθρώπους που τους απόλαυσαν.
Με λίγα λόγια, έκαναν θέατρο.
Και ναι, τα κατάφεραν.
Μιλάω για την θεατρική ομάδα Τρίπολης από όπου και κατάγομαι. Το καλοκαίρι που μας πέρασε μέσα στην αβεβαιότητα αλλά συνάμα και τη λαχτάρα ξεκίνησαν πρόβες στο στέκι της ομάδας για το έργο «Βαριέμαι» του Ρικάρντο Ταλεσνίκ. Περίεργος τίτλος για ένα έργο μετά από τόσους μήνες εγκλεισμού, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αφυπνιστικό και όλοι όσοι το είδαν λίγο ή πολύ ταυτίστηκαν με τον πρωταγωνιστή Νέστορα Βινιάλε. Ένας καταπιεσμένος υπάλληλος κάτω από τα γρανάζια του συστήματος έρχεται αντιμέτωπος με πολλά εμπόδια της κοινωνίας μας, όπως το συνεχές άγχος και τα όνειρα που αφήσαμε στην άκρη.
Φυσικά, στην εποχή που ζούμε οι κακοτοπιές δεν θα έλειπαν για την διεξαγωγή της παράστασης. Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα κάποιοι από το θίασο νόσησαν από τον ιό Covid-19. Αλλά δεν ματαίωσαν τίποτα. Ντούμπλαραν ηθοποιούς, προσπάθησαν σκληρά μέσα στο άγχος και τον φόβο για την υγεία τους, ανέβαλαν παραστάσεις και αφού ξεπέρασαν 40 κύματα όλοι μαζί, ασφαλείς, ολοκλήρωσαν τις παραστάσεις.
Όλα έχουν γίνει πιο δύσκολα πλέον. Τα εμπόδια έχουν πολλαπλασιαστεί και πρέπει να προσαρμοστούμε. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για αυτούς τους απίστευτους ανθρώπους είναι γιατί τους θεωρώ ένα εξαιρετικό παράδειγμα της νέας πραγματικότητας. Και είναι εξαιρετικό γιατί τα κατάφεραν, και εκεί είναι που θέλω να σταθώ. Ακόμα και αν όλα μας πάνε στραβά, ακόμα και αν η τύχη δεν είναι με το μέρος μας, ας εφοδιαστούμε με πίστη και υπομονή για να πάμε παρακάτω. Για να δούμε όνειρα που έχουμε παραμερίσει να μετατρέπονται σε γεγονότα. Αυτό το άρθρο, λοιπόν, είναι αφιερωμένο στο όνειρο ενός θεατρικού έργου που έγινε πραγματικότητα!
