«Βελούδινο» πραξικόπημα;

Σε ένα από τα σημεία της επικαιρότητας, το οποίο παραμένει άφαντο, λόγω της μεγάλης ροής ειδήσεων γύρω από τις επιπτώσεις του νέου κορωνοϊού, συγκαταλέγεται η αναστολή επί αορίστου χρόνου των προεδρικών αρμοδιοτήτων του Βραζιλιάνου ακροδεξιού και λαϊκιστή ηγέτη Ζαΐχ Μπολσονάρου, και, κυριότερα, η κατάληψη της κεντρικής εξουσίας από τον στρατό, βασικό σύμμαχό του στην πορεία προς την πολιτική κυριαρχία του. Πώς προέκυψε, ωστόσο, αυτή η ανάδυση των ένοπλων δυνάμεων στο προσκήνιο της χώρας;

Αρχικά, ο νέος Πρόεδρος της Βραζιλίας είναι πρόσφατα εκλεγμένος. συγκεκριμένα, ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα την 1^η Γενάρη του 2019. Παρά την πλούσια συμμετοχή του σε προοδευτικά κόμματα στο παρελθόν υπήρχε, κατά κύριο λόγο, γνωστός για τις ομοφοβικές και μισογυνικές αντιλήψεις του. Τυχοδιώκτης πολιτικάντης, λοιπόν, ο Μπολσονάρο, επίθετο που χαρακτηρίζει κάθε λαοπλάνο. Η ανύψωσή του στην εξουσία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον εθνικό στρατό, ο οποίος επιθυμούσε αλλαγή καθεστώτος, με αποτέλεσμα να στηρίξει έμπρακτα την προεκλογική εκστρατεία του. Φυσικά, ως αντάλλαγμα, παρείχε στο πεζικό την πλήρη επίβλεψη της χώρας. Στις αρχές του Απρίλη, οπότε και έγινε εμφανής η πολιτική ανικανότητα του Προέδρου, με την αδυναμία υιοθέτησης πρωτοβουλιών για την ανακούφιση του λαού από την πανδημική έξαρση, υπήρχε ανυποψίαστη αλλαγή καθεστώτος. Ο ηγέτης απομακρύνεται σταδιακά, αποκτώντας συμβολικό ρόλο, ενώ ο στρατός αναλαμβάνει τα ηνία της διακυβέρνησης, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες περί εγκαθίδρυσης μελλοντικής δικτατορίας. Ο Νέτο, τέως αξιωματικός, νυν ουσιαστικός Πρόεδρος, ισχυρίζεται ότι η συγκεκριμένη κατάσταση διαμορφώθηκε εξαιτίας των έκτακτων αναγκών που παράγει η κρίση. Πόσο αληθής είναι αυτή η δήλωση όμως;

Μη γελιόμαστε, όποιος γνωρίζει τα πλέον στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα, δύναται να αντιληφθεί την επανάληψη την οποία πρέπει να έχει υποστεί η συγκεκριμένη φάση, στα «εγκαίνια» κάθε ολοκληρωτικού πολιτεύματος. Στον απόηχο μίας κρίσης, σε εξαθλιωμένες χώρες, εμφανίζεται η δικτατορία, μία ομάδα ιών με τεράστια επικινδυνότητα και θνησιμότητα. Στο πέρας της πρώτης 20ετίας του 21^ου αιώνα(!), αντί να ιδρύουμε, οφείλουμε να κατεδαφίζουμε φασιστικές και στρατιωτικές εξουσίες. Ας γίνει το παράδειγμα της Βραζιλίας η σπίθα που χρειάζεται για την ανατροπή οποιουδήποτε καταπιεστικού συστήματος, ανεξάρτητα αν έχει κάλυψη (ελλειμματική δημοκρατία) ή όχι (δικτατορία). Για την ευημερία όλων.