Δεν έχω μελετήσει επίμονα την δικογραφία γύρω από την υπόθεση του Λιγνάδη, το ομολογώ. Μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα πως, τόσο στις αρχές, όσο και τώρα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα σκηνικό βίαιης συγκάλυψης του καταδικασθέντος. Βλέπετε, ουδείς δεν ξεχνάει το STAR που παρουσίαζε το θέμα με τίτλο «διώκεται ο Λιγνάδης για το τίποτα» ή τα μετέπειτα σχόλια γνωστών και μη περί της φύσης των θυμάτων του. Είναι πασιφανές πως κάτι ελλοχεύει πίσω από όλη αυτήν την προσπάθεια συγκάλυψης. Το τι αφορά όμως, ουδείς μπορεί να το γνωρίζει.
Όσον αφορά τα θύματα αυτού του κατακαθιού, από την στιγμή που είδε το φως της ελευθερίας ο εν λόγω, ήταν σαν να βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα άρρωστα σκηνικά του παρελθόντος εκ νέου.
Διότι, παρά τις τραυματικές εμπειρίες που είχαν με τον συγκεκριμένο, ήλπιζαν, όπως και κάθε άνθρωπος σε αντίστοιχες περιπτώσεις, στην απονομή της δικαιοσύνης, κάποια στιγμή στο μέλλον. Σίγουρα πρόκειται για ένα αποκούμπι που θα τους επέτρεπε να αντλήσουν δύναμη για την συνέχεια της ζωής τους, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσουν τον αγώνα τους.
Και μόλις ήρθε αυτή η στιγμή, ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Λιγνάδης να αθωωθεί για 2 υποθέσεις, να καταδικαστεί για άλλες 2 και παρόλα αυτά, την ίδια μέρα, να βρεθεί ελεύθερος, εκμεταλλευόμενος παραθυράκια νόμων που θεσπίστηκαν το 2010 και το 2018. Ξαναλέω, όλα αυτά όντας ένοχος, με το ίδιο μάλιστα σε δηλώσεις του να εμφανίζεται δικαιωμένος, λες και έδωσε ο ίδιος κανέναν υπέρ πάντων αγώνα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο συνήγορος του σκηνοθέτη, Αλέξης Κούγιας, δεν ντράπηκε μερικές μέρες αργότερα να διαπομπεύσει τα θύματα , όχι μονάχα με χαρακτηρισμούς για τα ίδια, αλλά ακόμα και με την δημοσιοποίηση της ταυτότητάς τους προς τα ΜΜΕ.
Έτσι, για να ειπωθεί πιο απλοϊκά, ήταν σαν τα θύματα να ξαναέπεσαν θύμα βιασμού. Αυτήν την φορά όχι από τον Λιγνάδη, αλλά από το τελευταίο αποκούμπι τους, την Δικαιοσύνη. Αυτήν την φορά όχι σεξουαλικά, αλλά ψυχολογικά. Διότι ακόμα και αν αλλάξει η απόφαση ύστερα από την παρέμβαση Εισαγγελέα, η ζημιά για τους ίδιους έχει γίνει.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
