Υπάρχει η πεποίθηση πως αν κάποιος θελήσει να μελετήσει το πολιτιστικό υπόβαθρο μιας εποχής, του αρκεί να κοιτάξει το τηλεοπτικό της πρόγραμμα. Από τα σήριαλ, στις ειδήσεις, στα παιχνίδια επιβίωσης ή ακόμα και στους διαγωνισμούς μόδας. Ένα δεδομένο που αδιαπραγμάτευτα έχει βάση, είναι πως στην Ελλάδα προ κρίσης, οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί αναλωνόντουσαν κατά κύριο λόγο στην δημιουργία πολυδάπανων τηλεοπτικών σειρών, είτε κωμικές είτε όχι, σειρές οι οποίες είχαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό και σίγουρα ποιοτικό στο τηλεοπτικό κοινό. Επιστρέφοντας όμως στο σήμερα, τι είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει και έχει δημιουργηθεί αυτή η -επιεικώς- σκεπτικιστική στάση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας σχετικά με το τηλεοπτικό προϊόν;
Η άποψη μου είναι πως τίποτε δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το τηλεοπτικό παρελθόν. Μπορεί οι προϋπολογισμοί όντως να έχουν μειωθεί, και πράγματι να υπήρξαν παλαιότερα κάποιες ποιοτικές παραγωγές, αλλά η γενικότερη εικόνα παραμένει ίδια. Τηλεσκουπίδια που εν μια νυκτί απέκτησαν φήμη, σήριαλ που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τηλεοπτικές παραγωγές μηδαμινού περιεχομένου, καθώς και ενημερωτικά δελτία τα οποία ουδέποτε είχαν ή έχουν ως σκοπό την ενημέρωση του τηλεθεατή, αλλά μονάχα την υιοθέτηση του ρόλου του δημαγωγού. Δεν είναι τυχαίο που παρατηρείται η επαναπροώθηση τηλεπαιχνιδιών τα οποία είχαν προβληθεί στους τηλεοπτικούς δέκτες τα προηγούμενα χρόνια. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στο γεγονός πως και στην 1η προβολή τους είχαν αποσπάσει μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης.
Και για την δημιουργία αυτού του τηλεοπτικού τοπίου, ευθυνόμαστε κυρίως όλοι εμείς που παρότι είχαμε αυτή την αρνητική στάση έναντι αυτού, εν τέλει καταλήξαμε στην παρακολούθηση αυτών των προγραμμάτων. Όλοι μας, έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας -έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα- να παρακολουθούμε αυτά τα προγράμματα, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση. Όλοι έχουμε αναλωθεί σε συζητήσεις γύρω από πρόσωπα που σχετίζονται με τηλεπαιχνίδια της επικαιρότητας σε παρέες. Ακόμα και η δημιουργία χιουμοριστικών βίντεο από ιστοσελίδες της χώρας, αποτελεί έναν έμμεσο τρόπο διαφήμισης του περιεχομένου τους.
Για να μην περιττολογώ, θεωρώ πως έχουμε ως τηλεοπτικό κοινό ότι ακριβώς μας αξίζει. Ποιοτικά άδειο πρόγραμμα, κακές «τηλεπερσόνες», μηδαμινή ενημέρωση, προώθηση τηλεσκουπιδιών. Ουδέποτε γυρίσαμε την πλάτη μας σε αυτές τις τηλεοπτικές τάσεις, ουδέποτε απαιτήσαμε να δούμε μια αλλαγή, ουδέποτε κάναμε κάτι έτσι ώστε να υπάρξει μια αναβάθμιση. Αντιθέτως, τηρήσαμε μια στάση απάθειας, κάνοντας μονάχα μη εποικοδομητική κριτική, δίχως να κλείσουμε μία και καλή τους τηλεοπτικούς δέκτες. Διότι μόνο έτσι θα μπορούσαμε να στείλουμε το μήνυμα που πρέπει στους υψηλά υφιστάμενους.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
