Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Ένα τεράστιο γιατί μέσα της. Σε ένα γεμάτο διαμέρισμα από κούτες, σκόνη και συναισθήματα καλά κλειδωμένα σε βιβλία και τετράδια. Η ηρωίδα μας στέκεται απέναντι στις αναμνήσεις της. Γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται από γωνιά σε γωνιά συζητήσεις, τσακωμούς, αγκαλιές και αδιέξοδα. Όλα γράφουν παντού το όνομά του, όμως εκείνος δεν είναι πια εκεί.
Στην μνήμη της έρχεται μια κουβέντα που είχαν. Όταν εκείνη ήταν στα πολύ δύσκολά της και εκείνος προσπαθούσε να κρατήσει τα σκοινιά, να ισορροπήσει μεταξύ φόβου και έρωτα.
-Γιατί μένεις; Περνάω μία από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου, καταλαβαίνω ότι έχω πολύ σκοτάδι ακόμα, γιατί είσαι εδώ αφού δεν μπορείς να δεις φως. Δεν έχεις σκεφτεί ότι απλά μπορεί έτσι να είμαι;
-Σταμάτα. Την διακόπτει. Η Αφροδίτη που αγαπάω εγώ δεν είναι έτσι. Είναι πολλά περισσότερα, είσαι πολλά περισσότερα και δεν θα σε αφήσω μόνη.
-Μα όλοι αυτό κάνουν.
-Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, εγώ δεν είμαι οι άλλοι. Εγώ είμαι εγώ. Είμαι εδώ και θα είμαι εδώ.
-Ιάσονα, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
-Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Εμείς τα δυσκολεύουμε. Θέλω να είμαι μαζί σου, περνάω όμορφα όταν είμαστε μαζί. Όλα τα υπόλοιπα είναι αδιέξοδα που θες να προσθέσεις στην γκάμα σου αλλά δεν θα σε αφήσω.
-Γιατί; Δεν ταιριάζουμε καν .Είμαστε πολύ διαφορετικοί.
–Εγώ ξέρω πως όταν σε γνώρισα, ένιωσα κάτι.Που δεν το είχα ξανά νιώσει. Όταν αγκαλιαστήκαμε για πρώτη φορά, όταν φιληθήκαμε στην μέση του για πάντα. Όταν οι σάρκες μας ακούμπησαν η μία την άλλη. Δεν ένιωσα ολόκληρος, ήμουν ήδη. Ένιωσα συμπληρωμένος. Βρήκα μια καρδιά, μια ψυχή πες το όπως θες, που ένιωσα ότι είναι φτιαγμένη από τα ίδια υλικά με την δική μου. Μπορεί να μην ταιριάζουμε σε όλα, μπορεί να μου σπας τα νεύρα αλλά την ίδια στιγμή σε βλέπω και λέω θέλω κι άλλο. Δεν μου φτάνει αυτό, ίσως δεν θα χορτάσω και ποτέ.
-Δεν υπάρχει το για πάντα, μην παραμυθιαζόμαστε.
–Αφροδίτη, για μένα το για πάντα μου τώρα είσαι εσύ. Δεν ξέρω πώς θα τα φέρει ο καιρός, πώς θα έρθουν οι συνθήκες και τι θα γίνει αύριο, αν ζω ή αν θα πεθάνω. Το για πάντα δεν υπάρχει, γιατί ακόμα και αύριο δεν είσαι ίδιος με αυτόν που ήσουν χθες. Αλλά εγώ σε κάθε αβέβαιο μέλλον θα προτιμώ ένα παρόν και ένα παρελθόν δίπλα σου, πλάι σου με τις αναμνήσεις μας και τις στιγμές μας. Ναι, για μένα αυτό είναι το για πάντα, όσα αύριο και αν μπουν ανάμεσά του.
-Φοβάμαι, φοβάμαι μην πληγωθώ και αμύνομαι. Δεν καταλαβαίνεις;
-Καταλαβαίνω. Προσπαθώ τουλάχιστον. Άσε τα χαζά τώρα και έλα εδώ να σε πάρω μια αγκαλιά.
Την σφίγγει στην αγκαλιά του. Οι σάρκες τους ενώνονται και τα βλέμματά τους αιωρούνται μεταξύ αιώνιου και αφθαρσίας. Μπορεί να μην υπάρχει το για πάντα, αλλά εκείνοι είχαν βρει τον τρόπο να το δημιουργούν. Έφτιαχναν τον κόσμο από την αρχή μαζεύοντας τα κομμάτια που η μοίρα και των δυο είχε σκορπίσει. Γιατί η σιωπή κρύβει πολύ πόνο. Εκείνος είχε αναμετρηθεί με τον θάνατο, όσο και με την απώλεια. Και δεν μιλούσε. Αλλά θα σπάσει…
