Γιατί πρέπει να ακούγεται η φωνή των θυμάτων

Στις 25 Νοεμβρίου 2020, την Παγκόσμια Ημέρα εξάλειψης κατά της βίας των γυναικών, ανέβηκε στη σελίδα ένα σχετικό κείμενο, στην εισαγωγή του οποίου έγινε αναφορά στο θρύλο της Μέδουσας, μιας ιέρειας της Αθηνάς την οποία βίασε ο Ποσειδώνας και η θεά της σοφίας τιμώρησε γι’ αυτή την πράξη μεταμορφώνοντάς την στο τέρας που σκότωσε αργότερα ο Περσέας, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία (25 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών) Με την καταγγελία της πρωταθλήτριας ιστιοπλοΐας Σοφίας Μπεκατώρου ο θρύλος αυτός επιβεβαιώνεται, μια και στην αντίπερα όχθη όλων όσων έσπευσαν προς την υπεράσπισή της κείτονται όλοι όσοι αναρωτιούνται γιατί σιώπησε τόσα χρόνια και σε τι αποσκοπεί η -εκ των υστέρων- αυτή της κίνηση. Η κίνησή της αυτή όμως κατάφερε να εμπνεύσει όχι μόνο γυναίκες του αθλητικού χώρου, είτε συναθλήτριές της είτε όχι, ώστε να προβούν σε αντίστοιχες καταγγελίες αλλά και κορίτσια, καθημερινά, που μπορεί να δει κανείς στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σούπερ μάρκετ όταν πληρώνει. Μία από αυτές τις κοπέλες είμαι κι εγώ κι αυτή είναι η ιστορία μου, μια ιστορία που παίρνω το θάρρος να διηγηθώ μετά από το θάρρος της γυναίκας αυτής. Δε θέλω να αποκαλύψω ακόμα ούτε τα δικά μου στοιχεία, ούτε του θύτη μου. Το μόνο που ζητάω είναι να ακουστεί η φωνή μου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη, περιοχή δεν έχει σημασία. Λίγο καιρό μετά τις πανελλήνιες, κι αφού πέρασα στη σχολή της επιλογής μου, ξεκίνησα την εντατική μου ενασχόληση με ένα αγαπημένο χόμπι που είχα εγκαταλείψει λόγω μιας ασθένειας που με ταλαιπώρησε αρκετό διάστημα και λόγω διαβάσματος. Εκεί τον γνώρισα. Ήταν λίγο μεγαλύτερός μου, με μια εμπειρία στο χώρο μας κι έψαχνε μια κοπέλα με την οποία θα συνεργαζόταν, καθώς η προκάτοχός μου έφυγε πίσω στη γενέτειρά της. Η σχέση μας γρήγορα δεν άργησε από επαγγελματική να εξελιχθεί και σε σχέση ζωής, ένα φαινόμενο που δεν είναι σπάνιο σε αυτό το χώρο. Δε θα σταθώ στις άπειρες σκηνές της ψυχολογικής βίας που διαδραματίστηκαν όσο καιρό ήμασταν μαζί, και τα έντονα ξεσπάσματα που είχε κατά καιρούς αλλά σε όσα σκηνικά ξεκίνησαν, όταν πήρα την απόφαση να τελειώσω την οποιαδήποτε ερωτική μας σχέση κρατώντας μόνο την καθαρά επαγγελματική, ιδανική απόφαση με τα μυαλά που κουβαλούσα τότε. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η ιστορία. Ένα μεσημέρι ήρθε σπίτι μου με τα μάτια του πρησμένα από το κλάμα και ζήτησε για πολλοστή φορά εξηγήσεις. Λίγο με το κλάμα του, λίγο με τα λόγια του με έπεισε να κάνουμε κάτι μια τελευταία φορά και μετά τέρμα και για τους δυο μας. Εγώ πάγωσα εκείνη την ώρα και δέχτηκα γιατί πίστευα ότι θα ήταν ο μόνος τρόπος να σταματήσει όλο αυτό. Επειδή δεν είχε προφυλάξεις μαζί του έφυγε για λίγο ώστε να πάει να φέρει. Στο διάστημα αυτό ένιωσα παγιδευμένη, προσπάθησα να βρω τρόπο να σταματήσει όλο αυτό γιατί ήξερα ότι δεν θα το άντεχα. Όταν επέστρεψε προσπάθησα να του μιλήσω και να του αλλάξω γνώμη μα δεν τα κατάφερα και κάπως έτσι βρέθηκε από πάνω μου να το απολαμβάνει κι εγώ να βγάζω κραυγές που σε άλλους θα ακούγονταν κραυγές ευχαρίστησης ενώ εγώ ήξερα ότι τις έβγαζα για να μη βάλω τα κλάματα.

Η ιστορία εκείνη δεν τελείωσε εκείνο το βράδυ. Συνεχίστηκε γι’ αρκετό διάστημα, στο οποίο συνέχισε να είναι παρόν και στην επαγγελματική μου ζωή. Κατάφερνε να με πείθει κάθε φορά, είτε με τα λόγια του, είτε γκρινιάζοντας για να πάρει αυτό που θέλει. Του το έδινα καθώς κάθε φορά ένιωθα ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος σε κανένα τομέα. Βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι είναι αρκετά καλοί στο να δηλητηριάζουν το μυαλό και να σε κάνουν να βρίσκεσαι εξαρτημένος από αυτούς σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και να πιστεύεις ότι χωρίς την ύπαρξή τους δεν αξίζεις τίποτα. Εκείνες τις ώρες ένιωθα πραγματικά ότι πονούσε η ψυχή μου. Όσο βρισκόταν μέσα μου προσπαθούσα να βάζω το μυαλό μου να ταξιδεύει ώστε να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει, κάτι που πήγαινε καλά όταν δούλευε. Όταν δε δούλευε όμως… παρακαλούσα να βρεθεί τρόπος να πεθάνω και να πάψω να υποφέρω. Άρχισα να μην κοιμάμαι καλά, να έχω εφιάλτες και να φοβάμαι να μιλήσω σε κάποιον κι ακόμα περισσότερο να το παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Με τη βοήθεια μιας φίλης μου ψυχολόγου ήρθα αντιμέτωπη με όλα αυτά. Με το φόβο να μου κάνει παρέα συνέχεια, κατάφερα να επεξεργαστώ αυτά που ένιωθα και να βρω το κουράγιο να τον διώξω από τη ζωή μου με κάθε δυνατό τρόπο. Τίποτα όμως δε σταμάτησε εκεί. Σε όποια σχέση έκανα έρχονταν σκηνικά από όσα βίωσα και δεν μπόρεσα να εμπιστευτώ κανέναν. Τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που με ακούμπησε και κανένας δεν έμαθε ποτέ τα όσα μου έκανε. Και να μάθουν δηλαδή  δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσουν, αν θα καταλάβουν, αν, αν… τόσα αν μαζεμένα σε τόσες σκέψεις. Προσπαθώ να πάρω κουράγιο και δύναμη από την ιστορία της κυρίας Μπεκατώρου και των συναθλητριών της και μια μέρα να καταφέρω κι εγώ να δώσω ονοματεπώνυμο στον άνθρωπο που έκανε πραγματικότητα έναν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες κάθε κοπέλας. Ακόμα και τώρα όμως που γράφω όλα αυτά φοβάμαι πολύ. Γιατί ακόμα και τώρα έχω τη σκιά της κατάκρισης όλων να αιωρείται από πάνω μου, όπως τόσα και τόσα άτομα καθημερινά. Η μόνη λέξη που έχω να τους πω είναι κουράγιο. Στους υπόλοιπους που δεν τον έζησαν, μακάρι να μην τους συμβεί ποτέ. Αν ξέρετε έναν τέτοιο άνθρωπο δώστε του την πιο μεγάλη αγκαλιά που μπορείτε. Κι έναν καλό λόγο αντί της επίκρισης που βιώνουν από όλη τη σάπια κοινωνία στην οποία ζούμε, μήπως και κάποια στιγμή πάμε λίγο μπροστά.

Κυρία Σοφία,

σας ευχαριστούμε για όλα…