Η Επίσημη Αγαπημένη αποχαιρέτησε προχθές τον θεσμό του Eurobasket, φεύγοντας ηττημένη από τους γηπεδούχους Γερμανούς και αφήνοντας ξεκρέμαστα πολλά ελληνικά χαμόγελα και ελπίδες που ακολουθούσαν την ομάδα του Ιτούδη. Μεγάλη απογοήτευση, μα αδικαιολόγητη γκρίνια και μίρλα. Κλασικό ελληνικό φαινόμενο το τελευταίο, να μου πεις.
Όταν περνάς στην φάση των νοκ-άουτ, κάθε παιχνίδι θέλει απόλυτη συγκέντρωση και προσοχή. Σε κάθε άθλημα, σε κάθε επίπεδο. Στην κακή μέρα μίας καλής ομάδας ενάντιας στην καλή μέρα μίας πιο αδύναμης, το αουτσάιντερ κερδίζει. Τόσο απλά. Και οι υπερ-ταλαντούχοι Σέρβοι έχασαν από τους παθιασμένους Ιταλούς, τους οποίους απέκλεισε χθες η Γαλλία με ανατροπή, οι οποίοι Γάλλοι θα έφευγαν στους “16” της διοργάνωσης αν η Τουρκία δεν αυτοκτονούσε στα τέλη της 4ης περιόδου, και οι Σλοβένοι την έπαθαν από τους Πολωνούς. Σεληνιασμένοι οι Γερμανοί, κουρασμένοι και λιγότερο φρέσκοι οι διεθνείς μας, το οποίο φάνηκε και στο ματς με την Τσεχία, που αποφύγαμε ευτυχώς τον αποκλεισμό. Πιθανώς, αυτή η μη φρεσκάδα να πηγάζει από το γεγονός ότι σε όλα τα ματς του ομίλου παίξαμε σε φουλ ρυθμό, αναζητώντας το αήττητο.
Το μοτίβο του small ball για τον Ιτούδη δεν λειτούργησε ούτε με την Τσεχία ούτε με την Γερμανία, και αυτό το πληρώσαμε αδρά. Ίσως αυτό να είχε στο μυαλό του, όταν δήλωσε ότι πρώτος εκείνος αναλαμβάνει τις ευθύνες του αποκλεισμού. Ο Παπαγιάννης ναι, ίσως δεν απέδιδε, ωστόσο τα άλλα ψηλά κορμιά (Αγραβάνης και Κ. Αντετοκούνμπο) δεν τα αξιοποίησε ο κόουτς. Οι ψηλοί περιφερειακοί των Γερμανών, Wagner και Ops, δεν έπρεπε να βάλουν αθροιστικά 10 τρίποντα. Ήταν και η βραδιά τους, ήταν όμως και τα μικρά κορμιά που είχαμε στο παρκέ που τους επέτρεπαν να σουτάρουν σε catch & shoot και off-screen καταστάσεις όλο το ματς. Παράλληλα, ο Theis έκανε πάρτυ στα box out στη ρακέτα μας με τον μικρότερο σε όγκο Γιάννη, με 13 πόντους και 16 ριμπάουντ. Ο Schroder το παιχνίδι του θα το έκανε έτσι και αλλιώς, οι υπόλοιποι όμως έπρεπε να κλειστούν. Καλάθης, Σλούκας, Παπαπέτρου και Ντόρσεϊ θα τολμήσω να πω ότι ήταν κάτω των περιστάσεων στα περισσότερα παιχνίδια και εντέλει αυτό κόστισε, σε ένα σημερινό μπάσκετ που εξαρτάται -αμυντικά και επιθετικά- από την περιφέρεια. Ειδικά για το ρεζουμέ και την ποιότητα των πρώτων δύο, οι εμφανίσεις τους απογοήτευσαν, από τους οποίους και εμείς αλλά και ο Ιτούδης νομίζω περιμέναμε να ενορχηστρώνουν άμυνα και επίθεση, αντίστοιχα.
Συγκίνηση, ωστόσο, για την γενική προσπάθεια και μία Εθνική που μετά από πολλά χρόνια συσπείρωσε αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους και κατάφερε όλοι οι Έλληνες να την παρακολουθούν εντατικά 40 μέρες σχεδόν, από την προετοιμασία και τα πρώτα φιλικά. Συγκίνηση για την ντροπή που νιώθουν ο κόουτς και ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου στην συνέντευξη μετά τον αποκλεισμό και δεν τολμούν να κοιτάξουν τον φακό, για το πάθος του Λαρεντζάκη και του Θανάση, για το κλάμα του Κώστα Αντετοκούνμπο, για τις κυριαρχικές εμφανίσεις του Γιάννη.
Για το σύντομο μέλλον νομίζω μπορούμε να νιώθουμε αισιοδοξία, αν και θα χρειαστούν νέα ταλέντα που προς το παρόν δεν βρίσκονται στον ορίζοντα και που υπεύθυνοι για αυτό είναι και οι ιθύνοντες του ελληνικού μπάσκετ αλλά και ο κλειστός τρόπος που λειτουργούν οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μην ενθαρρύνοντας την μακροχρόνια επένδυση και εξέλιξη των νέων παικτών, αλλά ωθώντας τις ομάδες, ειδικά τις μικρότερες, στην οικονομική απόκτηση Αμερικανών παικτών από κολλέγια τρίτης διαλογής με υπογραφές μονοετών συμβολαίων για την κάθε σεζόν. Και στις υπόλοιπες εθνικές, όλοι οι παίκτες πλην των NBAers αγωνίζονται στις κορυφαίες ομάδες της Euroleague και του Eurocup, κλειστά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Πώς θα υπάρξει το κίνητρο να αναπτύξουν οι μικρές ομάδες ταλέντα, τα οποίο κατά κύριο λόγο παράγονται από αυτές; Αυτό αποδεικνύεται και από τις “μικρές” Εθνικές ομάδες, των οποίων οι καλύτεροι παίκτες συνήθως είναι “νατουραλιζέ” Αμερικανοί.
Το κυριότερο, ωστόσο, είναι να σταματήσει να υπάρχει μεμψιμοιρία γενικά. Η Επίσημη Αγαπημένη ναι, έχει ξηρασία πολλών χρόνων σε ό,τι αφορά τις διακρίσεις, ωστόσο φέτος, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, φάνηκε να υπάρχει η διάθεση και η προσπάθεια να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Με τον Γιάννη στο peak της καριέρας του τα επόμενα χρόνια, με πιο δουλεμένο Κώστα Αντετοκούμπο, με πιο ώριμο Τάιλερ Ντόρσεϊ, με την επιστροφή ενός δυνατού 4αριού με σταθερό τρίποντο, όπως ο Μήτογλου, αλλά κυρίως με κόουτς Ιτούδη στο τιμόνι της Εθνικής, είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στο βάθρο. Μα και να μην γίνει αυτό, πίστη και στήριξη από τον κόσμο σε κάθε βήμα. Όχι σήψη και δυσωδία, γιατί δεν το αξίζουν οι παίκτες, γιατί όντως προσπάθησαν. Ραντεβού στα μεγάλα σαλόνια του Mundobasket, αν τα πράγματα πάνε καλά, και εκεί να τα δώσουμε όλα. Ομάδα και κόσμος.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
