Για εσένα, μαμά…

Για εσένα, μαμά…

Μητέρα. Μάνα. Μαμά. Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που έμαθες όταν ήσουν μικρό παιδί. Η πρώτη σου ηρωίδα, που για εκείνην διηγούσουν ιστορίες σ’ όλους σου τους συμμαθητές στο σχολείο. Εκείνη, που είναι η καλύτερη παρέα όταν νιώθεις χάλια και θέλεις να κλάψεις μ’ όλη σου την ψυχή. Ο μόνος άνθρωπος που δεν ντρέπεσαι… και αφήνεσαι. Ο άνθρωπος που πάνω στα νεύρα θα του φωνάξεις, αλλά ξέρεις ότι ποτέ δε θα πάψεις στιγμή να τον αγαπάς μ’ όλη σου την καρδιά. Ο άνθρωπος που σου χάρισε το δώρο της ζωής.

Όλοι γνωρίζουμε ότι για όλες τις μαμάδες είναι δύσκολο να αποχωριστούν τα παιδιά τους από τη στιγμή που τα κρατάνε για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους. Η πιο αγνή αγάπη, είναι αυτή της μητέρας. Είναι ο άνθρωπος που απ’ την αρχή της ύπαρξής σου δε θα σταματάει να σε λατρεύει, να αναπνέει και να ζει για σένα.

Είναι εκείνη που θα θυσιαστεί για σένα, που θα κάνει τα πάντα για να σε βλέπει ευτυχισμένο κι ευτυχισμένη. Είναι εκείνη που θα σου φωνάξει όταν την ανησυχήσεις, που θα είναι υπερπροστατευτική μαζί σου γιατί τρελαίνεται και μόνο στην ιδέα του να πάθεις κάτι. Είναι εκείνη που από παιδί όταν έκλαιγες έκανε τα πάντα για να ακούσει το γέλιο σου… γιατί μαζί μ’ εσένα πονάει κι αυτή. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μας.

«Του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου». Οι γιαγιάδες μας είναι οι δεύτερες μανάδες μας. Είναι αυτές που μας καλομαθαίνουν και μας κάνουν όλα τα χατίρια. Και όσο η μία μάνα κουράζεται στη δουλειά της για να μπορέσει αύριο μεθαύριο να μας προσφέρει τα πάντα, η άλλη μάνα κάθεται στο σπίτι για να μας προσέχει. Κι έτσι μάνα δεν είναι μόνο μία.

Αφού, λοιπόν, διαβάσατε αυτό το κείμενο, αγκαλιάστε τις μητέρες σας σφιχτά, πείτε τους πόσο τις αγαπάτε και δώστε τους ένα γλυκό φιλί. Να φροντίζετε όμως να τους δείχνετε πιο συχνά την αγάπη σας, να τις νοιάζεστε περισσότερο, να τις παίρνετε τηλέφωνο έστω και για ένα «Καλημέρα».

Χρόνια σας πολλά μητέρες. Σας ευχαριστούμε για όλα!
Χρόνια πολλά και σ’ εσάς που μας προσέχετε από ψηλά!

+ posts

Ονομάζομαι Κατερίνα Δημητρέσκου, κατάγομαι από την Ρόδο και σπουδάζω στο Τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Δηλώνω λάτρης των τεχνών, αλλά την μεγαλύτερη αγάπη την τρέφω για τον κόσμο του θεάτρου. Είμαι ένα πνεύμα ανήσυχο και μ’ αρέσει να καταπιάνομαι με όσα πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη. Ένα απ’ αυτά είναι η γραφή, που μέσω αυτής μπορώ και μοιράζομαι σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς κ.α. με τον υπόλοιπο κόσμο.

+ posts

Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»