Για ποια ανάσα «δημοκρατίας» μας μιλάτε;

Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις λένε. Ο φόβος άραγε για κάθε νέο άνθρωπο πόσο πιο γλαφυρά θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε μια εικόνα; Αστυνομικός βάζει θηλιά σε προσαχθέντα φοιτητή, τον οποίο προηγουμένως έχουν χτυπήσει άγρια τα Μ.Α.Τ., μετά την εισβολή τους στο Α.Π.Θ…. και ακόμα δεν έχουμε δει την Ο.Π.Π.Ι. Στη συνέχεια, τον σέρνουν με το κεφάλι να ακουμπά στην άσφαλτο, ενώ στο τέλος ο αστυνομικός πάνοπλος πάνω στον ημίγυμνο φοιτητή τον πατά με το γόνατό του για να τον ακινητοποιήσει. Λέγαμε για την σοκαριστική εικόνα του Τζορτζ Φλόιντ που τάραξε όλον τον πλανήτη. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά αυτή η εικόνα;

Η εικόνα μου θυμίζει δραματικά τον Χριστό την ώρα της Σταύρωσης ή έναν άνθρωπο που σε ένα απολυταρχικό ή δικτατορικό καθεστώς τον βασανίζουν. Λες “μπα, σε καμιά Τουρκία του Ερντογάν τα βλέπεις αυτά”… αμ δε. Ελλάδα 2021 μ.Χ. με 1 χρόνο κλειστά τα Πανεπιστήμια, αυτή είναι η μέριμνα που επιφυλάσσει η κυβέρνηση για τους νέους που συστηματικά έχει στοχοποιήσει, τόσο με πανδημικά διαγγέλματα, όσο και με το πτηνοτροφείο της Λίστας Πέτσα που εκτρέφει τα καλύτερα παπαγαλάκια. Και πες Χριστός ή έστω ένας βασανισμένος. Εκείνη η κυρία; Κάθε Χριστός ή βασανισμένος έχει και μια Παναγία ή μια μάνα. Σαν μια φιγούρα του Ελ Γκρέκο μου φάνηκε στο πρώτο βλέμμα. Λίγο το φως. Λίγο οι φιγούρες και η ακραία καταστολή της εικόνας… Η κυρία, πείτε τη Παναγία ή μάνα, είναι η Κωνσταντίνα Ριτσάτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Θεατρολογίας στο ΑΠΘ. Ήταν μία από τις καθηγήτριες και καθηγητές (περιλαμβανομένου και του συντρόφου της, του καθηγητή Πολυτεχνείου Χρίστου Ταξιλτάρη) που στάθηκαν στο πλευρό των φοιτητών για την διαδήλωση ενάντια στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Μπαίνει μπροστά από τον φοιτητή για να τον προστατέψει με το σώμα της από την βιαιότητα. Φορά την μάσκα της και πνίγεται από την ρίψη χημικών, όμως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, παρά να προσπαθήσει να προστατέψει τον φοιτητή της.

«Μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια όλων μας, μερικοί αστυνομικοί άρχιζαν να χτυπούν και να τραβούν έναν φοιτητή, ένα παιδί. Κόντευαν να το διαμελίσουν κυριολεκτικά, ενώ εμείς, φοιτητές και καθηγητές, διαδηλώναμε ειρηνικά. Προσπάθησα να πάρω θέση εκείνη τη στιγμή. Είμαι δασκάλα, είμαι μάνα, γυναίκα και άνθρωπος. Γι’ αυτό.»

«Δεν θα κάτσουμε ήσυχα, πρέπει να προσπαθήσουμε να προλάβουμε τα χειρότερα, που δεν έχουν φυσικά έρθει ακόμα.»

Κάπου εκεί με το βίντεο και αυτές τις 2 φωτογραφίες, τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια. Και σκέφτεσαι τι άλλο μπορεί να δεις. Λίγο πριν την καραντίνα τον χειμώνα του 2019, με τους φοιτητές στον δρόμο και στις Συνελεύσεις για τις τότε αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, λέγαμε με συναδέλφους και συμφοιτητές από άλλα Α.Ε.Ι. πως ο Χρυσοχοΐδης «ψάχνει και θέλει έναν νέο Γρηγορόπουλο». Κάτι η καταστολή που ζούσαμε οι φοιτητές στις πορείες και η απίστευτη ενίσχυση της Αστυνομίας, κάτι οι γραφικές δηλώσεις του που μόνο με κάτι χουντικών της δικτατορικής επταετίας μπορούν να συγκριθούν στο ύφος, τη γραφικότητα και τη γελοιότητα… φοβόσουν την καταστολή.

2020. Κορωνοϊός. Οι ζωές μας και οι σπουδές μας στις οθόνες. Και έρχεται η Νίκη Κεραμέως, Υπουργός Θρησκευμάτων κυρίως και Ιδιωτικής Εκπαίδευσης (βλ. εξίσωση Α.Ε.Ι. με κολλέγια) με αυτό το νομοσχέδιο. Και επειδή πάντα οι σούπερ ήρωες ή κακοί έχουν κι έναν συνέταιρο, δυο μεγάλοι εγκέφαλοι ενώνονται. Στο παρακάτω βίντεο γίνονται «ταλιράκια», απλά και λιτά, όλα τα χαρακτηριστικά κι όλη τη τρομακτική ουσία του αντισυνταγματικού και αντιδημοκρατικού νόμου (πλέον) Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη.  

Άραγε πόση δημοκρατία μπαίνει στα Α.Ε.Ι., όταν στο νόμο που θέλει την «Αναβάθμιση του Ακαδημαϊκού Περιβάλλοντος» αναφέρεται 70 φορές η λέξη «πειθαρχικό», 10 φορές η λέξη «έρευνα» και μόνο 3 φορές η λέξη «ελευθερία»; Πόσο καθαρή μπορεί να είναι η πνοή δημοκρατίας που φέρνει ένας Υφυπουργός -αρμόδιος για εμάς του φοιτητές- με το συγκλονιστικό επιχείρημά του πως «Eντάξει μωρέ. Αστυνομία στα Πανεπιστήμια υπήρξε και το 1969″;! Πόσο άραγε αρμόδια είναι μια Υπουργός και ένας πρωθυπουργός που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους σε ένα δημόσιο Α.Ε.Ι., ούτε έδωσαν Πανελλήνιες, παρά με χρήματα πήραν τα πτυχία τους; Όταν η αναλογία φοιτητών καθηγητών στην Ε.Ε., της οποία θέλουμε δήθεν να προσαρμοστούμε στα σύγχρονα πρότυπα, έχει αναλογία 1 καθηγητή προς 15 φοιτητές, γιατί εδώ στην Ελλάδα που η αναλογία είναι 1 προς 45 φοιτητές, με τα 30.000.000 ευρώ δεν προσλαμβάνουμε καθηγητές; 300 μέλη Δ.Ε.Π. το 2020 συνταξιοδοτήθηκαν από τα Α.Ε.Ι. Αυτοί πώς θα αντικατασταθούν;

Μήπως μετά από τόσα ερωτήματα κι εσύ αγαπητή/αγαπητέ αναγνώστρια/αναγνώστη θεωρείς πως μάλλον εδώ κάτι δεν πάει καλά; Μήπως δεν είναι τυχαίο πως για πρώτη φορά στην Μεταπολίτευση τόσο το σύνολο της Αντιπολίτευσης (από τα ραπίσματα του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη στην Νίκη Κεραμέως μέχρι το ρεσιτάλ Παφίλη στη Βουλή-πλην της Ελληνικής Λύσης), όσο και η Σύνοδος των Πρυτάνεων κράτησαν μια ενιαία στάση από την αρχή που τέθηκε το ζήτημα της Αστυνομίας στους Πρυτάνεις;

“Ομόφωνα αποφάσισε η Σύνοδος των Πρυτάνεων ότι δε θα πρέπει να υπάρξει αστυνομικό σώμα εντός των Πανεπιστημίων”

“Θεωρώ ότι αδικείται πάρα πολύ το ελληνικό Πανεπιστήμιο από την εικόνα που αναμεταδίδεται από τα περισσότερα ΜΜΕ. Διότι αυτοί που μετέχουν στα περιστατικά δεν είναι βέβαιο ότι είναι φοιτητές. Απαξιώνονται συνολικά οι φοιτητές και το φοιτητικό κίνημα από τέτοιες ενέργειες που δεν συνδέονται μαζί τους. Πέντε άτομα που έκαναν τα επεισόδια που όλοι καταδικάσαμε δεν είναι αντιπροσωπευτική εικόνα για 24 πανεπιστήμια και εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές.”

«Φύλαξη του Πανεπιστημίου σημαίνει πάρα πολλά πράγματα σε πάρα πολλά επίπεδα και με διαφορετικό βαθμό σοβαρότητας. […] Οι φύλακες αυτοί θα πρέπει να ανήκουν στο μόνιμο πανεπιστημιακό προσωπικό, έτσι ώστε να έχουμε και λογοδοσία στο Ίδρυμα (όπως και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό), να μπορούν να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει Πανεπιστήμιο, να γνωρίζουν την Ακαδημαϊκή Κοινότητα […] Και πώς προσδιορίζονται οι έννοιες «βία και ανομία»; Είναι βία και ανομία ένα graffity, ένα poster ή μια αφίσα; […] Άλλωστε ο νόμος του ασύλου και ιδιαίτερα με την επικαιροποίησή του τον Ιούλιο του 2019, προβλέπει ότι χρειάζεται επέμβαση της αστυνομίας όταν διαπράττονται ποινικά εγκλήματα και κανείς δεν αρνείται την αναγκαιότητα της επέμβασης της αστυνομίας στη διάπραξη αυτών.

Επομένως, δεν πιστεύω καθόλου ότι χρειάζεται μια αστυνομική δύναμη εντός των πανεπιστημίων, αντιθέτως μπορεί να χρειάζεται ενίσχυση της αστυνομικής παρουσίας για το κοινό έγκλημα σε όλους τους υπόλοιπους χώρους εκτός του Πανεπιστημίου.“

«Κανείς δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει διά της βίας να υλοποιήσουμε ως διοίκηση και ως πανεπιστημιακή κοινότητα πράγματα που αντιβαίνουν στις αρχές μας και καταρρακώνουν την ακαδημαϊκή μας αξιοπρέπεια».

Σκουπίζοντας τα δάκρυα από αυτές τις εικόνες το μυαλό έρχεται στα ίσια του. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, εσύ και οποιοσδήποτε αυτό το παιδί και αυτή η καθηγήτρια, η μάνα του. Ζούμε μια κατάσταση που οι ομοιότητές της με την Αμερική του Τραμπισμού, την Ουγγαρία του Όρμπαν και την Τουρκία του Ερντογάν είναι κάτι πολύ παραπάνω από τυχαίες. Ένα «γύψος» πλανάται πάνω από τα Α.Ε.Ι. και όχι για να τα φυλάξει, αλλά για να τα αστυνομοκρατήσει. Και ποιους αφορά όλο αυτό; Όλες και όλους μας. Εσένα, εμένα, αυτόν που νόμιζε πως τίποτα δεν τον αγγίζει. Παίζουν με τις σπουδές και τώρα σε μια περίοδο που παλεύουμε να προστατέψουμε τους ανθρώπους μας, παίζουν με τις ζωές μας.

Σύνοδος Πρυτάνεων, 3 κόμματα της Αντιπολίτευσης, Φοιτητικοί Σύλλογοι και Σύλλογοι Μελών Δ.Ε.Π., το Σωματείο Εργαζομένων της Οξφόρδης, 5 ενώσεις Αστυνομικών, πάνω από 1.000 και παραπάνω ακαδημαϊκοί Έλληνες και ξένοι, εντός και εκτός της χώρας, πάνω από 350.000 υπογραφές σε πρωτοβουλίες (ακόμα και στελέχη εσωτερικά της Ν.Δ. αδειάζουν την Ν. Κεραμέως), λένε ένα ηχηρό και ξεκάθαρο ΟΧΙ στο γύψο στα Α.Ε.Ι. Αντιστέκονται σε μια απίστευτα κωφή Υπουργό κι έναν απεριόριστα ιδεοληπτικό Υπ. ΠροΠο για να υπερασπιστούν το Δημόσιο και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Ξέρεις μόνο τι τους λείπει; Εσύ, εγώ και ο καθένας από εμάς. Τα Πανεπιστήμιά μας απειλούνται. Οι γύψοι σπάνε εύκολα. Και σε αυτόν τον τόπο έχουμε μια παράδοση να σπάμε τέτοιους γύψους.

Κανείς δεν περισσεύει και δεν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια. Είτε στο δρόμο, είτε εξ αποστάσεως, όλες και όλοι έχουμε ευθύνη ατομική και συλλογική. Εικόνες σαν αυτές δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες. Σε μια ανάσα «δημοκρατίας» που βρωμάει αστυνομοκρατία, βία και φασισμό οι φοιτητές λέμε ΟΧΙ. Για την τιμή του Πανεπιστημίου που θέλουμε. Για τη Δημοκρατία που μας αξίζει.