Άραγε πόσοι είμαστε οι σοσιαλ-μιντιακοί ιδεολόγοι; Θα απαντήσω ευθύς αμέσως και θα δηλώσω προσωπικά πως νομίζω ότι είμαστε πολλοί. Για την ακρίβεια, ίσως να είμαστε σχεδόν -προς αποφυγή της γενίκευσης- όλοι μας τρανοί επαναστάτες στον κυβερνοχώρο. Και είμαστε μάλλον όλοι τόσο γενναίοι μέχρι που αναρτούμε κείμενα, σαρκαστικές λεζάντες και podcasts πειθούς και επιχειρηματολογίας στο facebook! Γιατί όλοι εμείς οι σοσιαλ-μιντιακοί ιδεολόγοι είμαστε αυτοί που πραγματώνουμε την πρωταρχική ιδιότητα του πολιτικού όντος. Η α-πολιτίκ στάση δε μας αρμόζει, παίρνουμε θέση για τα τεκταινόμενα και μας αρέσει να τη δηλώνουμε και να τη φωνάζουμε μέσω… hastag!
Αυτή, λοιπόν, ήταν μία σύντομη εισαγωγή -ενδεχομένως ανούσια- με ειρωνική διάθεση. Κι αυτό γιατί το ζήτημα είναι ένα: τη δεδομένη στιγμή σε μία χώρα γίνεται πόλεμος, άνθρωποι σκοτώνονται, παιδιά κλαίνε, γονείς θρηνούν και εμείς εδώ -πίσω από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες μας- στήνουμε debates για το ποιο είναι είναι το πιο σωστό hastag, το πιο σωστό σύνθημα.
#StopWar #με_την_Ουκρανία #με_τον_Άνθρωπο #η_Ειρήνη_ειναι_η_απάντηση #όχι_στην_πουτινική_εισβολή… Νομίζω τώρα καλύφθηκαν όλα τα πιθανά political correct hastags. Θα ήθελα να πω στο σημείο αυτό, απεμπολώντας κάθε διάθεση πέραν της σοβαρής και της επιτακτικής, ότι νομίζω είναι ειρωνικό προς τους ίδιους τους ανθρώπους, που είναι τα μόνα θύματα και που αυτή τη στιγμή διακυβεύεται η ζωή τους και η ζωή των παιδιών τους, να ασκούμε κριτική εμείς οι υπόλοιποι, που συνεχίζουμε φυσιολογικά την καθημερινότητά μας σε όσους έγραψαν ένα hastag, σήκωσαν ένα πλακάτ ή φώναξαν ένα σύνθημα διαφορετικό από το δικό μας και τώρα μέσα από το πληκτρολόγιό μας προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε τον πιο μάχιμο ειρηνιστή. Και επιτρέψτε μου, παρακαλώ, να προσθέσω εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν αποδέχομαι την άποψη πως η δήλωση: “Είμαι με τον άνθρωπο” είναι απολιτίκ. Η ουσία είναι. Ποτέ δεν είμαστε με τον Άνθρωπο και όλοι αυτοί οι πόλεμοι, Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Γεωργία, Συρία, Παλαιστίνη, Ουκρανία γίνονται ακριβώς, επειδή ποτέ δεν είμαστε με τον Άνθρωπο. Οι ίδιοι οι πόλεμοι είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε με τον άνθρωπο.
Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία, ο Πούτιν είναι δολοφόνος και εμείς όλοι είμαστε με την Ουκρανία, γιατί οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή είναι άνθρωποι που κάποιος με το έτσι θέλω τους ξεκληρίζει, τους διώχνει από τα σπίτια τους, τους κάνει πρόσφυγες. Το ενεργόν πρόσωπο, ναι, είναι ο Πούτιν και δεν πρέπει να διστάζουμε να το δηλώσουμε.
Γι αυτό, λοιπόν, στις 29/03 πήγα κι εγώ στα Προπύλαια, μαζί με άλλους 10.000 ανθρώπους, νέους, νέες, γονείς με τα παιδάκια τους, γιαγιάδες και παππούδες, να διαδηλώσουμε κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατά της εισβολής του Πούτιν, να φωνάξουμε και να τραγουδήσουμε υπέρ της ειρήνης, υπέρ του ουκρανικού λαού, υπέρ του ανθρώπου. Γίναμε όλοι μια φωνή και μια γροθιά, γίναμε το τραγούδι του λαού αυτού που σήμερα ξεκληρίζεται, που σήμερα τον κατέστησαν πρόσφυγα. Γίναμε το τραγούδι και η ψυχή όλων των προσφύγων, όλων των θυμάτων των δυνατών αυτού του κόσμου. Γιατί τελικά ο άνθρωπος είναι το θύμα κάθε φορά και γι’ αυτό το βράδυ της συναυλίας ήμασταν μαζί του. Γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό. Τώρα είμαστε με τους Ουκρανούς ανθρώπους. Χθες άξιζε να ήμασταν με τους Παλαιστίνιους ανθρώπους. Κάθε μέρα πρέπει να είμαστε με τους ανθρώπους της Συρίας. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είμαστε με τους ανθρώπους της Κύπρου. Κάθε μέρα πρέπει να είμαστε με τους ανθρώπους. Για να μπορούμε αύριο να θέλουμε να λεγόμαστε κι εμείς άνθρωποι, πρέπει πρώτα να είμαστε κάθε μέρα με τους ανθρώπους. Το τραγουδήσαμε στη συναυλία, το έγραψε ο Λειβαδίτης.

Ήμουν μπροστά μπροστά. Είδα όλους τους καλλιτέχνες και ομολογώ ότι δεν τους έχω ξαναδεί να τραγουδούν με τέτοιο πάθος. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε τα σπουδαία ονόματά τους. Τους ξέρουμε. Όλοι τους ξέρουν και το βράδυ αυτό στα Προπύλαια ήταν εκεί και μας ανύψωσαν, γιατί αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος τους, να μας μεταφέρουν σε μία άλλη διάσταση έκστασης και ανύψωσης. Όλοι μας ήμασταν εκεί. Ψηλά κυμάτιζαν οι χρωματιστές σημαίες της Ειρήνης στον ρυθμό των τραγουδιών, στον παλμό της συλλογικής ψυχής. Σαν άγγιγμα ψυχής, το “Βαλς των χαμένων Ονείρων” του Χατζιδάκι ακούστηκε και από πίσω του πρόβαλλε η Γκουέρνικα του Πικάσο. Ελάτε, λοιπόν, να τραγουδήσουμε όλοι με μία φωνή για να σπάσουμε τα δεσμά του κατακτητή. Σήμερα είναι ο Πούτιν αυτός που αλυσοδένει τους Ουκρανούς αλλά και τους Ρώσους, εκείνους που του αντιπαρατίθενται. Αύριο δεν ξέρουμε ποιος θα είναι. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν άλλον να εκφράσει με αυτόν τον τρόπο τις όποιες αλαζονικές του διαθέσεις.
Στη βραδιά της συναυλίας είδα μόνο ανθρώπους. Ανθρώπους να είναι μόνο με τους ανθρώπους. Η εικόνα-highlight που θα θυμάμαι, είναι αυτή των νέων γεμάτων ζωή κοριτσιών που ήταν δίπλα μου, που φώναζαν και που κυριολεκτικά οι ηχηρές φωνές τους διαπερνούσαν τα ακουστικά μου τύμπανα, με τα ωραία τους σκουλαρίκια και τις νεανικές τους τζίβες -κι ας με ποδοπάτησαν, εντάξει δεν κρατάω κακία- και που ακριβώς μπροστά τους στεκόταν με ορθωμένο το ανάστημα μία γιαγιά, μία γιαγιά σαν όλων των παιδιών, που ήταν κι εκείνη εκεί και παρά την ηλικία της, τραγουδούσε μέσα από τη μάσκα της, μα το βλέμμα της και η καρδιά της χαμογελούσαν, είχαν διασταλεί και επιτελούσαν κι αυτά με τον τρόπο τους, τον δικό τους σκοπό, έδιναν τον δικό τους αγώνα. Εικόνες ανθρώπων τόσο φαινομενικά διαμετρικά αντίθετες, μα τόσο ίδιες στην ουσία τους. Αυτό ήταν η συναυλία στα Προπύλαια με συνθήματα: “ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ” “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ”. Και ήμασταν όλοι εκεί, στην πρώτη γραμμή.
Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω πριν τελειώσουν οι γραμμές αυτές είναι ότι η μουσική τελικά ενώνει πραγματικά… Από τους διαχρονικούς και μεγάλους Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Λοΐζο μέχρι και την εξαγριωμένη hip-hop, όσα κομμάτια ακούστηκαν από τους δημοφιλείς καλλιτέχνες συνυπήρξαν αρμονικά και συμπληρωματικά το ένα σε σχέση με το άλλο και συντελούσαν σ’ έναν πολύ συγκεκριμένο και ιερό σκοπό: να ενώσουν. Να ενώσουν όλους τους ανθρώπους.
Έτσι, λοιπόν, και ο επικοινωνιακός στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι άλλος από ενωτικός. Όλοι να ενωθούμε υπέρ αυτού του λαού που μέσα σε μια μέρα έγινε πρόσφυγας. Είμαστε με τον ουκρανικό λαό, είμαστε με τον άνθρωπο και ναι, αυτή η συναυλία ήταν συμβολική κατά της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, ήταν η συναυλία της ειρήνης και έπρεπε όλοι να την υποστηρίξουμε με την παρουσία μας και με τη φωνή μας. Και ας μην προωθήθηκε, κι ας μην προβλήθηκε από ορισμένα τηλεοπτικά μέσα τόσο όσο της έπρεπε. Εμείς θα έπρεπε να ήμασταν εκεί.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!