*Αφιερωμένο στο 5ο ΓΕΛ Αιγάλεω.
Όπως όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε, έτσι και αυτή του Σχολείου έχει τις δυσκολίες και τις αναποδιές της, που μας ωθούν ένα βήμα πιο κοντά στην προσωρινή εγκατάλειψη και την άκρατη απογοήτευση.
Μα σε αυτό το κείμενο, δεν θα εστιάσουμε εκεί.
Σήμερα εστιάζουμε στους λόγους για τους οποίους η περίοδος από την πρώτη Δημοτικού έως την τρίτη Λυκείου είναι μία από τις πιο ξεχωριστές και σημαντικές της ζωής μας. Ο πρώτος συνειρμός που όλοι κάνουμε όταν ακούμε την λέξη “σχολείο” είναι το γνωστό σε όλους “bullying” (σχολικός εκφοβισμός). Προσωπικά, δεν έχω πέσει θύμα αυτού, μα έχω βρεθεί άπειρες φορές στην απέναντι μεριά από τα δάχτυλα συμμαθητών μου, που χλεύαζαν και έκριναν, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, όπως κάνουν όλα τα παιδιά στο Σχολείο. Οι λόγοι μπορεί να ήταν από τα λίγα κιλά που είχα, μέχρι το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμουν οπαδός της παρέας με τα κορίτσια με αποτέλεσμα να συναναστρέφομαι κυρίως με αγόρια. Κλασική καραμέλα ήταν αυτή του “αγοροκόριτσου”.
Μα όπως σε κάθε δυσάρεστη κατάσταση, κάπου υπάρχει ένα ψήγμα του “καλού”. Και τι εννοώ με αυτό; Ότι μπορεί, ναι, κάποια σχόλια να με πλήγωσαν παροδικά, αλλά όλες αυτές οι κριτικές και τα πικρόχολα γέλια απέδειξαν ότι είναι πολλή η σπατάλη χρόνου δίνοντας βάρος σε παιδιά και σε λόγια αυτού του επιπέδου. Αν σε πουν αγοροκόριτσο, αγαπάς αυτήν την πτυχή του εαυτού σου πολύ απλά επειδή αποτελεί ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου. Αν σε πουν χοντρό, ωριμάζεις σκεπτόμενος ότι οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές σου είναι τόσο κενοί που ασχολούνται ακόμα με παραπανίσια κιλά, που είναι απλά θέμα χρόνου και διάθεσης να χάσεις, αν και εφόσον θέλεις. Αν σε πουν χαζό ή λιγότερο έξυπνο από τους ίδιους, γελάς από μέσα σου με τα κριτήριά τους, αν σκεφτείς ότι τα παιδιά γύρω σου κρίνουν την νοημοσύνη σου από τη Άλγεβρα και την αποστήθιση της Ιστορίας. Είναι όλα θέμα οπτικής, όπως έχω υποστηρίξει ξανά. Μπορείς να κάτσεις και να λυπάσαι για τα συμπεράσματα των γύρω σου, ή μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις λάσπες που σου πετάνε και να τις κάνεις μικρά μικρά σκαλοπατάκια που εν τέλει σε οδηγούν πιο ψηλά, έχοντας αυτοπεποίθηση και ωριμότητα πολύ μεγαλύτερη από αυτούς. Και δεν είναι θέμα διαγωνισμού, απλά ξέρεις ότι είναι λίγοι, με αποτέλεσμα να μην σε αγγίζουν πλέον αυτά που με προσπάθεια σου ρίχνουν στο πρόσωπο με σκοπό να δακρύσεις.
Λίγο πιο ρομαντικά τώρα, στο Σχολείο άφησες την πιο παιδική εκδοχή του εαυτού σου. Ξεκίνησες παίζοντας τάπες και συλλέγοντας αυτοκόλλητα, συνέχισες με βόλους και σκοινάκι, έπειτα με bayblade και monsuno (η δική μου γενιά), ακολούθησε το ομαδικό κρυφτό και κυνηγητό, λίγο ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μετά κάνα τίτσου, το πολύ-πολύ κανένα απλό επιτραπέζιο με κάρτες, και όταν πια ο χρόνος του σπιτιού δεν έφτανε, στα διαλείμματα διαβάζαμε όλοι μαζί για το φροντιστήριο και συζητούσαμε πιθανές λύσεις για την άσκηση 2 της Φυσικής.
Ήσουν πιο παιδί από ποτέ. Γελούσες διαρκώς και η ξεγνοιασιά ήταν εκεί, πιστός φρουρός από τις οκτώ μέχρι τις δύο για τόσα πολλά χρόνια. Πήγαινες εκδρομές και ήσουν τόσο ενθουσιασμένος, που έφτιαχνες την τσάντα από το προηγούμενο απόγευμα και πανηγύριζες που θα χάσεις μάθημα. Στο πούλμαν όλοι μαζί τραγούδια και φωνές και κατέληγες να περνάς καλά ακόμα και με όσους δεν έκανες παρέα, επειδή στις εκδρομές υπήρχε μόνο καλοπέραση και κανένα ίχνος “έχθρας” και “αντιπαλότητας”. Από την ώρα που μοιράζανε οι καθηγητές το χαρτάκι για να υπογράψουν οι γονείς έψαχνες με ποιον θα καθίσεις δίπλα, ώστε να μοιραστείς κάνα ζελεδάκι ή τις τσίχλες σου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε Γυμνάσιο και Λύκειο, καθόσουν με αυτόν ή αυτήν που δεν έβλεπες και τόσο φιλικά και η καρδούλα σου κόντευε να βγει έξω από το παράθυρο. Στις μικρότερες τάξεις, αντίθετα, καθόσουν μόνο με κολλητό και κολλητή και αν αυτό άλλαζε για τον οποιοδήποτε λόγο είχαμε κλάματα και φασαρίες.
Προσωπική φίλη η Έλενα, που αν δεν καθόμασταν μαζί έκλαιγε για καμιά βδομάδα.
Περνώντας τις τάξεις, γίνεσαι πλέον μεγάλο παιδί. Στην πρώτη Γυμνασίου είστε όλοι λίγο φοβισμένοι, γιατί νομίζετε ότι έφτασαν τα δύσκολα. Είναι μέχρι να ξεψαρώσετε και να ξεκινήσει ο κακός χαμός στις αίθουσες και στο προαύλιο, όπως ακριβώς και στο Δημοτικό. Φεύγουν σαν νερό οι πρώτες δύο τάξεις και έρχεται η Τρίτη, εκεί που είσαι ξανά ένας από τους μεγάλους του Σχολείου. Μα δεν ανυπομονείς γι’ αυτό, ανυπομονείς για την ξακουστή τριήμερη. Η πρώτη μεγάλη σε διάρκεια εκδρομή που θα κάνεις με φίλους και λίγους καθηγητές. Νιώθεις την ανεξαρτησία να σε τυλίγει. Είσαι -κατά την γνώμη σου- τόσο ώριμος πια, που κουβαλάς στα μπουκαλάκια του νερού διάφανα αλκοολούχα ποτά, για να μην σε καταλάβουν, και καταλήγεις να είσαι κάπως μεθυσμένος επειδή η μαγκιά ξεπέρασε τα όρια. Πολύ γέλιο, οι καθηγητές να τρέμουν που έχουν την ευθύνη τόσων παιδιών, εσύ όμως να μην καταλαβαίνεις τίποτα.
Πέρασε και η εκδρομή και πατάς στο Λύκειο. Λίγο άγχος εκεί, γιατί πρέπει να διαλέξεις και κατεύθυνση σιγά-σιγά χαράζοντας, εν μέρει, πολύ γενικά και αόριστα, το μέλλον σου. Βέβαια, αυτό σαφέστατα μπορεί να αλλάξει, και για παράδειγμα θα χρησιμοποιήσω τον ίδιο μου τον εαυτό που κυνηγούσα την Φυσική και την Χημεία, μα κατέληξα να λατρεύω την Έκθεση και την γραφή, ακολουθώντας εν τέλει αυτό το μονοπάτι. Η πρώτη και η δευτέρα Λυκείου περνάνε εξίσου γρήγορα με τις προηγούμενες τάξεις. Η πενθήμερη έφτασε, και την σκέφτεσαι ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι. Τα περασμένα χρόνια έκλεινε το σχολείο με καταλήψεις και ψήφιζες υπέρ με σκοπό να χάσεις μάθημα αλλά φέτος κομμένα αυτά. “Τώρα ψηφίζουμε κατά, μην γίνει κάνα αστείο και χάσουμε την πενθήμερη” λες ψιθυριστά από εδώ και από εκεί στους συνομήλικούς σου.
Και περνάνε οι μήνες και μαζεύονται οι δόσεις με τα χρήματα και πριν καν το καταλάβεις ξυπνάς έξι το πρωί για να πας Θεσσαλονίκη ή Κρήτη με όλη την παρέα. Και πλέον δεν παίρνεις κρυφά από το σπίτι τσίπουρα και βότκες, γιατί τα αγοράζεις όλα χωρίς ντροπή από εκεί, μαζί με τους καθηγητές, και στα βραδινά κλαμπ και ρεμπετάδικα καταλήγετε να πίνετε μαζί και να σε κερνάνε και κανένα ουισκάκι αν είσαι από τις αδυναμίες τους. Για καλή μου τύχη ήμουν μία από αυτές και περάσαμε υπέροχα. Ίσως για την πενθήμερη να χρειάζονται περισσότερα, μα πρώτον είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να πει κανείς που θα χρειαστώ άλλες χίλιες λέξεις και δεύτερον, όλοι κάνουν μία αναδρομή στην δική τους προσωπική εμπειρία, οπότε θα το αφήσω εδώ με τα χαμόγελα σχηματισμένα και το μυαλό να τρέχει στην πιο ωραία σχολική εκδρομή.
Σβήνοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω αυτό το μεγάλο κεφάλαιο ονόματι “Καθηγητές”. Είχαμε τους σπαστικούς και ενοχλητικούς που το δίωρο το έκαναν να φαντάζει δεκαετία, μα είχαμε και τους λατρεμένους που τους βλέπαμε να έρχονται από τον διάδρομο και τρέχαμε κατά πάνω τους, σκεπτόμενοι τι θα πούμε για να τους ενοχλήσουμε και να τους πειράξουμε. Η ζωή στο Σχολείο ήταν πάντα πιο εύκολη αν έβρισκες τα κουμπιά των καθηγητών σου και δεν τους διέλυες το μάθημα χωρίς λόγο και αιτία. Μία καλή συμπεριφορά και λίγο χιουμοράκι όλους τους έκανε καλά. Αν τους καταφέρεις και σε αγαπήσουν, μπορεί να σβήσουν και καμιά απουσία! Όπως και σε κάθε τομέα της ζωής, έτσι κι εκεί ο αμφίδρομος σεβασμός συμβάλλει στην καλύτερη συνεργασία. Αξίζει να σημειωθεί, βέβαια, ότι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι ήταν οι πρώτοι “μεγάλοι” με τους οποίους ήρθες σε αντιπαράθεση και σήκωσες το ανάστημά σου υποστηρίζοντας το δίκιο σου. Οπότε, τους ευχαριστούμε που με υπομονή μας επέτρεψαν να καυγαδίσουμε μαζί τους, με όρια, βρίσκοντας το θάρρος να διεκδικήσουμε αυτό που υποστηρίζαμε.
Ειδικές αφιερώσεις στους καθηγητές που πήραν μία σημαντική θέση στο σχολείο για εμένα:
Στον κύριο Καπού που ήταν άψογος καθηγητής γεμάτος διάθεση.
Στον κύριο Σιαχάμη που έκανε τις μέρες μας καλύτερες και πιο ανάλαφρες.
Στην κυρία Θεοδωρίδη και στην κυρία Πολυζώη που ήρθαν μαζί σε εκδρομές και δεν με πέταξαν και ποτέ έξω από το μάθημα (παρόλο που μιλούσα ακατάπαυστα).
Στην κυρία Κουμπάρου που περάσαμε υπέροχα στην Κρήτη και πάντα με αντιμετώπιζε περισσότερο ως παιδί της παρά ως μαθήτριά της.
Στον κύριο Γκοτσόπουλο που διέθετε άκρατη μεγαλοψυχία και σοφία να διαδώσει.
Στην κυρία Καραβότα που πάντα γελούσαμε πολύ στο μάθημα με τις βλακείες που έλεγα και ας το έκρυβε καμιά φορά για να μην αποδιοργανωθεί η τάξη.
Στην αγαπημένη όλων, κυρία Μορομάλου που με ξεχώρισε και με βοήθησε να φτάσω εδώ που είμαι όσον αφορά την γραφή.
Καταγωγή από τον πυρήνα της Ελλάδας γεμάτη με θαυμασμό για τα τοπία που περιέχουν το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο του βυθού. Λάτρης της hip hop μουσικής, της στάσης ζωής των χίπηδων και της εκμετάλλευσης του τώρα παρά του άγχους για το αύριο.
Πάθος για την γραφή από μικρή κιόλας ηλικία, ξεκινώντας με άρθρα “Πού πήγα διακοπές το καλοκαίρι” και καταλήγοντας σε παραγράφους γεμάτες επανάσταση και αφυπνισμό. Θαμώνας συνεργατικών καφενείων, πλατειών, ροκ μπαρ και χώρων συναυλιών. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο όχι από άποψη, αλλά από ασυγκράτητο αίσθημα δικαιοσύνης. Μ’ αρέσει να υπογράφω με έμμεση αναφορά στο όνομά μου. Peace.
Η κυρία Μορομαλου, λοιπόν, χαίρεται τοοοσο πολυ που γνώρισε μια τέτοια γλυκιά και ρομαντική επαναστάτρια με αιτια!!!. Για κάποιους τέτοιους μαθητές και μαθήτριες αξίζει να είσαι καθηγητης🌹