Από τις 21 του Μάη, ημέρα Πέμπτη, υπήρξε αναζωπύρωση της εκτεταμένης σύγκρουσης στην οποία συμμετέχουν Ελλάδα και Τουρκία. Οι τεταμένες σχέσεις των 2 χωρών δεν λένε να παύσουν, ακόμα και μετά την έκρυθμη κατάσταση η οποία δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του Προέδρου Ερντογάν στα σύνορα του Έβρου. Με την αποστολή πολλών προσφύγων και μεταναστών εκεί, προκειμένου να τους ξεφορτωθεί η Άγκυρα, αμφότερες πλευρές έδρασαν τελείως λανθασμένα, με το τίμημα να πληρώνει το απεγνωσμένο πλήθος (τραυματισμοί, κατηγορίες, ένοπλοι στόχοι). Τέλη Μάρτη, τα συμβάντα αρχίσουν να μειώνονται ώσπου να εξαφανιστούν τελείως, με τους Τούρκους να τους στέλνουν πίσω στην Αδριανούπολη τους κατακερματισμένους ανθρώπους. Εκεί έλαβε τέλος και αυτή η μίνι έκρηξη. Μάλλον όχι, από ό,τι φαίνεται.
Πριν 1 εβδομάδα, περίπου, κλιμάκιο τοπογράφων της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού απεστάλη στα σύνορα, ώστε να μελετήσει και να αρχίσει τα έργα για την κατασκευή/επέκταση του φράκτη του Έβρου στη περιοχή του Μελισσοκομείου, την οποία διαχωρίζει ο ποταμός. Για την κοίτη, άραγε, η οποία συνεχώς μεταβάλλεται και δημιουργεί διαχρονικά προβλήματα οριοθέτησης εδαφών μεταξύ των δύο χωρών; Ή για τον πλήρη αποκλεισμό κάθε πιθανής μελλοντικής προσφυγικής ροής;
Όπως και να έχει, τα προσχέδια και οι μετρήσεις διακόπηκαν, λόγω «κινητικότητας» από την τουρκική πλευρά, όπως ανέφερε ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας. Είχε προηγηθεί διάβημα, «νότα» του ελληνικού «στρατοπέδου» προς τους απέναντι, το οποίο ενημέρωνε για την πρόθεση υλοποίησης του φράκτη, μαζί με την παροχή του συνοριακού χάρτη συντεταγμένων. Πάτημα για την γείτονα χώρα, καθώς οι συνοριακές επιπλοκές στον Έβρο έχουν υπάρξει διαχρονικές, κυρίως υποκινημένες και αρεστές από εκείνη. Απάντηση; Αναμενόμενη: Αποστολή στρατιωτών για παρακολούθηση των συμβάντων, πρακτικά, και, στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής, γραμματική αμφισβήτηση του ελληνικού μηνύματος. Βέβαια, δεν απορρίφθηκε η ιδέα μιας κοινής επιτροπής για την χάραξη συντεταγμένων και η πρόταση χτισίματος από κοινού τοιχώματος.
Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα, μα εξαιτίας των χαμηλών τόνων που διατηρεί η Κυβέρνηση επί του ζητήματος, κρίνεται αδύνατη η ακριβής χρονολόγηση των γεγονότων. 2-3 μέρες, λοιπόν, ύστερα από την αρχή της διαδικασίας, οι εργασίες σταματούν, οι υπάλληλοι αποσύρονται. Μυστηριωδώς. Στον αντίποδα, από την πλευρά της Αδριανούπολης, προσέρχεται η αντίστοιχη ομάδα τοπογράφησης, με το πρόσχημα, φυσικά, του στησίματος ανάλογου φράκτη. Στη συνέχεια, κατά την πάροδο των ημερών, τακτικά εκλείπει, ενώ εμφανίζονται μονάδες στρατού και αστυνομίας. Μέχρι την Τετάρτη 20/5, πιθανότατα, αυτές αποτελούνταν συνολικά από 25 άτομα, οι οποίες έκαναν μάλλον άγνωστες «κυκλικές» κινήσεις, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς αν υπήρξε καταπάτηση εθνικού εδάφους. Παράλληλα, αναπτύχθηκε δεύτερο διάβημα, διάβημα διαμαρτυρίας προς Άγκυρα, στην οποία διαγραφόταν ξεκάθαρα η υποχρεωτική αποχώρηση του τουρκικού πληρώματος. Ο κ. Δένδιας, σε μία προσπάθεια εφησυχασμού της κοινής γνώμης, υποστήριξε ότι το θέμα είναι ανάξιο αναφοράς στα του Τύπου, καθώς δύο σύμμαχες χώρες κάλλιστα μπορούν να δημιουργήσουν μια κοινή επιτροπή επίλυσης. «Μιλάμε για λίγες δεκάδες μέτρα!», δήλωσε αυθόρμητα, άστοχα και ερωτηματικά.
Πληροφοριακά, ο θύλακας γης για τον οποίο αντιμάχονται διαχρονικά οι 2 πλευρές, υπόκειται σε γεωγραφικές αλλαγές. Τον χειμώνα, με την αύξηση των υδάτων, δημιουργείται μια μικρή νησίδα ανάμεσα στις δύο ακτές. Αντίθετα, εμφανίζει 16 στρέμματα γης το καλοκαίρι, με την άνοδο της ξηρασίας. Σε αυτά, μάλιστα, τονίζεται από την αντιπολίτευση ότι τοποθετήθηκε τουρκική σημαία, αντίθετη με τις σχετικές συνθήκες, της Λωζάνης και του Πρωτοκόλλου του 1926. Η όποια μετακίνηση συνόρων από οποιαδήποτε από τις δύο χώρες τίθεται κατακριτέα και απολύτως άκυρη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Το όλο θέμα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, ιδιαίτερα από την Παρασκευή, οπότε η βρετανική Sun και πολλές άλλες γνωστές εφημερίδες χάραξαν πρωτοσέλιδα επί της κατάστασης. Από εκείνη την μέρα, εξάλλου, πράγμα επίσης ύποπτο και κατακριτέο, άρχισε η πατριωτική, ενίοτε εθνικιστική και παραπληροφοριακή, σφοδρή κριτική σύσσωμου του υπόλοιπου Κοινοβουλίου κατά του επιτελείου του Μητσοτάκη (ο οποίος επίσης δεν έχει τοποθετηθεί για το ζήτημα).
Το αλαλούμ που δημιουργήθηκε, δεν περιγράφεται και εύκολα. Παναγιωτόπουλος και Δένδιας, υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών αντιστοίχως, ακόμα προσπαθούν να συνεννοηθούν αν υπήρξε παραβίαση συνόρων ή όχι. Προφανώς, την λύση έδωσε ο «μάνα εξ’ ουρανού» για άλλη μία φορά, κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ο οποίος αποφάνθηκε, πρόσφατα, ότι ουδέποτε παρατηρήθηκε εισβολή. Παράλληλα, είναι ολίγον προβληματική και η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο ζήτημα. Επιθυμώντας να αυξήσουν τα ποσοστά τους, με μπροστάρη τον ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσαν να «υπερασπιστούν» σκληρότατα το έθνος. Ορθά μεν, απαιτώντας τη δημόσια ενημέρωση του κόσμου, εσφαλμένα δε, στηλιτεύοντας σε υπερβολικό βαθμό, ορισμένες φορές, την τουρκική προκλητικότητα, «αγγίζοντας» ακροδεξιές προσεγγίσεις. Όλα στο βωμό της σκοπιμότητας και του πολιτικού εντυπωσιασμού, σωστά;
Κάτι άλλο που διαφαίνεται, κυρίως από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί η σιωπή που συνοδεύει τις ενέργειές της, πολιτική η οποία άρχισε να «φουντώνει» με την αφετηρία της υγειονομικής κρίσης, οπότε και η χώρα πορευόταν μονάχα με έκτακτες ΠΝΠ (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Γιώργος Γεραπετρίτης (Υπουργός Επικρατείας) και Δένδιας, οι οποίοι δεν είχαν υιοθετήσει τη μισαλλόδοξη και εθνικιστική ρητορική των ομοδεατών τους κατά την περίοδο έως και μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά παρείχαν εύλογες κριτικές σε πολλά τεκταινόμενα, απογοήτευσαν με την αποσιώπηση και την διαστρέβλωση γεγονότων. Ο Υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, από την άλλη, ακόμα αναζητείται ουσιαστικά, αφού δεν έχει προχωρήσει σε κάποια ενέργεια ακόμη, παρά εμμένει στα λόγια. Παρά την διατύπωση μερικών εύλογων ερωτήσεων για τον Έβρο, επιπρόσθετα, και η αντιπολίτευση δεν λειτούργησε συνεργατικά, όπως χρήζει στα θέματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, μα έσταξε φαρμάκι περί Κυβερνήσεως, παράλληλα με την «εκτύλιξη» δικού τους πολιτικού προγράμματος και στόχων (βλ. ΚΚΕ).
Η τουρκική προκλητικότητα, οφείλει να αντιμετωπιστεί πραγματικά, χωρίς παραχωρήσεις, μα συνάμα χωρίς εκδηλώσεις μίσους και φασισμού, πάντα απέξω από το «μπλοκάκι» του ιμπεριαλισμού. Καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση αδρανεί και σε αυτό το θέμα, έγκειται στην εθνική ευθύνη ο τερματισμός τέτοιων ενεργειών. Διότι οι διεθνείς κανόνες δεν είναι για να παραβιάζονται, ούτε για να «σπάνε». Μια εχθρική στάση πρέπει πάντα να αποφεύγεται, αλλά η συνεχής παρενόχληση που αποσκοπεί στην ικανοποίηση συμφερόντων (για παράδειγμα, η θαλάσσια ζώνη της Κρήτης) δεν γίνεται να βρίσκει αποδοχή. Μία ξαφνική πολιτική και κοινωνική πίεση, μπορεί να αναγκάσει την εκάστοτε κυβέρνηση να λάβει πιο πρακτικές λύσεις… Μα μακριά από ένα τέτοιο σκεπτικό. Ελπίζουμε σε μια μελλοντική ευσυνείδητη και συνεργατική στάση των δύο κρατών.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
