Της Γιώτα Μαντά, πρώην συντάκτριάς μας
Καλοκαίρι. Μπλέ και πορτοκαλί. Θάλασσα και ήλιος. Φίλοι, αμμουδιά, μπύρες και φωτιές. Η ανάμνηση μιας μυρωδιάς που αναδύεται από τα βάθη του Αυγούστου. Το καλοκαίρι κρύβεται καλά στις καρδιές, ακόμη και τους πιο κρύους μήνες του χρόνου. Το θέμα των διακοπών βρίσκεται στο πικ του, ενώ ο καθένας σπαταλά διαφορετικά αυτές τις ημέρες. Βέβαια, είμαστε και εμείς που κάνουμε camping -φανατικά, θα επισημείωνα-.
Το camping (οργανωμένο ή μή), ομολογουμένως, δεν είναι για όλους. Κατέχει μια δική του, ξεχωριστή νοοτροπία που λίγοι -και τυχεροί- μπορούν να αντιληφθούν. Αφορά την επιτομή της ανεμελιάς και της ελευθερίας, την αμεσότατη σχέση με τη φύση που τόσο πολύ εκλείπει στις μέρες μας. Σε απαλλάσσει από όλες τις νόρμες της νοσηρής καθημερινότητας, κατεβάζει τους ρυθμούς σου και σε μαθαίνει να ζεις και να ανασαίνεις ταυτόχρονα με μη μητέρα-γη. Και αυτό, γιατί την αφουγκράζεσαι, καθώς περπατάς ξυπόλητος στο δροσερό χώμα, και τα μάτια σου χάνονται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. H μονάδα μέτρησης «τσούπ» αποτελεί ό,τι ακριβώς σε χωρίζει από το ακρογιάλι. Από εκεί όπου ο νους σου θα ταξιδέψει παρέα με τους γλάρους και θα απολαύσεις το αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Ο παραθερισμός σε camping απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Έτσι και εμείς, από μωρά μάθαμε να ζούμε περιμένοντας την έναρξη του καλοκαιριού. Αναμέναμε καρτερικά την ημέρα που θα πηγαίναμε στο χώρο, που θα βλέπαμε τους φίλους μας – αχ, αυτοί οι φίλοι!-. Η αναμονή εννέα ολόκληρων μηνών, ερχόταν να ξεπληρωθεί με ένα ποδήλατο, μερικά παγωτά και πολλές, μα πολλές, βουτιές.
Μωρά, παιδιά, έφηβοι, ενήλικες. Ένας κύκλος ζωής μέσα στα όρια μίας δραστηριότητας. Τι μάθαμε άραγε; Ίσως τα σημαντικότερα αυτής της ζωής. Μάθαμε ότι στα απλά κρύβεται η ουσία, ότι δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος να ευτυχήσει. Λίγους φίλους να έχει, τα μάτια στον ουρανό και την βουή των κυμάτων. Μάθαμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη φύση, γιατί μέσα σε αυτή μεγαλώσαμε. Εντάξει, μπορεί να μην χαρήκαμε σε όλες τις συναντήσεις με ζουζούνια και λοιπά έντομα, αλλά τουλάχιστον εκτιμήσαμε την εκτόνωση που σου προσφέρει μια κραυγή, στην καλύτερη.
Μάθαμε από πολύ νωρίς την έννοια της κοινωνικοποίησης. Αναπτύξαμε φιλίες που μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή. Φιλίες που ξεκίνησαν με ένα απλό «θέλεις να παίξουμε;», και τελικά ήταν οι ίδιες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας, αλλά και άλλες που ήρθαν αργότερα. Και είναι ακόμα εδώ. Εκείνες που δυνάμωναν με την επισφράγιση κάθε καλοκαιριού, παρέα με τα κλάματα και τις αγκαλιές του αποχαιρετισμού και, φυσικά, την ευχή της «καλής αντάμωσης». Ευχή πολλά υποσχόμενη για το καλοκαίρι που, αργούσε μεν, αλλά ερχόταν.
Μάθαμε και τι εστί έρωτας. Νιώσαμε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς μας, αυτή την έλξη η οποία σε τραβά στο βλέμμα του ανθρώπου που ερωτεύεσαι. Και δεν ξέραμε τι είναι, αλλά μάθαμε για τα καλά. Φιλικές συμβουλές, ερμηνεία σημαδιών και τυχαίων αγγιγμάτων. Τελικά, μάθαμε να ρισκάρουμε. Μάθαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με κάθε κόστος. Εκμυστηρευτήκαμε τον έρωτά μας, και είτε κερδίσαμε, είτε χάσαμε. Τα παίξαμε όλα για όλα, κοιτάζοντας πάντα το ηλιοβασίλεμα, και με συνοπτικές διαδικασίες μάθαμε τις λέξεις «αποδοχή» και «απόρριψη». Μας έκανε καλό. Και αυτές, μες το παιχνίδι της ζωής είναι.
Και αν μας ρωτήσουν τι είναι το camping για μας , ένα χαμόγελο στα χείλη θα αποτελεί την μόνη απάντηση. Για όλες τις στιγμές που γελάσαμε και κλάψαμε με τη δύναμη της ψυχής μας, για όλες τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που περάσαμε και οι φίλοι έγιναν οικογένεια. Για όλα τα ματωμένα γόνατα, τα κυνηγητά, τους χορούς, τα τραγούδια. Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τα φιλιά, τις αγκαλιές. Για τους διαγωνισμούς βουτιών, παγωτών, για το ποιος θα φάει το περισσότερο καρπούζι. Τα καλοκαίρια και τις αναμνήσεις μας. Γιατί μάθαμε πως τα χιλιόμετρα δεν εμποδίζουν τα αληθινά συναισθήματα. Εις το επανιδείν!
*Αφιερωμένο σε όλα τα δικά μου φιλαράκια που έκαναν κάθε καλοκαίρι ανεπανάληπτο. Ευχαριστώ.
