Μετά το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ένα νέο κύμα θυελλωδών αντιδράσεων ήρθε να «ταράξει τα νερά» της επικαιρότητας από γονείς και οπαδούς, οι οποίοι τάσσονται κατά της χρήσης μάσκας και της επιβολής μέτρων προστασίας και πρόνοιας στα σχολεία, με αφορμή την φετινή έναρξη της σχολικής χρονιάς, εν μέσω της μάχης ολόκληρου του πλανήτη με τον κορωνοϊό. Η κορύφωση της έντασης του πρωτοεμφανιζόμενου αυτού κινήματος εκδηλώθηκε με μαζικές διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου και τον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας όπως η Πάτρα, τα Χανιά, το Ηράκλειο Κρήτης, η Ζάκυνθος, η Λάρισα κ.ά. την Κυριακή το απόγευμα, στις 6ης Σεπτεμβρίου 2020. Ειδικότερα, το κάλεσμα για την πανελλήνια κινητοποίηση των γονέων απευθύνθηκε διαδικτυακά μέσω ομάδας στο Facebook που φέρει τον τίτλο «Κανένα παιδί με μάσκα στο σχολείο» και προωθεί το σύνθημα «Κάτω τα χέρια σας από τα παιδιά μας». Μάλιστα, οι συμμετέχοντες απεμπολούν και τη διενέργεια υποχρεωτικών -όπως χαρακτηρίζονται- τεστ κορωνοϊού στα σχολεία.
Ωστόσο, σε όλες τις σχετικές συγκεντρώσεις και παρά τον αρκετά μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, τα ενδεδειγμένα μέτρα προφύλαξης από την διασπορά του ιού φαίνεται να αγνοήθηκαν εντελώς, αφού κανένας δεν φορούσε μάσκα και δεν τήρησε τις απαραίτητες αποστάσεις. Κάποια από τα πιο ακραία στιγμιότυπα των συλλαλητηρίων ήταν τα εξής: οι διαδηλωτές με προσωπεία προβάτου και πάνω από αυτά μάσκες μιας χρήσης προκειμένου να δηλώσουν με τον τρόπο τους το «στήσιμο» και την «επινόηση» του SARS-CoV-2, το κάψιμο δεκάδων μασκών, τα πανό με τα αντιεπιστομηνικά συνθήματα, αλλά και η κραυγαλέα επιδοκιμασία του όχλου σε μεμονωμένα άτομα που ποδοπατoύσαν με μανία στοίβες μασκών.
Παραταύτα, οι διαμαρτυρίες εκ μέρους των αρνητών της μάσκας δεν περιορίστηκαν σε πορείες και μαζώξεις, αλλά συνεχίστηκαν σφοδρότερες την ημέρα του Αγιασμού για το νέο σχολικό έτος (14/09/20). Αν και η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των γονιών τους ακολούθησε πιστά τις οδηγίες, υπήρχαν και παρεκκλίνοντα περιστατικά. Μερικοί γονείς, ασκώντας «βέτο», αρνήθηκαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, εφόσον διαφώνησαν έντονα με την υποχρεωτική χρήση μάσκας, ενώ άλλοι δεν δίστασαν να τα στείλουν χωρίς το απαραίτητο -για φέτος- «εργαλείο». Χαρακτηριστικότερο όλων υπήρξε το επεισόδιο ξυλοδαρμού καθηγητή από γονιό στο 2ο Γυμνάσιο «Ελευθερίου Βενιζέλου» στην Κρήτη, όταν του ζητήθηκε στην είσοδο του σχολείου να φορέσει μάσκα στο παιδί του. Ο καθηγητής χρειάστηκε, μάλιστα, να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες.
Στο σημείο αυτό, απέναντι στο παραπάνω δεδομένα, αξίζει να διερωτηθεί κανείς τι πυροδοτεί τη συγκεκριμένη στάση ορισμένων γονέων, καθώς και να αναλογιστεί τις συνέπειες που μπορεί αυτή να επιφέρει, αναφορικά κυρίως ως προς τα νεαρότερα μέλη της κοινωνίας μας.
Σε πρώτο πλάνο δεν μπορεί να παραλειφθεί το γεγονός ότι η Επιστήμη γενικά και στην εν λόγω περίπτωση η Ιατρική και οι σχετικοί κλάδοι, περιλαμβάνει το σύνολο συστηματικών και επαληθεύσιμων γνώσεων, καθώς και έρευνα αυστηρώς καθορισμένων πεδίων του επιστητού με συγκεκριμένες και ορθολογικές μεθόδους, λ.χ. την παρατήρηση, το πείραμα, την υπόθεση, την επαγωγή. Όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε δημόσια ανάρτηση στο Facebook ενός γνωστού μου φοιτητή Ιατρικής, η κατάκτηση των επιστημονικών γνώσεων και η κατάρτιση σε ένα επιστημονικό αντικείμενο απαιτεί πνευματικό μόχθο, χρόνο και καταβολή μεγάλης προσπάθειας σε συνδυασμό με θέληση διαρκούς εξέλιξης. Συνεπώς, άνθρωποι αδαείς και απληροφόρητοι στον τομέα αυτόν, δεν έχουν την επιλογή ή το δικαίωμα να εκφέρουν προσωπική γνώμη και να απειλούν κατάφωρα τη δημόσια υγεία. Το κίνημα πολλών γονέων ενάντια στη μάσκα και τον εμβολιασμό αποτελεί μια αντιπροσωπευτική μορφή επιστημονικού αναλφαβητισμού, που γεννά αντιεπιστημονικές ιδεολογίες και φοβικές αντιδράσεις απέναντι στα πορίσματα της επιστημονικής κοινότητας. Τοποθετήσεις όπως «Όχι μάσκες στα σχολεία, βλάπτουν την υγεία των παιδιών μας», «Μάσκα, φίμωτρο ελεύθερου λόγου», «Το πολύ-πολύ να μην πάνε ένα χρόνο σχολείο τα παιδιά. Να δούμε όμως τότε πώς θα είναι τα παιδιά που θα φοράνε έναν χρόνο μάσκα», «Ναι στο σχολείο, ΟΧΙ στις μάσκες» και «Κάτω τα ξερά σας από τα παιδιά μας», δεν τεκμηριώνονται επιστημονικά και δηλώνουν την ανάγκη ορισμένων συνανθρώπων μας να πιστεύουν και να διασπείρουν θεωρίες συνωμοσιολογίας. Σε αυτούς ταιριάζει απόλυτα η φράση από το δοκίμιο του Ε.Λεμπέση: « Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ», σε απόδοση από την καθαρεύουσα στα νέα ελληνικά: «Ο βλάκας, εξάλλου, ακολουθεί την ενστικτώδη του καχυποψία, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, την έχει δε σε τόση μεγάλη «αξία», σαν να έχει χάσει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα».
Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι θα πρέπει να δεχόμαστε άκριτα πληροφορίες και ειδήσεις από τα Μ.Μ.Ε., χωρίς την επεξεργασία των μηνυμάτων και την πολύπλευρη ενημέρωση. Εντούτοις, η αμφισβήτηση ύπαρξης της πανδημίας και των κινδύνων που εγκυμονεί η αγνόηση των μέτρων προστασίας, τη στιγμή που ο αριθμός των δηλωμένων κρουσμάτων στην χώρα μας είναι σταθερά τριψήφιος, δεν είναι παρά επικίνδυνα. Ας μην λησμονούμε ότι κάποιος μπορεί να αποτελεί ασυμπτωματικό φορέα του ιού και επομένως οφείλει να προφυλάξει τους συμπολίτες του όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο χώρο.
Σημαντικότερο όλων, όμως, κρίνεται να αντιληφθούμε ότι οι αντιδράσεις των γονέων-«επαναστατών» του πεζοδρομίου αντιτίθενται στις υποχρεώσεις τους ως μέλη μίας οργανωμένης και ευνομούμενης κοινωνίας και ακυρώνουν την εμπιστοσύνη του πολίτη απέναντι στην επιστημονική κοινότητα και στο κράτος στο οποίο ανήκει. Το μόνο παράδειγμα που προβάλλουν στα παιδιά τους μέσα από τις επιπόλαιες- ή ακόμα και βίαιες- στάσεις τους συνιστούν η ανευθυνότητα και η προσβολή του συλλογικού συμφέροντος. Πώς ένα παιδί -σε μία εποχή που τα λαμπρά πρότυπα και τα ηθικά ερείσματα εκλείπουν- θα διδαχθεί τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και την προάσπιση του κοινού καλού, αν αυτό δεν ξεκινήσει υπό την σκέπη της οικογένειας; Τι ερεθίσματα και πρότυπα συμπεριφοράς δέχεται ένας μαθητής όταν μπροστά στα μάτια του ο πατέρας του ασκεί σωματική και λεκτική βία στον δάσκαλό του για μια απόφαση που δεν πάρθηκε καν από τον τελευταίο; Πώς με αυτόν τον τρόπο θα τεθούν τα θεμέλια για την ηθικοπνευματική διάπλαση και συγκρότηση των νεότερων μελών της κοινωνίας μας;
Σε δεύτερο πλάνο, το καίριο ζήτημα που προκύπτει με την επιστροφή των μαθητών στις σχολικές μονάδες δεν είναι άλλο από τα ημίμετρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση. Ενώ στην εστίαση, την ψυχαγωγία, τον τουρισμό και τις μεταφορές σημειώθηκε μεγάλη προσπάθεια μείωσης του συνωστισμού και καλύτερου εξαερισμού ή αερισμού των χώρων, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποφασίστηκε και για τα σχολεία. Πολυπληθείς, ανεπαρκώς αεριζόμενες, στενές αίθουσες με διθέσια θρανία -αναμφίβολα- μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρή υποτροπή της υγειονομικής κρίσης πριν ακόμα μπει για τα καλά το φθινόπωρο. Εκτός αυτού, η έλλειψη εκπαιδευτικών υπογραμμίζεται ως επιπρόσθετο πρόβλημα, μιας και σε μία τέτοια δυσχερή περίοδο λιγότερα παιδιά θα έπρεπε να αντιστοιχούν σε έναν καθηγητή, ώστε να αραιώσουν οι αίθουσες και να μην αναγκάζονται να κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο. Το πιο ευτράπελο, όμως, ήταν το μέγεθος των μασκών που δόθηκαν στα παιδιά από τα σχολεία την πρώτη μέρα, δεδομένου ότι δεν εφάρμοζαν καλά στα πρόσωπα των μικρών μαθητών.
Θεωρείται, πιο πολύ από ποτέ, αδήριτη ανάγκη οι γονείς να εκπληρώσουν τον ρόλο τους σε όλο αυτό και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους για να βρεθούν και πάλι με ασφάλεια πίσω στα θρανία, καθώς ο κίνδυνος που ελλοχεύει από την μακροχρόνια απουσία από την εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να είναι μεγαλύτερος για τους μαθητές από αυτόν του κορωνοϊού. Με βάση αυτά, η ευθύνη και το χρέος όλων των γονέων και κηδεμόνων θεωρούνται πιο βαρυσήμαντα από κάθε άλλη χρονιά. Φέτος, τα παιδιά στο σχολείο εκτός από γνώσεις και δεξιότητες καλούνται να μάθουν στην πράξη κάτι παραπάνω, τον ουσιαστικό ρόλο του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη. Κάθε ανάλογη κίνηση με αυτές των γονέων επαναστατών συνιστά ένα βήμα πιο κοντά στην πνευματική στασιμότητα και οπισθοδρόμηση, και παράλληλα ένα βήμα πιο μακριά από την αποτελεσματική αντιμετώπιση του νέου εχθρού του πλανήτη…
Όπως αποδεικνύεται από όλα όσα ειπώθηκαν, δεν είναι τα παιδιά αυτά που αρνούνται να προσαρμοστούν, αλλά οι γονείς. Καιρός να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε ο καθένας τον ρόλο του στην πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε…
Περισσότερες εικόνες και ειδησεογραφικό ρεπορτάζ σχετικό με το θέμα:
https://www.iefimerida.gr/ellada/enarxi-sholikis-hronias-ektos-sholeion-arnites-maskas
https://www.iefimerida.gr/ellada/maskes-sholeia-diadilotes-syntagma-06-09-2020
Ονομάζομαι Ανθή Καψάλη και είμαι απόφοιτος του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης. Το φθινόπωρο του 2019 ξεκίνησα να φοιτώ στο Τμήμα Βιολογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από θέματα που αφορούν το αντικείμενο σπουδών μου, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο Θέατρο, τα ταξίδια και τη Λογοτεχνία. Η αγάπη μου για το γράψιμο και την ανάγνωση βιβλίων και άρθρων υπήρξε ανέκαθεν μεγάλη. Ενισχύθηκε, ωστόσο, με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο.
Μείζων στόχος μου μέσα από τη συμμετοχή μου στην Εφημερίδα «Φοιτητικός Κόσμος» συνιστά η κοινοποίηση των προβλημάτων και των ανησυχιών που μοιραζόμαστε ως φοιτητές, καθώς και η προβολή ενδιαφερουσών πρωτοβουλιών και ιδεών. Τέλος, μετά τον στείρο τρόπο γραφής που χρειάστηκε να υιοθετήσουμε στο Λύκειο για την έκθεση των Πανελληνίων εξετάσεων, με τη συμμετοχή στην εφημερίδα μου δίνεται πλέον η ευκαιρία ελεύθερης έκφρασης, ανάδειξης προσωπικού ύφους γραφής και δημοσιοποίησης απόψεων πάνω σε ζητήματα που μας αφορούν σχετικά με ποικίλες θεματολογίες.
