Θα πέσουν οι μεγάλοι της υπόθεσης, αν διαβάσουν ποτέ το άρθρο μου, να με φάνε. Θα βιαστούν να πουν θιγμένοι πως χωρίς να έχω γίνει γονιός ακόμα μπορώ εύκολα να “κρίνω” και να λέω μεγάλα λόγια. Προσβεβλημένοι και ενοχλημένοι μεσήλικες θα με κατηγορήσουν πως μιλάω παράλογα. Μα, αγαπητοί φίλοι γονείς, γονείς που αποτύχατε, “όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται” λέει ο λαός, και θα κουνήσω καταφατικά το κεφάλι μου στο άκουσμα τούτης της φράσης.
Το λοιπόν.
Όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό δεν επιθυμώ να κάνω λόγο για τους γονείς που με επιτυχία ανέθρεψαν τα τέκνα τους και τα μεγάλωσαν με κόπο και ιδρώτα, ώστε τώρα να μπορέσουν να πατήσουν μόνα τους στην λασπωμένη κοινωνία μας και να αποτελούν λαμπρά παραδείγματα σε πολυάριθμους τομείς. Είτε αυτός ο τομέας ονομάζεται προσωπικός, είτε επαγγελματικός, είτε κοινωνικός, είτε όλα τα προαναφερθέντα μαζί. Σε αυτούς τους γονείς ένα υπέρλαμπρο μπράβο και μια υπόκλιση για όλο τους το μεγαλείο.
Τώρα, θα μιλήσουμε για τους άλλους γονείς, αυτούς που είτε δεν μπόρεσαν να αποδεσμευτούν από τα προβλήματα που τους φόρτωσαν οι δικοί τους γονείς, είτε απλά δεν προσπάθησαν να προσφέρουν στα παιδιά τους μία σωστή και ολοκληρωμένη διαπαιδαγώγηση και ανατροφή.
Γιατί, κακά τα ψέματα, εσείς, γονείς, που φέρετε την ταμπέλα του κακού κηδεμόνα δεν είστε όλοι παρά προϊόν ενός κακού οικογενειακού περιβάλλοντος. Ούτε υπήρξατε όλοι ψυχικά και πνευματικά κακοποιημένοι, για να “δικαιολογείτε” την κακή ανατροφή που προσφέρατε στο εύπλαστο πλάσμα που ονομάσατε παιδί σας. Για να μην παρεξηγηθώ, οι γονείς που όντως ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία δεν φέρουν ευθύνη για τα ψυχικά τους τραύματα που δημιούργησαν με την σειρά τους οι δικοί τους γονείς. Προσωπικά, την “ομάδα” αυτήν την κατηγορώ μόνο, και το τονίζω – μόνο – εάν υπήρξε η δυνατότητα για επίλυση των προβλημάτων τους, έτσι ώστε τα δικά τους τραύματα να μην μεταδοθούν στα παιδιά τους, και απλώς επέλεξαν να βουλιάξουν στην κατάσταση που βρίσκονταν, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες που θα επιφέρει μία τέτοια απάθεια στην επόμενη γενιά που οι ίδιοι επέλεξαν να δημιουργήσουν.
Η άλλη κατηγορία, η πιο βλαβερή και επικίνδυνη, αν με ρωτάτε, είναι εκείνη η οποία οι γονείς δεν προσπάθησαν καν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους.
Πολυάριθμα παραδείγματα, και ως παιδί με γονείς, ως παιδί που παρατηρεί άλλους γονείς, ως παιδί που έχει συζητήσει με άλλα παιδιά για τους γονείς τους μπορώ να εκφέρω άποψη, και μάλιστα πολύ σφαιρική και ολοκληρωμένη.
Κακοί γονείς, λοιπόν, είναι εκείνοι που τις τοξικές απόψεις τους προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις επιβάλλουν στα παιδιά τους. Δεν τους επιτρέπουν να ακολουθήσουν άγνωστα μονοπάτια και να δουν ποια κατάληξη προτιμούν. Ποια άποψη θέλουν να υιοθετήσουν, ποια ιδανικά θέλουν να έχουν και σε ποιους πυλώνες επιθυμούν να στηρίξουν όλη τους την ψυχοσωματική οντότητα. Κακοί γονείς είναι και εκείνοι που δεν αφήνουν ίχνος ελευθερίας στα παιδιά τους, παρά μόνο όταν αυτά ενηλικιωθούν. Το οποίο δεν έχει και κανένα απολύτως νόημα, διότι ένα παιδί ανελεύθερο και περιορισμένο για δεκαοχτώ χρόνια, εξελίσσεται σε έναν ενήλικα φοβικό και ανίκανο να πράξει μόνος του. Και έτσι οι κακοί γονείς παρουσιάζουν ψευδείς επιλογές στα παιδιά τους, τους δίνουν να πιστέψουν πως είναι ελεύθερα να αποφασίσουν και να πράξουν, ενώ στην πραγματικότητα οι γονείς είναι οι μαριονετίστες και τα παιδιά είναι οι κακοποιημένες μαριονέτες που δεν μπορούν να σπάσουν τα τοξικά δεσμά που τα ενώνουν με τους γονείς.
Κακοί γονείς είναι και εκείνοι οι οποίοι δεν αποτέλεσαν ποτέ, ούτε για μια στιγμή, το σιωπηλό ακροατήριο που όλα τα παιδιά χρειάζονται. Καμιά φορά, όσο παράλογο και αν σας φαίνεται, θέλουμε απλά να μας ακούσετε. Ακούστε τι θέλουν τα παιδιά, τι ζητάνε, τι θέλουν να διώξουν, τι ελπίζουν, τι φοβούνται, τι απαιτούν, τι αποφεύγουν, τι επιδιώκουν, τι ονειρεύονται. Κακοί γονείς είναι εκείνοι που πριν μιλήσουν, πριν αφουγκραστούν και επεξεργαστούν, οδηγούνται σε ένα παράλογο και βιαστικό συμπέρασμα δημιουργώντας, έτσι, διαπληκτισμούς που θα μπορούσαν να μείνουν για πάντα κοιμισμένοι, καθώς ο εποικοδομητικός διάλογος έχει αρπάξει τα ινία.
Κακοί γονείς είναι εκείνοι που επέλεξαν να αγκαλιάσουν τα στερεότυπα της μολυσμένης κοινωνίας, αντί να αγκαλιάσουν τις επιθυμίες των ίδιων τους των παιδιών.
-“Μπαμπά, θέλω να γίνω κιθαρίστας.”
-“Ναι αλλά ως δικηγόρος θα έχεις μια πιο αξιοσέβαστη δουλειά και καριέρα. Τα οικονομικά σου θα είναι καλύτερα.”
-“Μαμά, θέλω να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια.”
-“Ένα πτυχίο στα παιδαγωγικά είναι πιο σημαντικό από ένα πτυχίο χορού”
-“Μπαμπά, θέλω να γίνω ζωγράφος”
-“Άσε τις βλακείες και διάβαζε για την σχολή που πέρασες. Τόσα χρήματα ξόδεψα για τις πανελλήνιες”
-“Μαμά, δεν μου αρέσει αυτό που σπουδάζω”
-“Δεν πειράζει, σε κανέναν δεν αρέσουν οι σπουδές του”
Κακοί γονείς είναι και αυτοί που πασχίζουν να γεμίσουν ενοχές τα παιδιά τους για κάθε τι που δεν συμβαδίζει με τις δικές τους πεποιθήσεις. Είτε αυτό λέγεται “σπουδές”, είτε “προσωπική ερωτική ζωή”, είτε “θρησκεία”, είτε “απόψεις”, είτε “στάση και τρόπος ζωής”. Κακοί γονείς, λοιπόν, εκείνοι που θέλουν να δημιουργήσουν δυστυχισμένες προσωπικότητες με σκυμμένο το κεφάλι, προκειμένου οι ίδιοι να κοιμούνται ήρεμοι τα βράδια.
Για να κλείσω, θέλω να επισημάνω το εξής. Προς όλα τα παιδιά που δεν είχαν την τύχη να έχουν τους ιδανικούς γονείς, ή έστω κάποιους όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ιδανικό:
Μην επιτρέπετε στους γονείς σας να καθορίζουν εσάς και την ζωή σας. Απορροφήστε κάθε τι θετικό που μπορείτε και αφήστε όλες τις τοξικότητες πίσω σας. Αφού δεν μπόρεσαν οι ίδιοι σας οι γονείς να σας κάνουν περήφανους με τον τρόπο που διεκδίκησαν τον τίτλο “γονιός”, τουλάχιστον κάντε περήφανο εσείς τον ίδιο σας τον εαυτό με τις επιλογές σας. Ζήστε την ζωή σας όπως επιθυμείτε, γιατί είναι δική σας. Κανενός άλλου.
Και με τον τρόπο αυτό, όντας ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, θα μπορέσετε να γίνετε και εσείς με την σειρά σας ο γονέας που θέλατε να είχατε.
Αφιερωμένο στον Μ.
Καταγωγή από τον πυρήνα της Ελλάδας γεμάτη με θαυμασμό για τα τοπία που περιέχουν το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο του βυθού. Λάτρης της hip hop μουσικής, της στάσης ζωής των χίπηδων και της εκμετάλλευσης του τώρα παρά του άγχους για το αύριο.
Πάθος για την γραφή από μικρή κιόλας ηλικία, ξεκινώντας με άρθρα “Πού πήγα διακοπές το καλοκαίρι” και καταλήγοντας σε παραγράφους γεμάτες επανάσταση και αφυπνισμό. Θαμώνας συνεργατικών καφενείων, πλατειών, ροκ μπαρ και χώρων συναυλιών. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο όχι από άποψη, αλλά από ασυγκράτητο αίσθημα δικαιοσύνης. Μ’ αρέσει να υπογράφω με έμμεση αναφορά στο όνομά μου. Peace.
