Δολοφονία Τζορτζ Φλόιντ: Το σπίρτο ή η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι;

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και όλος ο πλανήτης νομίζω, τις εξελίξεις στην Αμερική και το γιγαντιαίο κίνημα διαμαρτυρίας που δημιουργήθηκε από την αδίστακτη δολοφονία του 46χρονου Αφροαμερικανού. Με τρόπο τόσο βασανιστικό και κτηνώδη ένας άνθρωπος έσβησε από την μπότα της αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας. Είναι πράγματι τρομακτική η ομοιότητα (δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τρομάζω ή να γελώ) με τις οδομαχίες και τις κοινωνικές εντάσεις στην ταινία του Joker. Φωτιές παντού, σφαίρες εναντίον αμάχων, απλοί πολίτες που αυτή η «κραυγή» του Τζορτζ Φλοιντ τους έβγαλε στους δρόμους. «Δεν μπορώ να αναπνεύσω.» ήταν τα τελευταία λόγια του και πραγματικά το ίδιο βλέπουμε τώρα στις ειδήσεις των 8. Όλη αυτή την αδικία που μια κοινότητα, μια μειονότητα, μια κοινωνική ομάδα ή ακόμα κι ένας άνθρωπος υφίσταται σχεδόν καθημερινά. Αυτή η αδικία που όλοι μας έχουμε ζήσει, ζούμε, θα ζούμε (;) και βάζουμε μες στα στήθη μας. Τα επεισόδια στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την απελευθερωμένη διαμαρτυρία για την Αδικία. Δεν είναι κάτι καινούργιο οι φυλετικές διακρίσεις στις Η.Π.Α., παρά τους γενναίους αγώνες των Αφροαμερικανών, τους έγχρωμους αστέρες του NBA (μέσα σε αυτούς και ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος για κάποιους κάποτε ήταν το μαυράκι που πούλαγε τσάντες) και έναν Πρόεδρο έγχρωμο που πέρασε από το τιμόνι της χώρας, για κάποιους -και δυστυχώς είναι πολλοί- θα είναι πάντα οι «άλλοι», οι «μαύροι», οι «απόγονοι των δούλων», οι «πίθηκοι», οι κατώτεροι από εμάς.

Ο δολοφόνος αστυνομικός του Φλόιντ, η Κου Κλουξ Κλαν, οι κυβερνήτες των Πολιτειών που δεν τους απασχολεί αν Λατίνοι, έγχρωμοι (και άλλες μειονότητες) θα προσληφθούν από κορωνοϊό. Είναι αυτό που λέμε εμείς εδώ στην Ευρώπη και ακόμη μας φαίνεται βάρβαρο (σε λίγα χρόνια ελπίζω να μας φαίνεται το ίδιο), το δόγμα του «Όποιος πληρώνει θα ζήσει.», «Όποιος δεν έχει ασφάλεια θα πεθάνει». Μέσα από τη συνέντευξή μας με τον Alexander (βλ. «Αλλαγή ή Τραμπ: Ένας Έλληνας μιλάει για το κρίσιμο σταυροδρόμι των Η.Π.Α.) κράτησα πολλά και ιδιαίτερα αυτό: Οι κρατικές υποδομές (π.χ. νοσοκομεία) παρακμάζουν τα τελευταία 40 χρόνια από την εποχή της εκλογής του νεοφιλελεύθερου Ρίγκαν. Όλα ιδιωτικά και κυρίως για πλούσιους λευκούς (όχι πως αν έχουν λεφτά και είναι έγχρωμοι μας πειράζουν, αλλά είναι λίγοι). Ο Τραμπ δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα μιας στροφής προς το συντηρητισμό στις Η.Π.Α., από την δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα. Δεν είναι κάτι άλλο πέραν από έναν συντηρητικό, με ένα ιδιαίτερο άρωμα ακροδεξιάς, λαϊκιστή. Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα, πάντως, πολλά και τρομακτικά πράγματα.

Παρατηρήστε απλώς το «Εγώ» που ξεχειλίζει από τα μαλλιά, τα κουμπιά του πουκαμίσου και τις ρυτίδες του. Το πώς αναφέρεται, συμπεριφέρεται και μιλάει αυτές τις κρίσιμες ώρες της πανδημίας που αυτός οδήγησε σε αυτή την απίστευτη έξαρση (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι Η.Π.Α. έχουν φτάσει τα 1.808.291 κρούσματα και τους 105.003 θανάτους). Ακόμα και τώρα, στις κρισιμότατες μέρες μετά την ειδεχθή δολοφονία του Φλόιντ, αντί να ρίχνει νερό στην φωτιά, αντί να αποδώσει την απαραίτητη κοινωνική δικαιοσύνη, συνεχίζει, μέσω Twitter, τα κηρύγματα βίας, τις απειλές που μόνο αυξάνουν τους νεκρούς στους δρόμους (ήδη 5 νεκροί στις οδομαχίες). Αντί για νερό, ρίχνει βενζίνη στην φωτιά. Δυστυχώς όμως ο Τραμπ ξεχνά πως, όσο φουντώνει η πυρκαγιά, τόσο ο κλοιός γύρω του στενεύει. Και πως η βενζίνη πάντα αφήνει ένα πολύ σκοτεινό αποτύπωμα στο βιβλίο της Ιστορίας. Ένα εφιαλτικό αποτύπωμα Θανάτου. Γιατί όταν η βία γίνεται κράτος και το μίσος η πολιτική του, τότε ο ηγέτης του δεν γίνεται παρά ένας συνεργάτης του Θανάτου. Όσους μισαλλόδοξους λόγους κι αν εκφωνήσει και όσο και αν θέλει να βαφτίσει το άσπρο-μαύρο. Και το αποτύπωμά του στην εξουσία; Η κληρονομιά του ηγέτη; Ίδια με του συνεργάτη  του. Ίδια με του Θανάτου, που τόσο πιστά υπηρετεί. Να ζει από τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων.

Να απολαμβάνει τη βία. Να τους διαχωρίζει σε ανώτερους και κατώτερους. Σε φτωχούς και πλούσιους. Να σπέρνει διχασμό και να «θερίζει» φασισμό. Να ηδονίζεται με το πορτρέτο που δημιουργεί και του ράβουν τα δικά του Μ.Μ.Ε. Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ένα πράγμα. Τόσο ο Τραμπ, όσο και οι ακροδεξιοί λαϊκιστές πρόγονοι του είναι διαχρονικά τόσο θρασύδειλοι και άνανδροι. Ο Μουσολίνι που αυτοανακηρύσσονταν «Άρχοντας της Ανατολικής Μεσογείου», για 7 μήνες έχανε από μια χούφτα Ελλήνων (κυριολεκτικά, με βάση τις αναλογίες και τα πολεμοφόδια των δυνάμεων), ενώ τις τελευταίες του μέρες ο άλλοτε λεοντόκαρδος ηγέτης κρυβόταν πίσω από την ουρά των Ναζί από τους Ιταλούς αντιφασίστες. Ο Χίτλερ, όταν είδε πως ο κόσμος δεν χωρούσε τη μεγαλομανία του και η αλαζονεία του μόνο τον απόλυτο όλεθρο προκάλεσε, ζήτησε από μικρά παιδιά 6,7,8 χρονών, μέχρι και ηλικιωμένους, να υπερασπιστούν το διαλυμένο Βερολίνο από τον Κόκκινο Στρατό. Πού πήγαν οι άλλοτε χιλιάδες υποστηρικτές του; Πέθαναν στα πεδία των μαχών για την τιμή του δικού του Ράιχ. Και την ύστατή του ώρα; Έβαλε μικρά παιδιά να σώσουν την ήδη νεκρή αξιοπρέπειά του στα ερείπια του Βερολίνου.Έτσι και ο Τραμπ. Με σκυλιά και αμέτρητους αστυνομικούς θα υποδεχόταν τους διαδηλωτές αν τολμούσαν να πλησιάσουν τον Λευκό Οίκο. Και ξαφνικά διαβάζεις: Στο καταφύγιο του Λευκού Οίκου ο Τραμπ. Με το που έπεσε το πρώτο δακρυγόνο. Τόσο άντεξε ο μεγάλος πλανητάρχης. Σε καταφύγιο που κατασκευάστηκε για τρομοκρατικές επιθέσεις. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Η αδικία και η παράλογη βία από ό,τι φαίνεται φέρνουν την αντίδραση και τη διαμαρτυρία ενός ταλαιπωρημένου λαού. Και οι δημιουργοί και καλλιεργητές αυτής της αδικίας; Κρύβονται, πολύ σχολαστικά, μέχρι να σκεφτούν τι θα κάνουν. Αυστηροί και αυταρχικοί μπροστά στις κάμερες. Δειλά και θλιβερά πλάσματα στην πραγματικότητα.

Οι επόμενες κινήσεις τους; Ή θα κάνουν για λίγο πίσω, μέχρι να χτυπήσουν πιο δυνατά την αντίδραση του λαού τους ή θα απαντήσουν άμεσα με ακόμη περισσότερη βία. Μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος να επιβληθεί «ο Νόμος και η Τάξη». Κάπως έτσι, ο Τραμπ θα στείλει τον ομοσπονδιακό στρατό. Εφόσον κανένα τρικ δεν έπιασε και κάποια στιγμή και το σχολαστικό κρυφτούλι πρέπει να ολοκληρωθεί, ας βάψουμε λίγο ακόμα τα χέρια μας με αίμα.

«Πρώτο και κύριο καθήκον μου ως πρόεδρος των ΗΠΑ είναι να προστατεύσω την χώρα μου και τους Αμερικανούς πολίτες. Και αυτό θα κάνω.» Είπε από την άνεση των 4 τοίχων του Λευκού Οίκου, τον οποίο όλοι σέβονται και φοβούνται. Μάλλον ο ίδιος ο λαός των Η.Π.Α. ίσως να έχει χάσει το σεβασμό για τον δήθεν κραταιό πλανητάρχη που τον κυβερνά. Μάλλον η Αμερική δεν μπήκε first στις προτεραιότητές του, αλλά το «Εγώ» του (ποτισμένο με έναν διάχυτο φασισμό) που διακαώς ήθελε την απόλυτη εξουσία. Άραγε ποιους ορίζεις Αμερικάνους πολίτες Ντόναλντ; Ποιος προστατεύει ποιον; Ένα πράγμα είναι σίγουρο: στη συνέχεια της ιστορίας και το επαύριον της απάνθρωπης ανθρωποκτονίας, αναμένονται πάρα πολλά. Μπορεί κάτι να ξύπνησε και να ζητάει Αλλαγή. Η αδικία μόνο με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να νικηθεί.

 «Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο φασισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.» (Μάνος Χατζιδάκις, Φεβρουάριος 1993). Εδώ άραγε ποιος θα πρωταγωνιστήσει; Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ σήκωσε την αυλαία. Οι Ματωμένες Πολιτείες της Αμερικής από εφιάλτης γίνονται πραγματικότητα.