Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, φοιτήτριας του 2ου έτους στο Τμήμα Φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α.
Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι, ακόμα και τώρα, ύστερα από τόσο καιρό, ύστερα από τόση συνήθεια και προπαγάνδα, να αρκεστώ στις συνθήκες ζωής που μου επέβαλλαν μια ωραία πρωία. Στολισμένες με τίτλο προσωρινότητας και με τις καλύτερες προθέσεις ανθισμένες. Υπάρχουν στιγμές που ξυπνώ το πρωί και σκέπτομαι, να συνεχίσω να προσπαθώ, να μπω πάλι σε πρόγραμμα, να κάνω ό,τι κάνω τόσο καιρό, όμως κάπου πλήττω, δειλιάζω, κουράζομαι, φοβάμαι… Δ Ε Ν Α Ν Τ Ε Χ Ω. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες της πρώτης καραντίνας τότε που μου έδινα δύναμη, κουράγιο, μέτραγα τις μέρες και έλεγα θα περάσουν σαν νερό και «λίγο έμεινε, κάνε υπομονή». Όμως το νερό ξαφνικά εδώ και μέρες άρχισε να με πνίγει, νιώθω σαν ένα μωρό που το έχουν αφήσει μόνο του να κολυμπά στο βάλτο αποφάσεων ξένων, όχι δικών του, μόνο και έρημο, άβουλο απέναντι σε κάθε απόφαση, σε κάθε κλείσιμο, σε κάθε καραντίνα, σε κάθε καταπάτηση, σε κάθε κοροϊδία, σε κάθε ψεύτικη ελπίδα.
Ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα, δεν πρέπει να είμαι αχάριστη, ζω ασφαλής στο σπιτάκι μου με όλες τις δυνατές ανέσεις, έχω υγιείς τους δικούς μου -ό,τι πιο σημαντικό και ανακουφιστικό- έχω φαγητό και σύνδεση στο ίντερνετ, που με βοηθά να επικοινωνώ με τους ανθρώπους μου, ψεύτικες συνδέσεις, απεικάσματα και είδωλα μιας ζωής που δεν πρόλαβε να ανθίσει αλλά μαράθηκε μέσα στις ψεύτικες ελπίδες και τις καλές προθέσεις. Να μην είμαι αχάριστη λοιπόν και να μην έχω παράπονο, υπάρχουν και χειρότερα.
Βέβαια, σαφέστατα, προφανώς, αλλά εγώ θέλω τα καλύτερα, τα χρειάζομαι, τα έχω ανάγκη, τα απαιτώ και το κυριότερο, τα αξίζω εγώ και κάθε εγώ, κάθε φοιτήτρια, κάθε φοιτητής, κάθε νέος, κάθε νέα που εδώ και σχεδόν 1 χρόνο είναι αποκλειστικά σε καραντίνα. Ναι, αποκλειστικά. Τα πράγματα άνοιξαν, αλλά τα πανεπιστήμια όχι. Τα νησιά και τα μπαρ γέμισαν, οι σχολές όχι, νιάτα που σφύζουν για ζωή και βράζουν για γνώση, για μάθηση, για επικοινωνία, για έρωτα, για φιλία, το μέλλον κάθε χώρας και ειδικά αυτής, θυσιάζεται από ανθρώπους που δεν εκτίμησαν ποτέ το παρελθόν και που αδιαφορούν παντελώς για το παρόν χιλιάδων παιδιών –ανήλικων και ενήλικων.
Είμαστε το μέλλον αλλά ακροβατούμε σε ένα φυλακισμένο παρόν που η κυβερνητική ευθύνη έχει μεταφραστεί σε ατομική ευθύνη, που στοχοποιηθήκαμε γιατί είμαστε ανεύθυνοι και επαναστάτες. Επαναστάτες γιατί ζητήσαμε βιβλία στην ώρα τους, εργαστήρια και πρακτικές ασκήσεις, δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία (ας ήμασταν 12 και 13 χρόνων και θα βλέπατε για πότε θα άνοιγαν τα πανεπιστήμια, γιατί δεν θα είχαν πού να μας αφήσουν οι μερικώς, απλήρωτοι εργαζόμενοι γονείς μας), εξετάσεις δίκαιες και μη εκδικητικές -εντάξει, να μην αντιγράψουμε, όχι όμως και να μην γράψουμε, αυτό πάει πολύ- απαντήσεις για το τι θα γίνει με τα σπίτια μας κυρία Κεραμέως, για πόσο θα πληρώνουμε ενοίκια (αλλά βέβαια αν όλοι οι φοιτητές ξενοικιάζανε πως θα ζούσε ο κοσμάκης).
Ερωτήματα που απαντήθηκαν με αυστηρότερα μέτρα, παράταση κλεισίματος των σχολών, γιατί 30.000.000 ευρώ για Αστυνομία είχε να πληρώσει για να προστατέψει τους ΔΑΠίτες του από την οργή των μη φασιστικών παρατάξεων. Πεταμένα λεφτά σε έναν περίπατο είχε να δώσει, ένας πανελλήνιος χλευασμός με μια δήθεν παραίτηση ξόφλησε, γιατί έτσι πιστεύουν, όλα στην Ελλάδα ξεχνιούνται, όλα περνάνε, όρεξη και φαντασία να έχεις. Και το κυριότερο, μακρύ χέρι να φτάνει βαθιά κάτω από το τραπέζι.
Είμαστε το μέλλον και παίρνουμε «καμένη γη» -γνωστό, παλιό τσιτάτο, για να μας υπενθυμίσει ότι η γενιά μου, κάνα δυο προηγούμενες και προφανώς οι επόμενες δεν έχουμε περιθώρια για λάθη, έχουμε ευθύνες και υποχρεώσεις- ,σωστά; Δεν είμαστε παιδιά, δεν πρέπει να κάνουμε παιδιαρίσματα, να συμπεριφερόμαστε ανώριμα, να φωνάζουμε, να διαδηλώνουμε και να μην συζητάμε ήρεμα. Ανοίξτε κατά τύχη μια «ενημερωτική» εκπομπή και όλα αυτά που απαγορεύεται να κάνουμε εμείς λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια σας απροκάλυπτα. Αλλά ξέχασα, κάποιοι γεννήθηκαν μωρά, χωρίς να αναφέρομαι στην ηλικιακή βαθμίδα του όρου.
Το βασικό όμως ερώτημα που ανακύπτει -τι σόι φιλόλογος σπουδάζω- είναι άλλο. Μας κάψατε το παρελθόν, αν μας κάψετε και το παρόν, τι θα έχει μείνει για να πορευτούμε στο μέλλον;
