Είμαστε όντα ατελή

Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται έρχεται αντιμέτωπος με ένα κυρίαρχο και αιώνιο πρόβλημα: την επίγνωση του τέλους του. Το υπαρξιακό αυτό θέμα νομοτελειακά, απασχολεί κάθε έλλογο ον κάνοντάς το να συνειδητοποιήσει τη μεγαλύτερη αδυναμία του, την φθαρτότητά του.

Η έννοια του «τέλους» έχει λάβει πολλές μορφές κατά την πάροδο του χρόνου. Ο Αριστοτέλης απέδιδε στον όρο «τέλος» την έννοια της ολοκλήρωσης, ενώ πίστευε ακράδαντα στη μονόδρομη και φυσική διαδικασία: γένεσις-αύξησις-τελείωσις- φθορά και εν τέλει παρακμή. Πίσω από αυτή την προσέγγιση λανθάνει η αντίληψη ότι κάθε τι ανθρώπινο, αφού κάποια στιγμή ολοκληρωθεί, πεθαίνει.

«Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει.
Ό,τι δεν αρχίσει δεν θα τελειώσει και ποτέ.» (Κ.Π. Καβάφης)

Έτσι λοιπόν μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των παθών του, ο άνθρωπος καλείται να ισορροπήσει, να συνυπάρξει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό το τελευταίο μάλιστα αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση, καθώς από όλη την γκάμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων, η αγάπη είναι αυτή που φέρνει τον άνθρωπο ένα βήμα πιο κοντά στο θεϊκό.

Δέσμιος των ελαττωμάτων του, παλεύει για να ξεπεράσει τα προκαθορισμένα -από την φύση- όριά του. Δεν διαπράττει όμως ύβρις. Ποτέ δεν πιστεύει ότι γίνεται ο «Υπεράνθρωπος» του Νίτσε. Μάχεται της ατέλειάς του, η οποία ανάλογα την εκάστοτε κατάσταση, παίρνει άλλη μορφή. Άλλοτε, είναι ο χρόνος που κλέβει σπιθαμές της σάρκας και της ψυχής, άλλοτε ο υπερβολικός έλεγχος των συναισθημάτων που στερεί στιγμές, κι άλλοτε η αδυναμία εξωτερίκευσης όσων νιώθουμε. Η ατέλεια είναι η αδυναμία και η δύναμη ενός ανθρώπου ταυτόχρονα. Δύο έννοιες αντίθετες εκ πρώτης όψεως, οι οποίες στην πραγματικότητα αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά. Η ατελής πτυχή του χαρακτήρα μας συνιστά αυτή που λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός που μας ωθεί στην εξέλιξη και στην βελτίωση.

Ο άνθρωπος είναι ένα «γίγνεσθαι». Μία ενέργεια που συνεχώς αλλάζει, μετουσιώνεται και εξελίσσεται. Στο οριοθετημένο πλαίσιο που του δίνεται, καλείται να πράξει με τρόπο απελευθερωτικό για τον ίδιο του τον εαυτό, δίχως να ξεπεράσει την ανθρώπινή του υπόσταση.

Άλλωστε εκεί έγκειται η ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης: στον ατέρμονο αγώνα πνευματικής και σωματικής απελευθέρωσης στον επίγειο κόσμο.

Είμαστε όντα ατελή και αυτό αποτελεί μια αντικειμενική παραδοχή, όμως δεν συνεπάγεται ότι για να ευτυχήσουμε οφείλουμε να κατακτήσουμε την τελειότητα. Οι αδυναμίες μας είναι η πηγή του πλούτου μας, η στιγμή που η ψυχή μας ξεγυμνώνεται και στεκόμαστε αγέρωχα με τα πάθη και τα λάθη μας σε έναν κόσμο καμωμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Ας ευτυχήσουμε λοιπόν εδώ, με τις ατέλειές μας, όσο το δυνατόν μπορεί ο καθένας από μας.