Ελεύθερη Βούληση

Ελεύθερη Βούληση

Αρχίζοντας με τον ορισμό της ελευθερίας, η ταινία πραγματεύεται μια Οργουελική Ελλάδα του 2020, που βρίσκεται μετά το πέρας μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με πρόσχημα αυτές τις συνθήκες, εισέρχεται στην καθημερινότητα των πολιτών η Κάρτα Πολίτη. Μία κάρτα που περιέχει τόσο χρήσιμες πληροφορίες, όπως ο ΑΑΔ ή το ιατρικό παρελθόν, αλλά και φαινομενικά (φαινομενικά μονάχα) άχρηστες, όπως η τοποθεσία που βρίσκεται το εκάστοτε άτομο ή ακόμα και οι διάφορες δραστηριότητές του. 

Μια προφητική ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Αντώνη Σωτηρόπουλου, με το σενάριο να έχει σχηματιστεί από τον ίδιο και τον Βασίλη Σιγάλα. Μια ταινία που γυρίστηκε στο μακρινό 2013, με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Χρανιώτη στον ρόλο του μεσήλικα Γιάννη και τον Σπύρο Μπιμπίλα να υποδύεται τον Κύριο Αντώνη, έναν άστεγο που ζει στο Γκάζι. Μια κοινωνία συναισθηματικά απογυμνωμένη, με την τεχνοκρατική δύναμη των αριθμών να έχει κατακλύσει την καθημερινότητα, δημιουργώντας μια κοινωνία απόλυτης διαφάνειας. 

Ο Γιάννης, ένας νεαρός μεσήλικας, με δουλειά και εργένης (μόλις πρόσφατα είχε χωρίσει με την Ελευθερία, δημιουργώντας έναν δυνατό παραλληλισμό) γνωρίζει τον Κυρ Αντώνη, έναν άστεγο που κατοικεί στο Γκάζι και του μιλάει για την αξία του χρώματος στην ψυχοσύνθεση των ατόμων. Λίγο αυτή η γνωριμία, λίγο η συναναστροφή με άτομα των οποίων τα λεγόμενα κατέληξαν προνοητικά, καθώς και η απόλυσή του, δημιουργούν το απαραίτητο πλαίσιο για την έναρξη εσωτερικών διεργασιών και προβληματισμών, σχετικών με την πραγματική φύση της ελευθερίας. 

Συν τοις άλλοις, τοποθετείται εκτενώς η ύπαρξη του Μεγάλου Αδελφού (από το βιβλίο “1984” του Τζορτζ Όργουελ), μιας υποθετικής οντότητας που παρακολουθεί στενά κάθε κίνηση, συμβολίζοντας στην πραγματικότητα τις κυβερνητικές αρχές. Ένας μεγάλος Αδελφός που γνωρίζει κάθε διαθέσιμη πληροφορία του εκάστοτε ατόμου, κάθε κίνηση του και τον κατασκοπεύει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του, έτοιμος να παρέμβει όταν νιώσει πως ο στόχος αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα. 

Μια αντιπροσωπευτική ταινία μικρού μήκους, με ένα σενάριο εν τέλει προνοητικό, μια κοινωνία όπου δεν πολεμάει το σκότος ώστε να απολαύσει το φως του ήλιου, ένα σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την κρίση και την διευκόλυνση των πολιτών, με απώτερο σκοπό του τον περιορισμό των ελευθεριών τους. Αξίζει να τονιστεί, μάλιστα, πως το έργο έχει κιόλας αποσπάσει 3 βραβεία: το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Κοινού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ελεύθερο Σχέδιο καθώς και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο «Φεστιβάλ micro μ» που πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα σε οκτώ πόλεις της χώρας. 

Τέλος, η αναφορά σε αυτήν την ταινία οφείλει να έχει και την σκηνοθετική πινελιά στο τέλος, με το τραγούδι ΄Κυρ Αντώνης ΄του Μάνου Χατζηδάκι. 

Ένα τραγούδι που αντικατοπτρίζει πλήρως τον ρόλο που υποδύεται ο Σπύρος Μπιμπίλας. Έναν άνθρωπο που ναι μεν ζει άστεγος με ελάχιστα υλικά αγαθά, αλλά γεμάτο με συναισθήματα, σε μια εποχή που οι συναισθηματικοί χρωματισμοί αποτελούν λόγο ώστε η κοινωνία να σε στιγματίσει άμεσα, με ταμπέλες και χαρακτηρισμούς που θα εκπέμπουν αρνητική χροιά.

+ posts

Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.